Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

" Προσπαθούσα ν' αλλάξω τον κόσμο όλο...μα δεν μπορούσα...και στο δρόμο ξέχασα να αλλάξωτο εαυτό μου... που μπορούσα"

"μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, και μετράς τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μους, συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω" "Είμαι καιεγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο και ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, γι αυτό τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεανάληπτη στιγμή του" "Γι αυτό σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο. Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί" "Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω! Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένια και τα νύχια των νεκρών" "Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της, πασχίζω να θυμηθώ- τίποτα. Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά, που είναι κάτι περισσότερο και απ΄την ίδια τ

Such a lonely day And it's mine The most loneliest day in my life Such a lonely day Should be banned It's a day that I can't stand The most loneliest day of my life The most loneliest day of my life Such a lonely day Shouldn't exist It's a day that I'll never miss Such a lonely day And it's mine The most loneliest day of my life And if you go,I wanna go with you And if you die,I wanna die with you Take your hand and walk away The most loneliest day of my life The most loneliest day of my life The most loneliest day of my life Such a lonely day And it's mine It's a day that I'm glad I survived

"Δεν έχω Θεούς. Και δεν φοβάμαι." "Να ανοίξω το παράθυρο. Να πετάξω τα αποτσίγαρα, να ψήσω καφέ. Να στρώσω τα χειρόγραφα σειρά, γυρεύοντας μια τάξη μες στο χρόνο. Κοίτα, στο μεταξύ, ποιος είναι αυτός που στέκει απέναντι, φτύνει, μοιάζει να περιμένει, ποιον περιμένει;" Κι εγώ ήμουνα στο δρόμο. Πού τον γνώρισα το δρόμο αυτό και ανατριχιάζω τώρα που επήξανε μέσα μου ασάλευτες οι μνήμες;"

Απαγορεύεται το απαγορεύεται... Μην στηρίζεις τα όνειρα σου στ' αστέρια, γιατί αυτά δεν στηρίζονται πουθενά. Οι νόμοι και τα διατάγματα καταργούνται απ' τα οδοφράγματα. Ξεκουμπώστε το μυαλό σας τόσο συχνά όσο ξεκουμπώνετε το παντελόνι σας. Μην τα περιμένετε όλα απ' την αστυνομία, χτυπηθείτε μόνοι σας. Αν υπάρχει Θεός είναι δικό του πρόβλημα. Όχι στα ναρκωτικά, δεν φτάνουν για όλους. Σταματήστε τη γη να κατέβω. Ζαλίστηκα!

Πολλές φορές στην ιστορία αυτής της χώρας εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς διεκδίκησαν ένα καλύτερο και πληρέστερο σχολείο που θα ανήκει σε όλους. Αυτοί οι αγώνες γίνονταν, γίνονται και θα εξακολουθήσουν να γίνονται. Δυστυχώς όμως το όνειρο για ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο και προοδευτικό σχολείο παρέμεινε όνειρο. Οι αγώνες έμειναν μονάχα αγώνες. Τα πανό που υψώθηκαν στις πορείες τώρα κουρελιάστηκαν. Τα στόματα που έλεγαν τα συνθήματα στους δρόμους τώρα σώπασαν και τα αιτήματα που είχαν τυπωθεί στα χαρτιά και υποστήριζαν όλα εκείνα που θα άλλαζαν τα πάντα στην παιδεία τώρα έπαψαν να βροντοφωνάζονται στα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, να γράφονται στις εφημερίδες και να συζήτιουνται στους δρόμους. Τώρα διαγράφτηκαν από παντού. Ή τουλάχιστον σχεδόν μιας και ο άνθρωπος ζει για να ονειρεύεται. Έτσι και εμείς οι μαθητές συνεχίζουμε υποσυνείδητα να ελπίζουμε σ’ ένα καλύτερο σχολείο, γιατί σε εκείνο θα υπάρχει ισότητα, αλληλοβοήθεια, αμοιβαία προστασία μεταξύ μαθητών, δικαιοσύνη και ελευθερί

