Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς Της αγάπης Μια για πάντα το κόψαμε Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει

Μπέρτολτ Μπρεχτ Για τον όρο «μετανάστες» Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν: «Μετανάστες». Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο, δε φύγαμε γιατί το θέλαμε, λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν. Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε. Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ΄ναι, μα εξορία. Έτσι, απομένουμε δω πέρα, ασύχαστοι, όσο μπορούμε πιο κοντά στα σύνορα, προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα, καραδοκώντας το παραμικρό σημάδι αλλαγής στην άλλην όχθη, πνίγοντας μ’ ερωτήσεις κάθε νεοφερμένο, χωρίς τίποτα να ξεχνάμε, τίποτα ν’ απαρνιόμαστε, χωρίς να συχωράμε τίποτ’ απ’ όσα έγιναν, τίποτα δε συχωράμε. Α, δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή! Ακούμε ίσαμ’ εδώ τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ’ τα στρατόπεδά τους. Εμείς οι ίδιοι μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχους, που κατάφερε τα σύνορα να δρασκελίσει. Ο καθένας μας, περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα

Στίχοι: Γιώργος Λέφας Μουσική: Chris De Burgh Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου Στα χέρια το ποτήρι τα μάτια μου κλειστά Τα δάχτυλα κτυπάνε τον πάγκο ρυθμικά Μου είπες πως θα έρθεις απόψε να με βρεις Περίπου ως τις δέκα κι η ώρα είναι τρεις Παίζει ένα τραγούδι του Chris de Burgh παλιό Σου άρεσε θυμάμαι να στο τραγουδώ Δίπλα περιμένει το άδειο σου σκαμπό Θα στο ψιθυρίσω και ας μην είσαι εδώ Για σένα τραγουδώ Για σένα τραγουδώ Για σένα τραγουδώ Γύρω μου σαν ίσκιοι πρόσωπα χλωμά Στην άκρη ένα ζευγάρι μιλάει χαμηλά Έρχεται μια ξένη θέλει λέει φωτιά Στα μάτια με κοιτάει σχεδόν ερωτικά Κάποιος με χτυπάει στην πλάτη φιλικά Ώρα να πηγαίνεις κλείνουμε είναι αργά Βγαίνω έξω στον δρόμο τα βλέπω όλα διπλά Έχει ξημερώσει κυκλοφορούν μονά Για σένα τραγουδώ... Μονός λοιπόν κι εγώ μες στους δρόμους ξοπίσω σου Ακόμα ένα πρωί κυνηγάω τον ίσκιο σου Σφυρίχτρες που βρίζουν φρένα που τρίζουν σκορπίζουν πανικο Σ' αυτόν τον πυρετό ψάχνω να σε βρω Πέφτει μια βροχή αρρωστιάρα και κίτρινη Μα η μοναξιά