Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2008

Για το "Καλή Χρονιά..."

Εικόνα
"...Ο Σκρουτζ δεν έσβησε ποτέ το όνομα του γέρο- Μάρλεϊ. Εκεί βρισκόταν, χρόνια μετά το θάνατο του, πάνω απ' την πόρτα της αποθήκης εμπορευμάτων: Σκρουτζ και Μάρλεϊ. Κάποιοι, καινούριοι στο επάγγελμα, αποκαλούσαν μερικές φορές το Σκρουτζ, Σκρουτζ, και μερικές φορές Μάρλεϊ και εκείνος ανταποκρινόταν και στα δύο ονόματα χωρίς να δίνει την παραμικρή σημασία..." "...Το Πνεύμα τον κοίταξε με επιείκια. Οι αισθήσεις του ηλικιωμένου άντρα διατηρούσαν ακόμη την αίσθηση από το απαλό του άγγιγμα, παρόλο που ήταν στον αέρα, οι κάθε μία συνδεδεμένη με χιλιάδες αναμνήσεις, και ελπίδες, και χαρές, και έγνοιες που είχαν ξεχαστεί πριν από πολύ καιρό..." ".. Δεν είχε άλλα συναπαντήματα με Πνεύματα και έζησε, από τότε και μετά χωρίς να ξανανταμώσει το θυμό, την απληστία, την κακία ή τον εγωκεντρισμό και ο κόσμος όλος έλεγε πως ο Σκρουτζ γνώριζε να τιμά τα Χριστούγεννα καλύτερα από όλους, εάν υποθέσουμε πως υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη γη που κατέχει αυτή τη γνώση. Είθε να ει

Κάτι που δεν προβλήθηκε από την TV..

Κακώς που δεν το ανέβασα τόσες μέρες, αλλά φοβόμουν μήπως το blog μου έχει την ίδια τύχη με αυτού που προτοανέβασε το συγκεκριμένο ηχητικό. Λοιπόν, όποιος θέλει να ακούσει το σσυγκεκριμένο απόσπασμα μπορεί να πατήσει πάνω του και να το κατεβάσει από το rapidshare ή αν έχει τον IDM (Internet Downloander Manager) δεξί κλικ και επιλογή το Download with IDM Έχει σχέση με τα επεισόδια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου... Τα παιδιά που ακούγονται να χτυπιούνται από τα ΜΑΤ δεν ήταν κουκουλοφόροι... http://rapidshare.com/files/177783232/data.tumblr.com.mp3.html

Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία του 21ου αιώνα..

Εικόνα
Πριν από 2 χρόνια στην Χριστουγεννιάτικη γιορτή του σχολείου μου (πήγαινα 1η Γυμνασίου τότε) μια ομάδα από 6 κορίτσια παρουσίασε θεατρική παράσταση με εορταστικό περιεχόμενο... Το σενάριο αυτού του σκετς το είχα γράψει εγώ τότε και είχε διορθωθεί από μια καθηγητρία μου (την οποία και θέλω να ευχαριστήσω...για όλα!). Το ανέβασα, λοιπόν, στην περίπτωση που θέλετε να το κατεβάσετε και να το διαβάσετε!!! Η "πρώτη έκδοση" είναι αυτή που ανεβάστηκε στο σχολείο, ενώ η "δεύτερη έκδοση" προσαρμόστηκε το φινάλε έτσι ώστε να παρουσιαστεί στα πλαίσια Καλλιτεχνικών Αγώνων στα Χανιά... http://rapidshare.com/files/176891869/__924___943___945____967___961___953___963___964___959___965___947___949___957___957___953___940___9.html http://rapidshare.com/files/176891870/__924___943___945____967___961___953___963___964___959___965___947___949___957___957___953___940___9.html

Οδυσσέας Τσάκαλος- Δεν πειράζει

Οδυσσέας Τσάκαλος Δεν πειραζει,δεν πειραζει αν δε θες να μου μιλας αν κρυφα μονο κοιταζεις κι ολο μουτρα μου κρατας. Μη σε νοιαζει, μη σε νοιαζει δε θα σπασει το σχοινι σαν παιχνιδι να μας μοιαζει διχως τελος και αρχη Γιατι τα ματια σου εγω εχω φιλησει στην αγκαλια σου η καρδια μου εχει σβησει κι οι δυο μας πηγαμε σε ονειρα μεταξI μαζι σου αγαπη μου εγω εχω πεταξει Δεν πειραζει, δεν πειραζειοταν φτανω κι ειν' αργα ουτε θελω να τρομαζεις οταν ζουμε χωριστα Μη σε νοιαζει, μη σε νοιαζει αμα λειπει το φιλισαν παιχνιδι να μας μοιαζει παμε παλι απ την αρχη Γιατι τα ματια σου εγω εχω φιλησει στην αγκαλια σου η καρδια μου εχει σβησει κι οι δυο μας πηγαμε σε ονειρα μεταξi μαζι σου αγαπη μου εγω εχω πεταξει.Δεν αντεχω αλλο ελα,ελα παρε με αγκαλια να πεθανουμε στα γελια να 'ναι παλι οπως παλια.

CHILDREN OF A LESSER GOD ή Παιδιά ενός κατώτερου θεού...

