Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2011

Φωτιά, αστέρια και μάτια σκοτεινά.

Μου ζήτησαν κάποτε να ζωγραφίσω ένα αστέρι. "Ένα ολομόναχο αστέρι;" ρώτησα. Εκείνοι επέμειναν, πως ήθελαν ένα ολομόναχο αστέρι. Δεν τα κατάφερα. Δεν είχε τίποτα το όμορφο τ' αστέρι μου, γιατί ήταν κούφιο. Άδειο. Φώναζα μέσα του και άκουγα την ηχώ να διαστρεβλώνει τα λόγια, τις σκέψεις, τους πόθους μου. Έπειτα μου ζήτησαν ένα ζευγάρι μαύρα μάτια. Προθυμοποιήθηκα να φτιάξω ένα γελαστό, παιδικό πρόσωπο.Πάλι επέμειναν στην αρχική τους απαίτηση. Τα πήγα καλύτερα. Έτσι πίστεψα... Μα απ' τα μάτια μου έλειπαν οι φωτιές. Και αυτοί μου ζήτησαν μάτια με φωτιές, αστέρια και όνειρα. Ψέλισσα αλαφιασμένη πως τέτοια μάτια δεν τα είχε ποτέ κανείς στον κόσμο! Εκείνοι με πέταξαν τότε στο δωμάτιο της μοναξιάς και της απελπισίας. Είπαν: "Αν τα είχες ζωγραφίσει, θα τα είχαμε όλοι μας."

Εγκώμιο και τελεσίγραφο σε κάποια απουσία

Εικόνα
Απ'τη μια νύχτα στην άλλη η απόσταση είναι μικρή. Απ' τη μια νύχτα ως την επόμενη της μέρα, χαώδης. Δεν σου είπα απόψε "Καληνύχτα". Είχες ξεχάσει καιρό τώρα - ένα χρόνο ολόκληρο- να μου ευχηθείς "Καλημέρα". Με συγχωρείς, ξεχάστηκα. Ξεχάστηκα απόψε, ενώ κοιτούσα τον ουρανό. Τίποτα από σένα δε θύμιζε. Τ' αστέρια είχαν μια τέτοια διαύγεια, όπως την πρώτη νύχτα μετά τη δημιουργία τους. Για πρώτη φορά, σκέφτηκα φευγαλέα τούτο. Πως κανείς λογικός άνθρωπος δεν τοποθετούσε όσους του έλειπαν στον ουρανό. Τους έθαβε κάτω απ' το χώμα ή τους έκαιγε. Μα εκείνος, ζητούσε ν' αποδιώξει τον πόνο, προσπαθώντας μάταια να φυσήξει καπνό και να θολώσει εκείνη την απροκάλυπτη, αφοπλιστική διαύγεια. Εκείνος που ζητούσε διεξόδους, τις βρήκε. Κάτω απ' το θόλο της νύχτας, με μια μπύρα στο χέρι και μ' έναν έρωτα στο στήθος. Τις κυνήγησε και τις βρήκε. Τον αγάπησαν και τον εμπιστεύτηκαν. Έτσι γεννήθηκε τούτη η ζωγραφιά.

Βίλχελμ Ράιχ- Άκου ανθρωπάκο

Εικόνα
Ο έρωτας, η εργασία και η γνώση είναι οι αστείρευτες πηγές της ζωής, αυτές πρέπει να την κυβερνούν. ~~ Ο μεγάλος άνθρωπος ξέρει πότε και που είναι μικρός. Ο Ανθρωπάκος δεν ξέρει ότι είναι μικρός και φοβάται να το μάθει. ~~ Οι καταπιεστές σου προέρχονται απ' την τάξη σου, όπως στο παρελθόν προέρχονταν απ' τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Αυτοί είναι ακόμα μικρότεροι από σένα, ανθρωπάκο. Γιατί πρέπει κάποιος να ναι πολύ μικρός, για να γνωρίζει την αθλιότητα στην πράξη και μετά να χρησιμοποιεί τη γνώση του αυτή για να σε καταπιέσει πιο σκληρά, πιο ανελέητα. ~~ Μπορούν μόνο να σκέφτονται για σένα, όχι με σένα. ~~ Αλλά δεν έχεις το σθένος να πετάξεις όλο και πιο ψηλά, ν' αφήσεις την αγαλλίαση να σε μεταφέρει στα ουράνια. Φοβάσαι το πέταγμα, φοβάσαι το ύψος και το βάθος. ~~ Μπέρδεψες τις "οικονομικές συνθήκες" με το "βιομηχανικό εξοπλισμό", την απελευθέρωση του ανθρώπου με το "μεγαλείο του κράτους", τη θέληση για θυσίες για ένα μεγά

