Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Questa e la mia nostalgia          Αυτή είναι η νοσταλγία μου che in ongnuno                         που στο καθένα τους mi traspare                               με πιάνει ora ch' e notte                          τώρα που είναι νύχτα cha la mia vita mi pare              και η ζωή μου μου φαίνεται una corolla                               ένα λουλούδι di tenebre                                 από σκοτάδι. Ma la notte sperde le lontananze. Μα η νύχτα αναιρεί τις αποστάσεις.

"...η σιωπή εξηγεί την ποίηση καλύτερα απ' τους πεντακόσιους τόμους που γράφτηκαν γι αυτήν. Η σιωπή αυτή είναι η καλύτερη ανακάλυψη του δημιουργού ύστερα από μιαν ατελεύτητη αγωνία. Είναι η μυστηριακή νύχτα απ' όπου ξυπνά κανείς για δράση" Πρόλογος Karla Shapiro "η απόγνωση ήταν ο θεός μου. Κυλίστηκα στη λάσπα. Στέγνωσα στον αέρα του εγκλήματος. Ξεγέλασα την τρέλα." "Δεν υπάρχει οικογένεια στην Ευρώπη που να μην τη γνωρίζω- Θέλω να πω οικογένειες σαν τη δική μου που χρωστούν τα πάντα στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου" "Ποτέ δεν κατάλαβα τους νόμους: δεν έχω συναίσθηση της ηθικής, είμ' ασύδοτος:κάνετε λάθος." "...έχεις πιει αφορολόγητο ποτό από το δυιλιστήριο του Διαβόλου." "Δεν είμαι δέσμιος της λογικής μου. Είπα: Θεός. Θέλω ελευθερία μες την σωτηρία." "Τι γεροντοκόρη είμαι να μου λείπει το θάρρος ν' αγαπήσω το θάνατο." "Τι ζητώ [...] Ω! Ξανά ν' ανέβ

Σ'εκείνους που διάλεξαν  ... Σ' αγάπησαν από πείσμα, καθώς στέριωνες την αυριανή ευτυχία του κόσμου. Μιλούσες όταν η αυλαία άνοιγε, χωρίς να διαλέγεις τη σιωπή τη στιγμή που η σκηνή σου έπεφτε... Η ζωή σου ο γαλαξίας του Εμπειρίκου που μετουσιώνεται. Άφησες πίσω σου τον αυτοματισμό της μηχανής που σε συνθλίβει, χάρει της προσωπικής σου εξαθλίωσης και της δικής τους αναπαραγωγής, με βιασμό και φτήνια. Είχες το διαμάντι, τον πρισματικό χαρακτήρα της υπόστασης και της ονειρικής ουτοπίας στα χέρια σου. Ολοένα την έσφιγγες, με ένα τσιγάρο στο στόμα. Έτσι κατάλαβα κι εγώ... όταν πέθανε το σώμα σου, πως ήσουν ο μόνος ελεύθερος άνθρωπος. Ήσουν πράγματι, μιας κι έδωσες την απάντηση μονάχα εσύ. Όλα θα κρίνονταν έξω απ' τη σκηνή που σε προστάτευε, στον πραγματικό κόσμο... Κλείνοντας φώναξες την πιο μεγάλη σου ανάγκη. Το φόβο των άλλων, το φόβο του μισητού εκείνου κρυστάλλου απ' τον καθρέφτη της ψυχής σου. Εμπρός στο δρόμο λοιπόν, νικώντας τα πιο ταπεινά

Modigliani- Young lolotte Τα πάντα κατά τη διάρκεια της ζωής μου είναι εφήμερα. Όπως αντίστοιχα συμβαίνει στις ζωές όλων μας. Η ίδια η ύπαρξη μας και κατ' επέκταση τα συστατικά της στοιχεία χάνονται στο φως ή το σκοτάδι. Όπως επιθυμεί να το ερμηνεύσει κανείς. Υπάρχει μόνο ένα πράγμα, που δεν φθείρει ή φθείρεται, επομένως δεν γερνάει και δεν αλλοιώνεται. Το ανθρώπινο γένος το ονόμασε ...Τέχνη! Δίνει από μόνη της την απάντηση στο μεταμοντέρνο. Υπάρχει πριν από εμάς, μέσα μας και μετά από εμάς. Έχει βάσεις, στέρεες βάσεις. Βάσεις- αξίες. Αξίες- θεμέλια. Που ακόμα και όταν αυτά κλονίζονται είναι για να γίνουν ακόμα πιο σταθερά, πιο στέρεα. Τούτα τα θεμέλια, δηλαδή αυτές εδώ οι βάσεις δομούνται από υλικά αδιευκρίνιστα! Άυλα, μα πραγματικά. Χειροπιαστά φαντάζουν στις απόκρυφες σκέψεις του λογικού και του παραλόγου μας. Είναι εκείνες που δεν τις σκεφτήκαμε ακόμη. Είναι αυτές οι σκέψεις που δεν τις ακούσαμε ποτέ.