Εικόνα
Περιγραφή: Μια από τις κλασικότερες ταινίες της δεκαετίας του '80, «Τα Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού» συγκέντρωσαν τέσσερις υποψηφιότητες για Οσκαρ και κέρδισαν το Α΄ Γυναικείου Ρόλου (Μαρλί Μάτλιν). Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Μπρόντγουει, αφηγείται την ιστορία του Τζον Λιντς (Γουίλιαμ Χαρτ), ενός ιδεαλιστή καθηγητή και μιας δυναμικής κωφάλαλης κοπέλας, της Σάρα (Μαρλί Μάτλιν). Αρχικά, ο Λιντς αντιμετωπίζει τη Σάρα ως μια πρόκληση για την επαγγελματική του ιδιότητα. Σύντομα όμως η σχέση καθηγητή μαθήτριας εξελίσσεται σε έναν έρωτα τόσο παθιασμένο που διαλύει το εμπόδιο της σιωπής. Είναι μία απ' τις αγαπημένες μου ταινίες.. Προβάλει το μεγαλείο της ανθρώπινης θέλησης και δύναμης να ανταπεξέλθει σε κάθε είδους δυσκολία της ζωής και να ζήσει έντονες γεμάτο πάθος στιγμές...

Έλα- Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Άγιος ο Έρωτας...- Γιώργος Ανδρέου

Κ.Π. Καβάφης- Όσο μπορείς

Εικόνα
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτιλίσεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες. Μην την εξευτιλίσεις πηαινοντας της, γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντας την στων σχέσεων και των συναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Κ.Π. Καβάφης- Φωνές

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό. Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας- σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.

Γιάννης Ρίτσος- Ρωμιοσύνη

Εικόνα
"Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνον στον ήλιο, αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο. Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια, σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως. Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο." [...] "Α, τι μπρισίμι αστέρι ακόμα θα χρειαστεί για να κεντήσουν οι πευκοβελόνες απάνω στην καψαλισμένη μάντρα του καλοκαιριού "κι αυτό θα περάσει" πόσο θα στρίψει ακόμα η μάνα την καρδιά της πάνου απ' τα εφτά σφαγμένα παλληκάρια της ώσπου να βρει το φώς το δρόμο του στην ανηφόρα της ψυχής. Τούτο το κόκκαλο που βγαίνει από τη γης μετράει οργιά- οργιά τη γης και τις κορδές του λαγούτου και το λαγούτο αποσπερίς με το βιολί ως το χάραμα καημό- καημό το λέν στα δυοσμαρίνια και στους πεύκους

Πόρτο Ρίκο..- Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου: «Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του» Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες ημερολόγια καίει και πτυχία Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικόγια της ζωής του την σκηνοθεσία Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africaστο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια τουσαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλασε υπόγεια σκοτεινά και ύποπταλες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του Κι η Σύλβια

Όσον αφορά τα επεισόδια αυτών των ημερών...

Εικόνα
Δεν ξέρω αν αυτά που έχω να πω πρέπει να χαρακτηριστούν ακραία, αλλά θεωρώ ότι εν μέρει και όχι απόλυτα καλά κάνουν επεισόδια και συγκρούσεις... Είμαι της άποψης ότι αν τα επεισόδια ήταν οργανωμένα και αυτοί που τα έκαναν είχαν κάποιο από πίσω τους να τους καθοδηγεί (και όχι να κάνουν ότι κάνουν χωρίς όμως να ξέρουν το γιατί και απλώς... να αντιδρούν μέσω αυτού του τρόπου) και αν στόχος τους ήταν οι τράπεζες, οι πολυεθνικές, οι δημόσιες υπηρεσίες, τα υπουργεία, το Μαξίμου κλπ και σε καμία περίπτωση τα αυτοκίνητα και τα καταστήματα του απλού κοσμάκη που πραγματικά ζορίζεται για να τα βγάλει πέρα (ναι... κάποιοι φρόντισαν γι' αυτό) θα ήμουν κάθετα υπέρ... Αλλά αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει με αποτέλεσμα τα επεισόδια να έχουν και αρνητικές συνέπειες που ακούν στο όνομα... Συντηρητικοποίηση του κόσμου... Ο κόσμος φοβάται βλέποντας το χάος που υπάρχει και δεν μπορεί να ταυτιστεί σε καμία περίπτωση με αυτά τα γεγονότα... Ακόμα και σήμερα που θα έπρεπε να υπάρχει καθολική συμμετοχή στην απε

Για τον Αλέξη...

Το Σάββατο το βράδυ ένα παιδί πέθανε άδικα από σφαίρα ειδικού φρουρού.. Άσχετα, από αυτά που είπε ο Καραμανλής (μ******) για το θάνατος του παιδιού έχει μεγάλες πολιτικές ευθύνες... Δεν ήταν η κακή στιγμή, αλλά το αποτέλεσμα μιας συσωρευμένης αγανάκτισης από την πλευρά και του παιδιού αλλά και του ειδικού φρουρού. Καταρχας, θέλω να πω ότι γενικά η γνώμη μου και η στάση μου απέναντι στην ελληνική αστυνομία δεν είναι και η πιο θετική... θέλω όμως να τονίσω κάποιες καταστάσεις.. Το δεδομένο σύστημα όπως το ξέρουμε έχει καταφέρει να μας φτάσει στην αποξένωση και την απομόνωση. Δεν συζητάς, δεν βλέπεις τον διπλανό σου...πόσο μάλλον να μπορέσεις να βρεθείς σε κάποια πολιτική αντιπαράθεση κάπου, με κάποιον... κάποτε... Οι ρυθμοί ζωής γρήγοροι, χάνεσαι στο χρονο.... και όλα αυτά για να μπορείς μετά βίας να καλύψεις τις απόλυτα επείγουσες ανάγκες σου... Οι χαμηλές βαθμίδες των αστυνομικών... δουλεύουν και αυτοί για 700-800 ευρώ... Και έχουν και αυτοί παιδιά, όπως οι γονείς μου. Το βρωμο-κράτος

Πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;

"Αν δεν καώ εγώ Αν δεν καείς εσύ Αν δεν καούμε εμείς πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;" Ναζίμ Χικμέτ

Τι νόημα θα'χε το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες;

Λεωφορείο ο Πόθος...