Ν. Πενάκ- Σαν ένα μυθιστόρημα "... κατά κανόνα, ο πιο σίγουρος και γρήγορος τρόπος για ν' αποκτήσει κανείς κάτι, είναι να μην βιάζεται να το αποκτήσει" "Η μελέτη ήταν για μένα μια πανάκεια ενάντια στην απογοήτευση , γιατί ποτέ δεν είχακάποια στεναχώρια απ' την οποία να μη με γιατρεψε μια ώρα ανάγνωσης" (Montesque) "Το ότι τα βιβλία μπορούν να μας αναστατώνουν σε τέτοιο σημείο και παρ' όλα αυτά, ο κόσμος να πηγαίνει στο χειρότερο, είναι κάτι που πρέπει να μας αφήνει άφωνους" "Το διάβασμα: ανάσταση Λαζάρου- ν' ανασηκώνεις την πλάκα των λέξεων" "Ο άνθρωπος χτίζει σπίτια γιατί είναι ζωντανός, αλλά γράφει βιβλία γιατί ξέρει ότι είναι θνητός. Ζει ομαδικά γιατί είναι κοινωνικό ζώο, αλλά διαβάζει γιατί ξέρει ότι είναι ΜΟΝΟΣ"

"Να σωπάσω; Τι θα γινουν εδώ μέσα, εδώ βαθειά, όσα κύμματα σαλεύουν και όσα λαχταρούν πουλιά και όσοι άνεμοι αποκλεισμένοι και όσοι ποταμοί δετοί που κανείς μήτε τα σπρώχνει κανείς μήτε τα κρατεί;"

Το σημαντικότερο φαινόμενο εμφάνισης του Rock’ n’ Roll είναι η μετανάστευση χιλιάδων Αφρικανών και η εγκατάσταση τους στην Αμερική. Οι Αφρικανοί στην Αμερική έγιναν σκλάβοι και εκτός από σκληρή, βασανιστική δουλειά υπέστησαν φυλακές, βασανιστήρια, βιασμούς. Το Rock’ n’ Roll μπορεί να είναι η σύγχρονη Αμερικάνικη λαϊκή μουσική αλλά αυτό είναι μονάχα η μία εκδοχή γιατί κατανοώντας τη δουλεία των Αφρικανών καταλαβαίνουμε πως διαφορετικά στοιχεία δύο διαφορετικών πολιτισμών (Αμερικάνικος, Αφρικανικός) αναμειγνύονται βίαια. Η βαθύτερη ρίζα του Rock’ n’ Roll είναι το βάσανο και η προσπάθεια επιβίωσης των γενεών των σκλάβων, δηλαδή η χρήση της μουσικής ικανοποιούσε συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες. Έτσι συμπεραίνουμε ότι το Rock’ n’ Roll μπορεί να μην είναι «μαύρη» ή «λευκή» μουσική, αλλά χωρίς την παρουσία των Αφρικανών και των Ευρωαμερικανών δεν θα υπήρχε. Πρέπει να αναφέρουμε ότι το Rock’ n’ Roll είναι ένα «παιδί» μεταπολεμικό και ουσιαστικά κάνει αντιληπτή την εμφάνιση του τη δεκαε

"Ο ντροπαλός Τοντ Αντερσον είναι ο νέος μαθητής ενός αυστηρού σχολείου αρρένων, όπου ο αδελφός του υπήρξε αριστούχος. Ο συγκάτοικός του, Νιλ, έξυπνος και δημοφιλής, ζει με την καταπίεση του πατέρα του. Η ζωή των δύο και των υπολοίπων συμμαθητών τους θα αλλάξει σύντομα με την έλευση ενός καινούργιου καθηγητή, του Κίτινγκ, που θα τους σπρώξει να πάνε ενάντια στο κατεστημένο."

" Ο κόσμος είναι μια τοιχογραφία ολοκληρωμένη και μόνο εσύ μπορείς να γεμίσεις το μικρό κομμάτι που σου αναλογεί" "Ο θάνατος δεν είναι τρομερό πράγμα. Ο θάνατος μας διδάσκει την αξία του χρόνου" "Υπάρχει μια χώρα των ζωντανών και μια χώρα των νεκρών και η γέφυρα είναι η αγάπη. Η μόνη επιβίωση και το μόνο νόημα." "Όταν σ' αγαπώ και εσύ μ' αγαπάς είμαστε σαν καθρέφτης ο ένας του άλλου, και καθώς καθρεφτιζόμαστε ο ένας μέσα στον άλλο κοιτάζουμε το άπειρο" "Τίποτα δεν είναι ουσιαστικότερο απ' το να ζεις και να αγγαλιάζεις τη ζωή τώρα. Είναι περιττό να κλαις για το χτες. Πρέπει να συγχωρούμε τους ανθρώπους που μας πλήγωσαν" "Θυμάσαι τη μέρα που δανείστηκα το καινούριο σου αυτοκίνητο και το τράκαρα; Νόμιζα΄πως θα με σκότωνες, μα δεν το έκανες... Θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα και εσύ έλεγες ότι θα βρέξει και έβρεξε; Νόμιζα ότι θα μου έλεγες στο χα πει, μα δεν το έκανες. Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν

"Στα 1900 οι ευπρεπείς γυναίκες δεν κυκλοφορούσαν στους επικίνδυνους δρόμους του ανατολικού Λονδίνου. Aλλά η Ίντια Tζόουνς ήταν ξεροκέφαλη: είχε σπουδάσει ιατρική και ήταν αποφασισμένη να προσφέρει τις υπηρεσίες της εκεί που τη χρειάζονταν περισσότερο. Σ’ αυτούς τους άθλιους δρόμους η Ίντια γνωρίζει –και του σώζει τη ζωή– τον πιο διαβόητο γκάνγκστερ του Λονδίνου. O Mαλόουν, σκληρός, βίαιος, ακαταμάχητα ελκυστικός, είναι το αντίθετο του συγκρατημένου αριστοκράτη αρραβωνιαστικού της. H Ίντια, παρά τη θέλησή της, συνδέεται ολοένα περισσότερο μαζί του, παρασυρμένη από τη γοητεία του αλλά και γεμάτη ερωτηματικά για το κρυφό παρελθόν του." "Ένα ανθρώπινο πλάσμα- ο πιο όμορφος, περίπλοκος και θαυμαστός μηχανισμός που έχει φτιαχτεί- παλεύει με ένα μονοκύτταρο παράσιτο. Ένα βακτήριο. Έναν οργανισμό που δεν έχει μυαλό, ψυχή, συνείδηση και στόχους..."

"Όμως η αλεπού ξαναγύρισε στην προηγούμενη σκέψη της: - Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, οι άνθρωποι με κυνηγάν. Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι’ αυτό λοιπόν, βαριέμαι λίγο. Αν όμως μ’ εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θ’ αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ’ όλα τα’ άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω απ’ τη γη. Το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω απ’ τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το στάρι για μένα είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ’ αρέσει ν’ ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα… Η αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκιπα: - Σε παρακαλώ… εξημέρωσέ με, είπε. - Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω ν’ ανακαλύψω φίλ

Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζου μεήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πιατα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε:"Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα". Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμεγια να σμίξουμε τον κόσμο.

ALONE From childhood's hour I have not been As others were; I have not seen As others saw; I could not bring My passions from a common spring. From the same source I have not taken My sorrow; I could not awaken My heart to joy at the same tone; And all I loved, I loved alone. Then- in my childhood, in the dawn Of a most stormy life- was drawn From every depth of good and ill The mystery which binds me still: From the torrent, or the fountain, From the red cliff of the mountain, From the sun that round me rolled In its autumn tint of gold, From the lightning in the sky As it passed me flying by, From the thunder and the storm, And the cloud that took the form (When the rest of Heaven was blue) Of a demon in my view.

«Ως εκπρόσωπος της μαθητικής κοινότητας του σχολείου σου να συντάξεις μια επιστολή που να απευθύνεται στον Πρόεδρο του ελληνικού Κοινοβουλίου, στην οποία να αναφέρεσαι στα προβλήματα που απασχολούν τις σύγχρονες κοινωνίες και να προτείνεις λύσεις στο πλαίσιο των αρχών και των διαδικασιών της Δημοκρατίας» (400- 500 λέξεις περίπου) 15-9-2008 Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε, Με αφορμή την Παγκόσμια ημέρα Δημοκρατίας σας στέλνω αυτή την επιστολή για να αναφερθώ στα σημαντικότερα, κατά τη γνώμη μου, προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών και να προτείνω λύσεις βασισμένες στις αρχές και στις διαδικασίες της Δημοκρατίας. Οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής και ο προσωπικός αγώνας του κάθε πολίτη για την επιβίωση οδήγησε τους σύγχρονους ανθρώπους στην αποξένωση με αποτέλεσμα η συζήτηση, η ανταλλαγή ιδεών και απόψεων να έχουν γίνει «πολυτέλειες» που, δυστυχώς, ελάχιστοι μπορούν να απολαύσουν. Έτσι, ένας σημαντικός κρίκος της αλυσίδας για την ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, και συγκεκριμένα η προσπάθεια για μ