Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Πόσο πονάει τούτη η σιωπή που επέλεξες να υπάρξει ανάμεσα μας!... Και κείνη η ματιά που όσο και αν την έψαχνα, ολοένα τη στερούσες... Πες μου τρόπο και εγώ τυφλά θα τον ακολουθήσω... αυτόν και τον δρόμο που ψάχνω προς τα σένα... Μα δεν κατάλαβες πως ό,τι κι αν έπραττα ήταν γιατί το δικό σου χαμόγελο επιθυμούσα να αντικρύσω; Γιατί δεν το είδα κείνο το γεμάτο πόθο και πάθος επιθυμητό, χαμόγελο; Και όσο μου το στερούσες ήταν σα να κοβόταν για μένα όλοι οι δρόμοι... Κάθε χαμένη στιγμή και ένα καράβι που έφευγε... Μέσα εσύ... Πίσω εγώ... Τράβηξες το κουπί προς τη λύτρωση και χάθηκες... Αλλά μια κρυφή πεποίθηση, ή μια τέτοια ελπίδα ξυπνάει μέσα μου φωνάζοντας πως είσαι ακόμα εδώ... Πως θες να σαι εδώ...

Σήμερα ήρθες για πρώτη φορά να με βρεις! Μου εξομολογήθηκες πως τόσο καιρό με έψαχνες ζωηρά στον κόσμο των ψυχών! Αχ, Πλάτωνα... πόσο σωστά είχες παρατηρήσει τα γύρω σου...Μονάχα εσύ! Αλλά όχι... όχι! Κάτι άλλο ήθελα να πω... Σωστά... θυμήθηκα!... Το πιο απρόσμενο δεν ήταν ότι με βρήκες... καθόλου μάλιστα! Αυτό ήταν ακόμα και προβλέψιμο. Ατυχές! Απρόσμενος ο χρόνος όμως... Απρόσμενος ο τόπος... η αφορμή κι εκείνος... κι απρόβλεπτη... εγώ! Δεν με ήξερα, δεν μ' αναγνώρισα... Σκληρά με πρόδωσα... Προδωσία σημαίνει λάθος! Προδωσία σημαίνει φόβος! Προδωσία είναι η ίδια μου η συμπεριφορά! Όμως προδωσία είναι ο έρωτας; Και-ναι- κραυγάζω: προδωσία είναι ο έρωτας; Ποιος καταραμένος της ζωής και δικός σου μπορεί ορθά να ξεστομίσει μια απάντηση; Κάποιος...ίσως... Να τα καταφέρει, συμπληρώνω! Ένα βουητό στ' αυτιά μουμε πετάει εκτός... Εκτός από τι; Μα τώρα ξέρω πως θα το ολοκληρώσω... Κάποιος μοιραίος μου είπε πως τη στιγμή που χάριζα με αυθάδεια το φιλί μου , ήταν η στιγμή που αυτός ήρθε