Εικόνα
Λεωφορείο ο Πόθος Συγγραφέας: Τένεσσυ Ουίλιαμς Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος Συνθέτες: Μάνος Χατζιδάκις Σκηνοθεσία: Κάρολος Κουν Ερμηνευτές: Μελίνα Μερκούρη,... Η Μπλανς, μια καταθλιπτική δασκάλα, έρχεται να μείνει στο σπίτι της αδελφής της στη Νέα Ορλεάνη, προκαλώντας την εχθρότητα, αλλά και τον κρυφό ερωτικό πόθο του άξεστου συζύγου της τελευταίας.Σπουδή για το πάθος, την απιστία, τον ανεκπλήρωτο πόθο, την ευθραυστότητα της ψυχικής ισορροπίας και τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη λογική από την παράνοια.

Ναζίμ Χικμέτ- Ο άνθρωπος με το γαρούφαλο

Εικόνα
Έχω απάνω στο τραπέζι μου τη φωτογραφία του ανθρώπου με το άσπρο γαρούφαλο που τον ντουφέκισαν στο μισοσκόταδο πριν απ'την αυγή, κάτω απ'το φως των προβολέων Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα γαρούφαλο που ναι σα μια φούχτα φως απ'την ελληνική θάλασσα. Τα μάτια του τα τολμηρά τα παιδικά κοιτάζουν άδολα κάτω απ'τα βαριά μαύρα τους φρύδια Έτσι άδολα- όπως ανεβαίνει το τραγούδι σα δίνουν τον όρκο τους οι κομμουνιστές. Το δόντια του είναι κάτασπρα- ο Μπελογιάννης γελά. Και το γαρούφαλο στα χέρι του είναι σαν το λόγο πού πε στους ανθρώπους τη μέρα της λεβεντιάς- τη μέρα της ντροπής. Αυτή η φωτογραφία βγήκε στο δικαστήριο ύστερ' απ' την καταδίκη σε θάνατο.

Ναζίμ Χικμέτ- ANGINE DE POITRINE

Αν ειν' εδώ η καρδιά μου η μισή η άλλη μισή, γιατρέ, είναι στην Κίνα Και ορμάει με το στρατό που ροβολάει στον Κίτρινο τον ποταμό. Κάθε πρωί, γιατρέ, κάθε πρωί, την ώρα που χαράζει, στον τοίχο στήνουν την καρδιά μου σπαράζει που σπαράζει κει στην Αθήνα - Στο σκοτωμό Κι όταν βραδιάζει στη φυλακή Κι όταν ο ύπνος απλωθεί στους διαδρόμους η δόλια μου η καρδιά παίρνει τους δρόμους και πάει κονάκι να ζητήσει να κρυφτεί σ' ένα σπιτάκι της Σταμπούλ να ξενυχτίσει Μες απ' τα σίδερα, γιατρέ, βλέπω τη νύχτα και η καρδιά μου ας σφίγγεται και η καρδιά μου ας θλίβεται πάνω στο ξύλο με τ' άστρο θα χτυπάει το μακρυνό γεμάτη πίστη. Και ύστερα εδώ στ' αριστερά μου δέκα χρονάκια πια, γιατρέ δέκα χρονάκια στο χέρι μου κρατώ ένα μήλο κρατώ ένα μήλο πορφυρό που λαχταρώ να το χαρίσω στο δύστυχο λαό μου... Έτσι γιατρέ, όπως και ναχει δε φταίει η νικοτίνη, δε φταίει η φυλακή! Να γιατί μ' έπιασε η στηθάργη! 1948

Ναζίμ Χικμέτ- Ποιήματα

Μαύρη εσύ θάλασσα γαλήνεψε τα κύματα σου Και θα' ρθει η μέρα η ποθητή η μέρα της ειρήνης της λευτεριάς σου Ω, ναι θα'ρθεί η μέρα που θ' αρπάξουμε η μέρα που θ' αρπάξουμε τις λόγχες που μες στο αίμα το δικό μας έχουν θαφτεί. 1921

Rydyard Kipling- Αν...

Ή αν σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς το ψέμα Ή αν σε μισούν χώρο στο μίσος να μην δώσεις Και ωστόσο να μην φαίνεσαι πολύ καλός Ή να μιλάς πολύ σοφά Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου Όταν οι πάντες αμφιβάλλουνε για σένα Κιόλας να συγχωρείς την δυσπιστία τους αυτή Αν το μπορείς να περιμένεις και να μην σε λυγίζει η αναμονή Αν το μπορείς το θρίμβο και την καταστροφή Να συναντάς Και όμοια να φέρεσαι σ' αυτές τις δύο απάτες Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως κυρίους στα όνειρα να κάνεις Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως οι σκέψεις σου να γίνουν ο σκοπός σου Αν την αλήθεια που είπες να ακούς αντέχεις Από πανούργους στεβλωμένη Παγίδα για να γίνει των μωρών Ή να κοιτάς αυτά που'χεις χαρίσει τη ζωή σου να τσακίζουν Και σκύβεις και τα χτίζεις με τα εργαλεία φθαρμένα Αν όσα απέκτησες ένα σωρό μπορείς νσ τα μαζέψεις Και τα ρισκάρεις στο κορώνα-γράμματα μεμιάς Και χάσεις πάλι απ' την αρχή αρχίζεις Χωρίς κουβέντα μια να πεις για την απώλεια Αν να αναγκάσεις το μπορείςκαρδιά, νεύρα και

Μια εικονα...χίλιες λέξεις!!!

