Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

"Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη." Μίλαν Κούντερα

ΔΕΝ ΧΑΝΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΕΝΑ ΦΙΛΙ, ΝΑ ΚΛΕΨΕΙΣ ΕΝΑ ΑΓΓΙΓΜΑ … ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΙΤΑΓΜΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΩΠΑΙΝΕΙΣ… ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΙΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΟΝΕΙΡΟ… ΠΕΡΙΒΑΛΕΤΑΙ ΑΠ ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΘΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ… ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΑΠΛΗΣΤΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ… ΟΛΟΤΕΛΑ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ…

Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι σίγουρα το "ανέβασμα" της βιογραφίας του Τσε και των γεγονότων που τον σημάδεψαν μέχρι το τέλος... Απλά θεώρησα καλό να αναρτήσω ενα πολύ μικρό απόσπασμα απο το βιβλίο "Che Guevara Τα ημερολόγια μιας μοτοσυκλέτας" και συγκεκριμένα ένα κομμάτι της εισαγωγής γραμμένο από την Αλεϊδα Γκεβάρα... "Σιγά σιγά βλέπουμε πως άλλαζουν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του. Αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη επίγνωση του πόνου πολλών συνανθρώπων του και τον άφηνε να γίνει μέρος του εαυτού του. (...) Δεν ξέρω αν θα συμμεριστείτε αυτά τα συναισθήματα μου, όμως, καθώς προχωρούσε η ανάγνωση, γνώρισα καλύτερα τον νεαρό Ερνέστο: τον Ερνέστο που έφυγε από την Αργεντινή με πόθους και όνειρα.. (...) η δύναμη του και η επιμονή του στην προσπάθεια να προκαλέσει αλλαγή που θα τους έδινε την δυνατότητα να ζήσουν με την αξιοπρέπεια που τους είχαν στερήσει και ποδοπατήσει για αιώνες"

Dead Poets Society… και όχι μόνο… «Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό, θέλησα να ζήσω βαθειά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής, να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή και όχι όταν πεθάνω ν’ ανακαλύψω πως δεν έζησα…» Η ταινία αυτή είναι γνωστή στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» και διαδραματίζεται σε ένα Αμερικανικό κολλέγιο τη δεκαετία του 1950. Από τη μία, το «κολασμένο Γουέλτον» έτσι όπως το ονόμαζαν οι μαθητές του έχει αυστηρές αρχές την Παράδοση, την Τιμή, την Πειθαρχία και την Υπεροχή και ακόμα έχει ως στόχο για τους-κάθε άλλο παρά τυχαίους κοινωνικά- μαθητές του την απόλυτη προσήλωση σε αυτές και στις γνώσεις που προσφέρονται από τους βαρετούς και άξεστους καθηγητές, που παρόλα αυτά δεν τους έχουν αφήσει το παραμικρό περιθώριο να αναπτύξουν τη δική τους, προσωπική κρίση και σκέψη και να επιλέξουν- γιατί όχι- με την καρδιά τους αυτό το οποίο θα κάνουν, αποφοιτώντας από το προπαρασκευαστικό κολλέγιο του Γουέλτον. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέχρι που θα προσληφθεί ως

Πως θα καταφέρεις να γίνεις κάποιος άλλος! Κάνοντας μια ανάδρομη στο παρελθόν σε στιγμές που λαμβάνουν χώρο περισσότερο στο σχολείο, τυχαίνει πολλές φορές να θυμόμαστε σκόρπια, ασύνδετα αποσπάσματα από σχολικές εκδηλώσεις που πολλές φορές συμμετείχαμε με διάφορους τρόπους. Είτε με την ανάγνωση κάποιων πατριωτικών ποιημάτων (το πιο σύνηθες), είτε με τη συμμετοχή σε κάποια χορωδία του σχολείου ή κάποιες φορές στο ανέβασμα μια θεατρικής παράστασης πάντα, φυσικά, κομμένη και ραμμένη, ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο βαθμό που μας επέτρεπε η ηλικία μας. Στην τρίτη περίπτωση η πλειοψηφία των αντιδράσεων των παιδιών είχαν να κάνουν με το χαρακτηριστικό τρεμούλιασμα της φωνής μόλις ανέβαιναν στο… σανίδι, τα σταυρωμένα χέρια και… τα κατακόκκινα από ντροπή, μάγουλα. Το όλο σκηνικό δεν σταματούσε εκεί, αφού συνεχιζόταν με γιουχαΐσματα των παιδιών από κάτω και ειρωνικά σχόλια που έκαναν την αυτοπεποίθηση του παιδιού… να πιάσει πάτο…!!! Η αλήθεια, βέβαια, είναι, για να μην υπερβάλλουμε, ότι