Αυτή είναι η απάντηση που δίνουμε στη μιζέρια μας; Δεχόμαστε προστασία από ποιους;μια προστασία από φασίστες; από ένα ακόμα γρανάζι του συστήματος;από το πιο αντιδραστικό τμήμα της κοινωνίας; Από τους ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ εκείνους, που ξεχνούν τον πατριωτισμό τους, μπροστά στην μπατσική βία, μπροστά στο ξεπούλημα κάθε ζωτικού οικονομικού πόρου αυτής της χώρας, μπροστά στο ξεπούλημα ενός λαού ξεπουλημένου κατά τ΄ άλλα, μα βιασμένου οικονομικά, ηθικά, πολιτιστικά.... Εσύ που ενδεχομένως διαβάζεις αυτό το κείμενο, είσαι άνεργος και ξεγραμμένος... Θα μπορούσες να δουλεύεις στην οικοδομή, λες αν δεν υπήρχαν οι μετανάστες λόγου χάρη.... Εκείνοι οι μισητοί Αλβανοί, Πακιστανοί, Ινδοί και ου το καθεξής, οι οποίοι κατά τη γνώμη σου με μαγικό τρόπο βρέθηκαν εδώ, με δική τους επιλογή συγκατοικούν μαζί σου, με δική τους ευθύνη και όχι με κατευθυντήρια γραμμή οδηγούνται στο έγκλημα και τα ποινικά παραπτώματα... Είναι αυτοί που δούλευαν σα σκλάβοι 12+ ώρες, δεν είχαν ασφάλιση, ιατρική περίθαλψη πριν από

Στην Εύα Κι αν πέταξα σε άλλους γαλαξίες, μακρινούς και πονεμένους Κι αν αποδιώχνω βίαια τυχαίες θύμησες αξέχαστων παραληρημάτων είναι που η φωτιά δε σβήνει, μα όλο καίει. Κι αν στιγμές νηφάλιες σου μοιάζουν πια, δώσε στη φωτιά να κάψει, λες και χαμογελώντας αποκοιμιέσαι. Δίπλα μου ζεις, παράλληλα πορεύεσαι, μέχρι την ώρα της απόφασης. Μέχρι τη στιγμή της υπέρβασης. Eccesso. Κρατάς το βλέμμα σου ασύχαστο τα βράδια που ονειρεύεσαι! Κι έτσι, μαγικά θαρρώ, χτίζεις την ασπρόμαυρη πραγματικότητα σαν όνειρο. Όπως ο Εγγονόπουλος. Με λίγο απ' το μπλε του κοβαλτίου και το κίτρινο του καδμίου... Eccesso.

Κράτησα την απουσία σου στο συρτάρι των φόβων μου. Τη πότισα στ’ αλκοόλ μια νύχτα που βρέχε… Της φύσηξα καπνό έρωτα και γαντζώθηκα στη μορφή μιας Απροσδιόριστης φιγούρας! Την έντυσα, τη στόλισα κοχύλια, την έβρεξα Κάτω απ’την πανσέληνο με θαλασσινό νερό Και με κυρίεψε! Τώρα αγάπη εσύ, έγινες φόβος. Έτσι έχτισα τον έρωτα πάνω στο φόβο του φόβου, Ακουμπώντας την τυχαία του ματιά Πάνω στο στήθος μου. Να ξεχνιόταν μονάχα το κράτημα του χεριού πάνω Στο περβάζι, το γάντζωμα της μοναξιάς. Να πετούσαμε σα πρώτα… Πριν ανακαλύψω το τρόμο που σε διαφθείρει, Πριν ανακαλύψω την τρέλα και το πάθος εκείνο Που με πείθει Για την αναγκαιότητα της λήθης.