Εικόνα

Αποχή...ή κατάληψη...

Σήμερα στο σχολείο μου, λοιπόν, που είναι και από τα λίγα γυμνάσια στην Ελλάδα που δεν κάνει ποτέ κατάληψη λόγω μιας αρκετά πρωτότυπης και ενδιαφέρουσας άποψης των καθηγητών και της διεύθυνσης (με την καλή έννοια...) έγινε αποχή... Τα πραγματικά αιτήματα σε εισαγωγικά πέρα ότι ουδείς δεν γνώριζε περί τίνος πρόκειται ήταν τόσο ανούσια στο στυλ...πείτε κάτι να δικαιολογήσουμε το βλακώδες μειονεκτικό συναίσθημα που νιώθουμε απέναντι στα άλλα γυμνάσια της πόλης επειδή δεν κλείσαμε το σχολείο....Κάπως έτσι μας προέκυψε η αποχή... να λέμε και μεις κάτι... Το τμήμα- ένα σύνολο από ευφυέστατους ανθρώπους είχαν και άλλο ένα λόγο... γραφαμε Λογοτεχνεία, Θρησκευτικά (τι γελοιότητα!) και Βιολογία... οπότε...άντε γεια μας είπαν και μας αποχαιρέτησαν! Η ουσία είναι ότι αποτελεί λυπηρό πραγματικά στοιχείο... ότι όλα μα όλα...τελικά... έχουν ξεφτιλιστεί και έχουν χάσει την αξία τους... Κάποτε- παλιά...- κατάληψη (αλλά και αποχή...) σήμαινε επανάσταση, σήμαινε ρισκάρω, κινδυνεύω να τιμωρηθώ για τα καλά

Δήλωση- Γιώργος Σεφέρης

Η Δήλωση του Γιώργου Σεφέρη για την επταετή Χούντα της περιόδου 1967-1974 με φόντο εικόνες όπως οι ανωτάτου κλάσης εθνικιστικο-πατριωτικές εκδηλώσεις της Χούντας άλλα όχι μόνο...

Επέτειος για την εξέγερση του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973)

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων... Όλοι εδώ στον αγώνα ενάντια στη Χούντα. Ελληνικέ λαέ, έχουμε την ανάγκη σου. Όλοι ενωμένοι. Κάτω η Χούντα». "Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο (...) Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως. Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. (...) Σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Τούτο το

Οι Άθλιοι του Βίκτωρ Ουγκώ

Εικόνα
Οι Άθλιοι (Les Misérables) ( 1862 ) είναι μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Βίκτορος Ουγκώ και αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα μυθιστορήματα του δεκάτου ενάτου αιώνα . Ασχολείται με τις ζωές αρκετών Γάλλων χαρακτήρων, οι οποίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, για μια περίοδο άνω των είκοσι ετών στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα. Η περίοδος αυτή περιλαμβάνει τους ναπολεόντειους πολέμους και τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Το έργο εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη, ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, και επιπλέον μελετά την επίδραση των πράξεων του ήρωα για χάρη της κοινωνικής αναγνώρισης. Στο μυθιστόρημα εξετάζεται η φύση του καλού και του κακού και ο νόμος σε μία εκτεταμένη ιστορία που περιλαμβάνει θέματα όπως την ιστορία της Γαλλίας , την αρχιτεκτονική του Παρισιού , την πολιτική , την ηθική φιλοσοφία , το νόμο , τη θρησκεία και τα είδη και τη φύση του έρωτα και της οικογενειακής αγάπης. Ο Ουγκώ εμπνεύστηκε από

Τα παιδιά του πολέμου συλλογιέμαι…

(επηρεασμένο από ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ) Τα παιδιά του πολέμου συλλογιέμαι… Τα παιδιά του πολέμου συλλογιέμαι, που μέσα σε μια μέρα, μια στιγμή βλέπουν όνειρα ζωής να σωριάζονται σαν μια ντουζίνα παλιόχαρτα, που οι βόμβες του πολέμου θάβουν για πάντα τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια, που στέκονται σκυφτά και λιγομίλητα μπροστά στα ερείπια και τις πληγές που άνοιξε ο πόλεμος τα παιδιά του πολέμου… που νιώθουν τον κόσμο τόσο μεγάλο, τόσο ασήκωτο, τόσο κακό, τα παιδιά του πολέμου… αυτά τα παιδιά που το παιδικό τους, το μοναδικό τους χαμόγελο έσβησε μια για πάντα, αυτά τα παιδιά του πολέμου… Βρίσκομαι στη θέση τους και ακούω τις φωνές, το κλάμα, την αγανάκτηση και την νοσταλγία για τα παλιά, τα περασμένα. Αυτά βιώνουν τον πόλεμο Τα παιδιά του πολέμου… Ναι, είναι αυτά τα παιδιά του Αφγανιστάν, τα παιδιά του Ιράκ, τα παιδιά του Λιβάνου Αυτά τα παιδιά που άλλοι πια αποφασίζουν για αυτά Τα παιδιά του πολέμου… Αυτά τα παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο Που είδαν τις συνέπειες του να γίνουν φρου

Αφιερωμένο στην Μαρία, που είχε χθες γενέθλια...