Μίλαν Κούντερα- Γελοίοι έρωτες

Εικόνα
"Διασχίζουμε το παρόν με τα μάτια δεμένα, το πολύ πολύ μπορούμε να διαισθανθούμε και να μαντέψουμε αυτό που ζούμε τούτη τη στιγμή. Αργότερα, όμως, όταν λύσουμε τα μάτια μας, αντιλαμβανόμαστε τι ζήσαμε και κατανοούμε τη σημασία του" Μίλαν Κούντερα "όλη η αξιοπρέπεια του ανθρώπου έγκειται σ' αυτή την ικανότητα που έχει να ξεπερνά τον εαυτό του, να είναι έξω απ' τον εαυτό του, να είναι σε άλλον και γι άλλον"

Εμίλ Ζολά- Νανά

Εικόνα
Εμίλ Ζολά ...πάνω σε μια έκρηξη ανοησίας και πρωτόγονου αισθησιασμού, από αυτές που κυριεύουν καμιά φορά τα πλήθη... ..Ένα αλλόκοτο συνονθύλευμα ανθρώπων, κυριαρχούμενο από κάθε είδους πνεύμα, διεφθαρμένο από κάθε είδους πάθος, με την ίδια κούραση και το ίδιο πάθος να χαρακώνει τα πρόσωπα...

Μπαλάντα σ' ένα κομμάτι ύφασμα βαμμένο κόκκινο.

Το τσιγάρο μου κανε τη χάρη. Δεν έσβησε. Κράτησε αναμμένο τον πόνο. Ξανά απ' την αρχή γινόταν η στάχτη καπνός βρεγμένος. Ποτισμένος σε δάκρυα. Κι όλη η ομορφιά του, όλη η δική σου ομορφιά, βουτηγμένη στην άυλη ανάσα μου. Στην ανάσα μας που μυρίζει καπνό. Οι φλέβες σπάνε. Κόκκινος καμβάς. Θα ζήσει- ευτυχώς- αυτός αντί για μας. Ευτυχώς, θα ζήσει... 

Αστεροειδής λάμψη στην ύπαιθρο.

Τ'αστέρια δεν είναι καρφίτσες να τις βάλεις πάνω στο ύφασμα που ράβεται σε φούστα και να μείνουν στη θέση τους. Δεν είναι καν ίδια με τα φώτα του πεζοδρομίου, φώτα σκληρά και βράρβαρα, όπως η άσφαλτος και οι άνθρωποι που πάνω τους νομίζουν ότι ταξιδεύουν,νοητά ή πραγματικά. Γιατί τ' αστέρια δεν είναι λαμπιόνια που κατασκευάζεται το φως τους, Τ' αστέρια είναι λαμπιόνια που εμπνέονται το φως τους. ~~~~~~~~~ Οι αναγνώστες μου μισούν το διδακτικό ύφος του συγγραφέα. Και αυτό διότι οι πραγματικοί συγγραφείς- γνωρίζουν- πως κατέχουν μονάχα μια γνώση. Ό,τι δεν κατέχουν απαντήσεις για τίποτα. Και μόνο όταν γράφουν ίσως κάτι περισσότερο απ' το τίποτα να λάβουν. ~~~~~~~~~ Δεν υπάρχουν λέξεις. Γράφω για να γράφω.Χωρίς νόημα κανένα, χωρίς καμιά ανάγκη για ξέσπασμα. Δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει τώρα.