Στις 15 Απριλίου πραγματοποιήθηκε ποιητική βραδιά στο χώρο της βιβλιοθήκης του 1ου Λυκείου Ρεθύμνου, με θέμα την ερωτική ποίηση της γενιάς του 30. Στο παραπάνω βίντεο ακούγεται η απαγγελία μου στη σονάτα του σεληνόφωτος του Γ.Ρίτσου. Ελπίζω να τη βρείτε ενδιαφέρουσα.

Επειδή τα λάτρεψες, γι αυτό τα έκοψα. Έγινε το ψαλίδι η τόλμη που δεν είχα, γι αυτό σε πέταξα σε ένα σωρό από παλιές ξεθωριασμένες φωτογραφίες. Κι αν απορείς ακόμα για το αν έχω τη δύναμη να απαντήσω με μια βουβή ματιά όλο θυμό και πίκρα είναι που δεν απόρησες πραγματικά για τη θλίψη μιας φυγής που γεννήθηκε πάνω στο σώμα μου. Μα όσο είναι πίσω τα βήματα σου, τόσο πιο γρήγορα πραγματοποιείται η τωρινή ψευδαίσθηση μιας στιγμής που καραδοκεί να μ'αρπάξει, σε καινούρια δίχτυα να με πιάσει. Τούτο το κενό- το δικό σου- μια για πάντα τ' αρνήθηκα.

Desperado, why don't you come to your senses? You been out ridin' fences for so long now Oh, you're a hard one I know that you got your reasons These things that are pleasin' you Can hurt you somehow Don' you draw the queen of diamonds, boy She'll beat you if she's able You know the queen of heats is always your best bet Now it seems to me, some fine things Have been laid upon your table But you only want the ones that you can't get Desperado, oh, you ain't gettin' no youger Your pain and your hunger, they're drivin' you home And freedom, oh freedom well, that's just some people talkin' Your prison is walking through this world all alone Don't your feet get cold in the winter time? The sky won't snow and the sun won't shine It's hard to tell the night time from the day You're loosin' all your highs and lows Ain't it funny how the feeling goes away? Desperado, why don't yo

Χαιρόσουν που έφευγες. Τυπική αντίδραση στην απουσία. Τελεσίδικη απάντηση στο τίποτα. Θα ταν άραγε ποτέ το πρόβλημα σου ανοιχτό κι αληθινό ή θα κρατιόταν στις προφάσεις μιας στιγμής ανούσιας υπόστασης κι ανυπόστατης ουσίας;

Περαστικοί είμαστε περαστικά περνάμε περαστικά πονάμε Μα πώς με χάραξες πώς μ' έκοψες χαμένα μάτια στο κενό χαμένη η λάμψη στο βυθό του ωκεανού Μα πώς δεν άντεξες πώς ράγισες Άτρωτη ήταν η ψυχή σου Άτρωτο θέλησες ναν το κορμί σου.

Έφυγες Σα κύμα που βυθίζει τη μοναξιά του Σα σιωπή που αρνείται τη φυγή του Κρεμασμένος που ψελίζει στιχάκια Μαγεμένος που ξέχασε τ' αστέρια μιας νύχτας που έσβησες Λάμψη ψεύτικη που φοβάται τη νύχτα. Ποτό που φοβάται τη λήθη. Έφηβος που πισωπατά αλαφιασμένος. Είσαι η ίδια η νύχτα που στοιχειώνει τα όνειρα μας, ο φόβος που τα κάνει εφιάλτη, η θυσία που τα μετουσιώνει σε σκοπό, το λευκό εκείνο τέλος που τα οδηγεί στο τίποτα της γαλήνης. Τίποτα στο τίποτα. Λάθος κι ώρα που βάρεσαν οι δείκτες Χορδές ξεκοιλιασμένης κιθάρας Χωρίς αίμα, χωρίς φως, χωρίς άνοιξη. Είναι που αρνήθηκε να έρθει για χάρη σου, αρνήθηκε την ύπαρξη στην ανυπαρξία, το ψέμα αντί της αλήθεια, το βουβό λυγμό αντί για το ξέσπασμα, τη δράση αντί της αντίδρασης. Είναι που την απαρνηθήκαμε από πείσμα και άγνοια. Είναι που τη χάσαμε για πάντα...

Έκανε μια ευχή να ταν αλήθεια όσα ελαττώματα  της χρέωναν τα πάθη και το πάθος της...