Μαρία, Χρόνια Πολλά!!! Από αυτό εδώ... "Κανείς δεν μπορεί να γιατρέψει τις πληγές της ζωής. Έγιναν πριν καν το πάρουμε είδηση και στη συνέχεια σε κάνουν να κάνεις κάποια πράγματα σ' όλη σου τη ζωή, ώσπου τα πράγματα αυτά μπαίνουν συνεχώς ανάμεσα σε εσένα και σ' αυτό που θα ήθελες να γίνεις. Και με τον τρόπο αυτό χάνεις τον εαυτό σου για πάντα" Ευγένιος Ο' Νηλ Μπορούμε αν θέλουμε να καταλήξουμε σ' αυτό... "Έχεις τα πινέλα, έχεις τις μπογιές, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα" Νίκος Καζαντζάκης Φαίνεται τελικά πως το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να ζεις και να αγκαλιάζεις τη ζωή ΤΩΡΑ!!! Το κάθε λεπτό είναι εκεί αναλώνεται, περνάει και δεν έρχεται ποτέ μα ποτέ ξανά το ίδιο μόνο και μόνο για να σου δείξει την αξία του χρόνου. Την ομορφιά και τη μοναδικότητα της ζωής... Μαρία, που ξέρεις μπορεί τελικά η ουσία να είναι σε εκείνο το ίδιο με το χθεσινό αλλά πολύ όμορφο φθινοπωρινό φύλλο που αξίζει να κοιτάξεις... Σ' αγαπώ πολύ πολύ!!!

Κάπως έτσι λοιπόν...

" Προσπαθούσα ν' αλλάξω τον κόσμο όλο...μα δεν μπορούσα...και στο δρόμο ξέχασα να αλλάξωτο εαυτό μου... που μπορούσα"

Αποσπάσματα από ποιήματα του Τάσου Λειβαδείτη...

Εικόνα
"μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, και μετράς τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μους, συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω" "Είμαι καιεγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο και ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, γι αυτό τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεανάληπτη στιγμή του" "Γι αυτό σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο. Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί" "Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω! Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένια και τα νύχια των νεκρών" "Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της, πασχίζω να θυμηθώ- τίποτα. Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά, που είναι κάτι περισσότερο και απ΄την ίδια τ

System of a Down- Lonely Day

Such a lonely day And it's mine The most loneliest day in my life Such a lonely day Should be banned It's a day that I can't stand The most loneliest day of my life The most loneliest day of my life Such a lonely day Shouldn't exist It's a day that I'll never miss Such a lonely day And it's mine The most loneliest day of my life And if you go,I wanna go with you And if you die,I wanna die with you Take your hand and walk away The most loneliest day of my life The most loneliest day of my life The most loneliest day of my life Such a lonely day And it's mine It's a day that I'm glad I survived

Απόσπάσματα από ποιήματα του Τάκη Σινόπουλου

"Δεν έχω Θεούς. Και δεν φοβάμαι." "Να ανοίξω το παράθυρο. Να πετάξω τα αποτσίγαρα, να ψήσω καφέ. Να στρώσω τα χειρόγραφα σειρά, γυρεύοντας μια τάξη μες στο χρόνο. Κοίτα, στο μεταξύ, ποιος είναι αυτός που στέκει απέναντι, φτύνει, μοιάζει να περιμένει, ποιον περιμένει;" Κι εγώ ήμουνα στο δρόμο. Πού τον γνώρισα το δρόμο αυτό και ανατριχιάζω τώρα που επήξανε μέσα μου ασάλευτες οι μνήμες;"

Μια σειρά από συνθήματα

Απαγορεύεται το απαγορεύεται... Μην στηρίζεις τα όνειρα σου στ' αστέρια, γιατί αυτά δεν στηρίζονται πουθενά. Οι νόμοι και τα διατάγματα καταργούνται απ' τα οδοφράγματα. Ξεκουμπώστε το μυαλό σας τόσο συχνά όσο ξεκουμπώνετε το παντελόνι σας. Μην τα περιμένετε όλα απ' την αστυνομία, χτυπηθείτε μόνοι σας. Αν υπάρχει Θεός είναι δικό του πρόβλημα. Όχι στα ναρκωτικά, δεν φτάνουν για όλους. Σταματήστε τη γη να κατέβω. Ζαλίστηκα!

Το σχολείο που θα ήθελαν οι μαθήτες

Πολλές φορές στην ιστορία αυτής της χώρας εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς διεκδίκησαν ένα καλύτερο και πληρέστερο σχολείο που θα ανήκει σε όλους. Αυτοί οι αγώνες γίνονταν, γίνονται και θα εξακολουθήσουν να γίνονται. Δυστυχώς όμως το όνειρο για ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο και προοδευτικό σχολείο παρέμεινε όνειρο. Οι αγώνες έμειναν μονάχα αγώνες. Τα πανό που υψώθηκαν στις πορείες τώρα κουρελιάστηκαν. Τα στόματα που έλεγαν τα συνθήματα στους δρόμους τώρα σώπασαν και τα αιτήματα που είχαν τυπωθεί στα χαρτιά και υποστήριζαν όλα εκείνα που θα άλλαζαν τα πάντα στην παιδεία τώρα έπαψαν να βροντοφωνάζονται στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, να γράφονται στις εφημερίδες και να συζήτιουνται στους δρόμους. Τώρα διαγράφτηκαν από παντού. Ή τουλάχιστον σχεδόν μιας και ο άνθρωπος ζει για να ονειρεύεται. Έτσι και εμείς οι μαθητές συνεχίζουμε υποσυνείδητα να ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο σχολείο, γιατί σε εκείνο θα υπάρχει ισότητα, αλληλοβοήθεια, αμοιβαία προστασία μεταξύ μαθητών, δικαιοσύνη και ελευθερί

