Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Είχες βρει τα τραγούδια που επιθυμούσες να σου αφιερώσουν όσοι θα σε ερωτεύονταν... Είχες νιώσει τους στίχους και είχες αφουγκραστεί την μουσική αρμονία των ήχων που χρωματίζουν τον γκρίζο σου κόσμο... Είχες καταλάβει πως είναι να σαι αναγκασμένος να αντιμετωπίσεις μόνος σου τον πόνο, τα σημάδια που χάραξαν όλοι πάνω σου... πως είναι να μαθαίνεις να επουλώνεις μόνος σου τις πληγές το χάραγμα εκείνο με μαχαίρι στο σώμα σου που έλεγε "σ'αγαπώ" κι "σε μισώ". Χωρίς να μπορείς να διαλέξεις τι σου ταιριάζει άφησες την αιμοραγία να συνεχίζεται... και να συνεχίζεται... Μέχρι που το αίμα με το δάκρυ έγιναν ένα... και έβαψαν με κόκκινο το πάτωμα του δωματίου που σωριάστηκες...

Έψαξα να βρω έναν άνθρωπο που δεν έχει πονέσει από τον έρωτα... που δεν έχει αγαπήσει και δεν έχει ζήσει... Αναζητώντας μέσα στο πλήθος ένιωσα πως βρισκόμουν αιχμάλωτη της μυστικοπάθειας των ανθρώπων... Λαβωμένες ψυχές με κακότεχνες τις επουλώσεις των πληγών τους, έτοιμες να σπάσουν δημιουργώντας εκκοφαντικό τον ήχο της δυστυχίας! Και ενώ τα πλήγματα ήταν πολλά εγώ πίστεψα σε κάτι παρθένο, μικρό ... και νέο που δεν θα έχει ακούσει τον ήχο της δυστυχίας, ούτε έχει τραυματιστεί από τον έρωτα, το θάνατο... Βγαίνοντας από το πλήθος εκείνο ήξερα ότι η φωνή σου θα χει για πάντα δίκιο: Δεν ήμουν τίποτα άλλο, παρά μια τιποτένια λάμψη ενός ουρανού που προετοίμαζε την καταιγίδα του... μια καταιγίδα, που θα ξεδίψαζε τη γη... κι εσένα!

Σχεδιάζοντας μαθαίνεις τα πάντα για το ανθρώπινο πρόσωπο... για τα μάτια, τα χείλη, για την έκφραση και την κρυμένη θλίψη. Σχεδιάζοντας είσαι αγκαλιά με το πραγματικό... δεν σου βρίσκεται ψεύτικη η θλίψη των ματιών, ούτε και η ομορφιά τους. Δεν προσπαθούν να σε ξεγελάσουν...είναι αληθινά και φανταστικά σινάμα. Γι αυτό οι ζωγράφοι μπορούν να διακρίνουν κάθε ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής, κάθε ομορφιά και κάθε μεγαλείο... Είναι αδύνατον, όπως εγώ τώρα να κοιτάξουν κατάματα την ψευτιά του αληθινού τους κόσμου..

Παραδωμένη σε ένα χάος χωρίς γυρισμό, ήξερα ότι είχα χάσει πια ολότελα τον εαυτό μου για χάρη του ιδανικού των φιλιών σου...

Το τούνελ ...φτάνει στο τέλος του! Το φώς είναι εκτυφλωτικό, κάνει τα μάτια μου να πονάνε, να κλαίνε... Σαν να επιζητούν το σκοτάδι τους... Το ουρλιαχτό τους απαιτεί να σβηστεί κάθε φως... "Σκοτάδι"... φωνάζω Έλλειψη φωτός.. ζητάω... Άβυσσος... Άβυσσος... Άβυσσος... είναι αυτό που με κυριεύει Πάλι κάτι με τραβάει πίσω, με ελκύει όσο τίποτα άλλο... πίσω... πάλι πίσω... Κι όσο και αν γυρνάω, κι όσο και αν τρέχω πίσω απελπισμένη νομίζω πως αυτό που ψάχνω το χω χάσει για πάντα... Τι ψάχνω και γιατί το χάσα; Να! τώρα το βλέπω, το κοιτάζω με παράπονο... και εκείνο μου φεύγει, με εγκαταλείπει... Μου το πήρε κάποιος άλλος... Δακρύζω...γιατί ξέρω πως δεν έφταιγα εγώ... Το ξέρω...

Περπατώ και χάνομαι μες στην παραζάλη Οι σκέψεις με χτυπούν δυνάτα κι αλύπητα... Γίνονται συνηρμοί... που με παγιδεύουν μέσα τους. Απελπισμένη τριγυρνάω με τα μάτια πρησμένα εδώ και εκεί... Λόγω έλλειψης οξυγόνου... βαριανασένω.. Αλήθεια, λόγω έλλειψης οξυγόνου; Βαριανασένω, τρέμω, παραπατάω και πέφτω... κλαίω... Οδηγούμαι στην άβυσσο. Ένα τέρας απειλεί να μ'αφανίσει... Ζητάω από τον εαυτό μου να σκεφτεί λογικά Να συγκροτήσει τη σκέψη του, να βάλει στη θέση τους την καρδιά και το μυαλό... Χτυπάνε με 100 σφιγμούς το λεπτό.. Θεέ μου, σπάω λιώνω...