Ν. Πενάκ- Σαν ένα μυθιστόρημα

Εικόνα
Ν. Πενάκ- Σαν ένα μυθιστόρημα "... κατά κανόνα, ο πιο σίγουρος και γρήγορος τρόπος για ν' αποκτήσει κανείς κάτι, είναι να μην βιάζεται να το αποκτήσει" "Η μελέτη ήταν για μένα μια πανάκεια ενάντια στην απογοήτευση , γιατί ποτέ δεν είχακάποια στεναχώρια απ' την οποία να μη με γιατρεψε μια ώρα ανάγνωσης" (Montesque) "Το ότι τα βιβλία μπορούν να μας αναστατώνουν σε τέτοιο σημείο και παρ' όλα αυτά, ο κόσμος να πηγαίνει στο χειρότερο, είναι κάτι που πρέπει να μας αφήνει άφωνους" "Το διάβασμα: ανάσταση Λαζάρου- ν' ανασηκώνεις την πλάκα των λέξεων" "Ο άνθρωπος χτίζει σπίτια γιατί είναι ζωντανός, αλλά γράφει βιβλία γιατί ξέρει ότι είναι θνητός. Ζει ομαδικά γιατί είναι κοινωνικό ζώο, αλλά διαβάζει γιατί ξέρει ότι είναι ΜΟΝΟΣ"

του Κ. Παλαμά...

"Να σωπάσω; Τι θα γινουν εδώ μέσα, εδώ βαθειά, όσα κύμματα σαλεύουν και όσα λαχταρούν πουλιά και όσοι άνεμοι αποκλεισμένοι και όσοι ποταμοί δετοί που κανείς μήτε τα σπρώχνει κανείς μήτε τα κρατεί;"

Περί Ροκ, Μπομπ Ντύλαν και Emo...

Εικόνα
Το σημαντικότερο φαινόμενο εμφάνισης του Rock’ n’ Roll είναι η μετανάστευση χιλιάδων Αφρικανών και η εγκατάσταση τους στην Αμερική. Οι Αφρικανοί στην Αμερική έγιναν σκλάβοι και εκτός από σκληρή, βασανιστική δουλειά υπέστησαν φυλακές, βασανιστήρια, βιασμούς. Το Rock’ n’ Roll μπορεί να είναι η σύγχρονη Αμερικάνικη λαϊκή μουσική αλλά αυτό είναι μονάχα η μία εκδοχή γιατί κατανοώντας τη δουλεία των Αφρικανών καταλαβαίνουμε πως διαφορετικά στοιχεία δύο διαφορετικών πολιτισμών (Αμερικάνικος, Αφρικανικός) αναμειγνύονται βίαια. Η βαθύτερη ρίζα του Rock’ n’ Roll είναι το βάσανο και η προσπάθεια επιβίωσης των γενεών των σκλάβων, δηλαδή η χρήση της μουσικής ικανοποιούσε συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες. Έτσι συμπεραίνουμε ότι το Rock’ n’ Roll μπορεί να μην είναι «μαύρη» ή «λευκή» μουσική, αλλά χωρίς την παρουσία των Αφρικανών και των Ευρωαμερικανών δεν θα υπήρχε. Πρέπει να αναφέρουμε ότι το Rock’ n’ Roll είναι ένα «παιδί» μεταπολεμικό και ουσιαστικά κάνει αντιληπτή την εμφάνιση του τη δεκαε

Dead Poets Society- Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Εικόνα
"Ο ντροπαλός Τοντ Αντερσον είναι ο νέος μαθητής ενός αυστηρού σχολείου αρρένων, όπου ο αδελφός του υπήρξε αριστούχος. Ο συγκάτοικός του, Νιλ, έξυπνος και δημοφιλής, ζει με την καταπίεση του πατέρα του. Η ζωή των δύο και των υπολοίπων συμμαθητών τους θα αλλάξει σύντομα με την έλευση ενός καινούργιου καθηγητή, του Κίτινγκ, που θα τους σπρώξει να πάνε ενάντια στο κατεστημένο."

Λεό Μπουσκάλια- Να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις

Εικόνα
" Ο κόσμος είναι μια τοιχογραφία ολοκληρωμένη και μόνο εσύ μπορείς να γεμίσεις το μικρό κομμάτι που σου αναλογεί" "Ο θάνατος δεν είναι τρομερό πράγμα. Ο θάνατος μας διδάσκει την αξία του χρόνου" "Υπάρχει μια χώρα των ζωντανών και μια χώρα των νεκρών και η γέφυρα είναι η αγάπη. Η μόνη επιβίωση και το μόνο νόημα." "Όταν σ' αγαπώ και εσύ μ' αγαπάς είμαστε σαν καθρέφτης ο ένας του άλλου, και καθώς καθρεφτιζόμαστε ο ένας μέσα στον άλλο κοιτάζουμε το άπειρο" "Τίποτα δεν είναι ουσιαστικότερο απ' το να ζεις και να αγγαλιάζεις τη ζωή τώρα. Είναι περιττό να κλαις για το χτες. Πρέπει να συγχωρούμε τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν" "Θυμάσαι τη μέρα που δανείστηκα το καινούριο σου αυτοκίνητο και το τράκαρα; Νόμιζα΄πως θα με σκότωνες, μα δεν το έκανες... Θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα και εσύ έλεγες ότι θα βρέξει και έβρεξε; Νόμιζα ότι θα μου έλεγες στο χα πει, μα δεν το έκανες. Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν

Τζένιφερ Ντόνελι- Το τριαντάφυλλο του χειμώνα

Εικόνα
"Στα 1900 οι ευπρεπείς γυναίκες δεν κυκλοφορούσαν στους επικίνδυνους δρόμους του ανατολικού Λονδίνου. Aλλά η Ίντια Tζόουνς ήταν ξεροκέφαλη: είχε σπουδάσει ιατρική και ήταν αποφασισμένη να προσφέρει τις υπηρεσίες της εκεί που τη χρειάζονταν περισσότερο. Σ’ αυτούς τους άθλιους δρόμους η Ίντια γνωρίζει –και του σώζει τη ζωή– τον πιο διαβόητο γκάνγκστερ του Λονδίνου. O Mαλόουν, σκληρός, βίαιος, ακαταμάχητα ελκυστικός, είναι το αντίθετο του συγκρατημένου αριστοκράτη αρραβωνιαστικού της. H Ίντια, παρά τη θέλησή της, συνδέεται ολοένα περισσότερο μαζί του, παρασυρμένη από τη γοητεία του αλλά και γεμάτη ερωτηματικά για το κρυφό παρελθόν του." "Ένα ανθρώπινο πλάσμα- ο πιο όμορφος, περίπλοκος και θαυμαστός μηχανισμός που έχει φτιαχτεί- παλεύει με ένα μονοκύτταρο παράσιτο. Ένα βακτήριο. Έναν οργανισμό που δεν έχει μυαλό, ψυχή, συνείδηση και στόχους..."

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ- Ο μικρός πρίγκιπας

Εικόνα
"Όμως η αλεπού ξαναγύρισε στην προηγούμενη σκέψη της: - Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, οι άνθρωποι με κυνηγάν. Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι’ αυτό λοιπόν, βαριέμαι λίγο. Αν όμως μ’ εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θ’ αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ’ όλα τα’ άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω απ’ τη γη. Το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω απ’ τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το στάρι για μένα είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ’ αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα… Η αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκιπα: - Σε παρακαλώ… εξημέρωσέ με, είπε. - Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλ

Γιάννης Ρίτσος- Και να αδερφέ μου

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζου μεήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πιατα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε:"Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα". Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμεγια να σμίξουμε τον κόσμο.

Alone by Edgar Allan Poe

ALONE From childhood's hour I have not been As others were; I have not seen As others saw; I could not bring My passions from a common spring. From the same source I have not taken My sorrow; I could not awaken My heart to joy at the same tone; And all I loved, I loved alone. Then- in my childhood, in the dawn Of a most stormy life- was drawn From every depth of good and ill The mystery which binds me still: From the torrent, or the fountain, From the red cliff of the mountain, From the sun that round me rolled In its autumn tint of gold, From the lightning in the sky As it passed me flying by, From the thunder and the storm, And the cloud that took the form (When the rest of Heaven was blue) Of a demon in my view.

Παγκόσμια ημέρα Δημοκρατίας

«Ως εκπρόσωπος της μαθητικής κοινότητας του σχολείου σου να συντάξεις μια επιστολή που να απευθύνεται στον Πρόεδρο του ελληνικού Κοινοβουλίου, στην οποία να αναφέρεσαι στα προβλήματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες και να προτείνεις λύσεις στο πλαίσιο των αρχών και των διαδικασιών της Δημοκρατίας» (400- 500 λέξεις περίπου) 15-9-2008 Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα Δημοκρατίας σας στέλνω αυτή την επιστολή για να αναφερθώ στα σημαντικότερα, κατά τη γνώμη μου, προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών και να προτείνω λύσεις βασισμένες στις αρχές και στις διαδικασίες της Δημοκρατίας. Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής και ο προσωπικός αγώνας του κάθε πολίτη για την επιβίωση οδήγησε τους σύγχρονους ανθρώπους στην αποξένωση με αποτέλεσμα η συζήτηση, η ανταλλαγή ιδεών και απόψεων να έχουν γίνει «πολυτέλειες» που, δυστυχώς, ελάχιστοι μπορούν να απολαύσουν. Έτσι, ένας σημαντικός κρίκος της αλυσίδας για την ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, και συγκεκριμένα η προσπάθεια για μ

Οδυσσέας Ελύτης- Μονόγραμμα

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς Της αγάπης Μια για πάντα το κόψαμε Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει

Μπέρτολτ Μπρεχτ- Για τον όρο "μετανάστες"

Εικόνα
Μπέρτολτ Μπρεχτ Για τον όρο «μετανάστες» Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν: «Μετανάστες». Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο, δε φύγαμε γιατί το θέλαμε, λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν. Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε. Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ΄ναι, μα εξορία. Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά στα σύνορα, προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα ν’ απαρνιόμαστε, χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε. Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς οι ίδιοι μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχους, που κατάφερε τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας, περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα

Για μένα τραγουδώ

Εικόνα
Στίχοι: Γιώργος Λέφας Μουσική: Chris De Burgh Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Στα χέρια το ποτήρι τα μάτια μου κλειστά Τα δάχτυλα κτυπάνε τον πάγκο ρυθμικά Μου είπες πως θα έρθεις απόψε να με βρεις Περίπου ως τις δέκα κι η ώρα είναι τρεις Παίζει ένα τραγούδι του Chris de Burgh παλιό Σου άρεσε θυμάμαι να στο τραγουδώ Δίπλα περιμένει το άδειο σου σκαμπό Θα στο ψιθυρίσω και ας μην είσαι εδώ Για σένα τραγουδώ Για σένα τραγουδώ Για σένα τραγουδώ Γύρω μου σαν ίσκιοι πρόσωπα χλωμά Στην άκρη ένα ζευγάρι μιλάει χαμηλά Έρχεται μια ξένη θέλει λέει φωτιά Στα μάτια με κοιτάει σχεδόν ερωτικά Κάποιος με χτυπάει στην πλάτη φιλικά Ώρα να πηγαίνεις κλείνουμε είναι αργά Βγαίνω έξω στον δρόμο τα βλέπω όλα διπλά Έχει ξημερώσει κυκλοφορούν μονά Για σένα τραγουδώ... Μονός λοιπόν κι εγώ μες στους δρόμους ξοπίσω σου Ακόμα ένα πρωί κυνηγάω τον ίσκιο σου Σφυρίχτρες που βρίζουν φρένα που τρίζουν σκορπίζουν πανικο Σ' αυτόν τον πυρετό ψάχνω να σε βρω Πέφτει μια βροχή αρρωστιάρα και κίτρινη Μα η μοναξιά

Losing my Religion

Oh, life is bigger It's bigger than you And you are not me The lengths that I will go to The distance in your eyes Oh no, I've said too much I set it up (chorus) That's me in the corner That's me in the spotlight, I'm Losing my religion Trying to keep up with you And I don't know if I can do it Oh no, I've said too much I haven't said enough I thought that I heard you laughing I thought that I heard you sing I think I thought I saw you try Every whisper Of every waking hour I'm Choosing my confessions Trying to keep an eye on you Like a hurt lost and blinded fool, fool Oh no, I've said too muchI set it up Consider this Consider this The hint of the century Consider this The slip that brought me To my knees failed What if all these fantasies Come flailing around Now I've said too much I thought that I heard you laughing I thought that I heard you sing I think I thought I saw you try But that was just a dream That was just a dream (repeat choru

Καλό ταξίδι κύριε Μαρκορά...

Το κάλεσμα της φύσης

Το κάλεσμα της Φύσης- Θα έρθεις; Το βλέπεις το δάσος εκεί που πέφτει το φως του ήλιου και παίρνει χρώμα ο παράδεισος… το βλέπεις; Σε φωνάζει… Τα πουλιά που κελαηδούν τα ακούς; Σου τραγουδούν το πιο γλυκό και ερωτικό τραγούδι… για σένα… μόνο για σένα μάτια μου… Σε φωνάζουν… Βλέπεις τα λουλούδια που χορεύουν ‘ είναι ο κήπος του ουρανού, οι πεταλούδες… τα βλέπεις τα χρώματα, πώς με ζαλίζουνε τα χρώματα… εσένα σου αρέσουν τα χρώματα; Τα χεις ξαναδεί ποτέ τόσο αληθινά, πραγματικά, ζωντανά είναι δίπλα σου… Σε φωνάζουν… Τα δάσος, τα λουλούδια, οι πεταλούδες, τα χρώματα, η μουσική η αληθινή στ΄ αυτιά σου… σε καλούν κορίτσι μου.. εσύ που είσαι; Το χτικιό της πόλης σε κρατάει γερά. Πού είσαι; Το αγαπάς αυτό; Είναι φυλακή… η φυλακή σου… Τα κάγκελα της η τύφλωση των ματιών σου. Οι τοίχοι της το ερμητικό κλείσιμο των αυτιών σου… Δεν βλέπεις, δεν ακούς, δεν ζεις… Φύγε… μπορείς… σε καλεί η ζωή, ο κόσμος, η φύση.. Θα έρθεις;

Απεθύνεται σε ανθρώπους...

Εικόνα
Απευθύνεται σε ανθρώπους… Μεγαλόπολη, Αρεόπολη, Ζαχάρω, Γρύλος και πόσο μάλλον… Αρχαία Ολυμπία είναι λίγα από τα ονόματα που μπήκαν στον καθημερινό μας λεξιλόγιο τις τελευταίες μέρες. Συνοδεύονται με φράσεις όπως σχέδιο πυρόσβεσης, συντονισμός ή κρατικός μηχανισμός και μας δημιουργείτε η απορία: «Καλά τι είναι όλα αυτά, τα έχει δει κανένας μέχρι τώρα;» Τις στιγμές εκείνες που βλέπουμε το ένα χωριό μετά το άλλο να παραδίνονται στις φλόγες και νεκροί να έχουν φτάσει τους 63 βλέπεις να βγαίνουν όλοι αυτοί και με το θαυμαστό υποκριτικό ταλέντο που τους διακρίνει συγκίνημενοι καθώς είναι και με βαθύτατο πόνο να μας λένε είτε για μια Αρχαία Ολυμπία που κάηκαν μονάχα λίγα δέντρα και το συμπέρασμα σε όλο αυτό; Ότι το λίκνο του Πολιτισμού έμεινε ανέπαφο. Και ενώ η Πυροσβεστική τις προηγούμενες μέρες ήταν παντού, αλλά κανείς δεν την έβλεπε, μιλάνε για «υπεράνθρωπες προσπάθειες»… Και εδώ υπάρχει η εξής ερώτηση: «Σε περίπτωση που η Πυροσβεστική δεν έκανε εκείνες τις υπεράνθρωπες προσπάθειες για τι