Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2013

Ο «Υπερσιβηρικός» στο χώρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών

Εικόνα
Η εταιρεία “Παραμύθι από Μακριά”  σε συνεργασία με το Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών ανεβάζει την παράσταση:   Υπερσιβηρικός (Ταξιδιωτική περιπέτεια) Μια παράσταση βασισμένη στο μυθιστόρημα του  Lucio Lami,  « H Κυρά της Αρκούδας « Η ιστορία  ξεκινάει ακριβώς 100 χρόνια πριν. Οι ήρωες μας δύο αρκουδιάρηδες. Ένας άντρας και μια γυναίκα. Ένα παθιασμένο ζευγάρι. Θα κάνουν ένα μεγάλο ταξίδι απ” την Ιταλία ως τη Σιβηρία για ν” αποκτήσουν μια Σιβηρική Αρκούδα. Θα ταξιδέψουν στην Ευρώπη των Βαλκανικών πολέμων και της Οκτωβριανής επανάστασης. Θα μεταφέρουν τη μικρή τους ιστορία στη Μεγάλη Ιστορία με τον Υπερσιβηρικό Σιδηρόδρομο. Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αίθουσα Σχεδίου Πειραιώς 256, Ταύρος Πρεμιέρα: Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013 Παραστάσεις: Κάθε Παρασκευή στις 21.00, Σάββατο στις 21.00 και Κυριακή στις 19.30,  μέχρι Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014. Διασκευή – θεατρική γραφή: Βυζαντία Πυριόχου Γκυ, Vismai, Γιάννης Σάββα Σκηνοθεσία: Βίλια Χατζοπούλου Σκηνογραφία –

Ο Σαίξπηρ και η Διανόηση της εποχής του.

Εικόνα
Ο Σαίξπηρ θα μπορούσαμε να πούμε πως –μεταξύ άλλων- συνεχίζει όλη την παράδοση της Αναγέννησης. Όμως, η γενίκευση αυτή δεν αρκεί για να αποδώσει, ούτε τις πολυπλοκότητες της  Ελισαβετιανής  εποχής, ούτε την ίδια την υφή του έργου του δραματικού ποιητή. Από την  Αναγέννηση  κι έπειτα άλλαξε σημαντικά ο τρόπος, βάσει του οποίου γινόταν αντιληπτή η σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Αυτή η αλλαγή διαμεσολαβήθηκε, εν πολλοίς, από τον τρόπο με τον οποίο επαναπροσλήφθηκαν έννοιες και εννοιακά συμπλέγματα, όπως η ψυχή, τα επίπεδα της ύπαρξης, ο ορισμός του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου, καθώς και η αντίληψη του ανθρώπου ως σημείο στο άπειρο σύμπαν. Όλες αυτές οι αλλαγές σχετικά με την αντίληψη του μεταφυσικού στοιχείου προκλήθηκαν τόσο από την  Αναγέννηση , ως καλλιτεχνικό και πνευματικό κίνημα, και σινάμα κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό, όσο και από τη θρησκευτική   μεταρρύθμιση . Οι θεωρίες που διακινήθηκαν κατά αυτή την περίοδο και επανεξετάστηκαν αναφέρονταν σε μεγάλο βαθμ

Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ; Στο θέατρο ΠΟΛΗ.

Εικόνα
Ένα βράδυ σε πλαίσιο  πολιτισμένης  διασκέδασης. Μεταξύ  πολιτισμένων  ανθρώπων. Με  πολιτισμένους  τρόπους και συνήθειες. Ένα « πολιτισμένο  παιχνίδι». Χωρίς κανέναν έλεγχο του  υποσυνειδήτου . Όπου τα ένστικτα, τα πάθη, η  απογυμνωμένη  εικόνα των ηρώων διεκδικεί δυναμικά τη θέση που της αρμόζει, μέσω μιας δρυμείας κριτικής  στο  Δυτικό   Πολιτισμό . Στην Αμερικάνικη κουλτούρα. Ο  Άλμπη  μας λέει δυνατά, μέσα από τους άρτια κατασκευασμένους του ήρωες, πως ο πολιτισμός είναι η  καταπάτηση  των ενστίκτων και των ελευθεριών μας. Τίποτα άλλο, πέραν από μια σύμβαση. Μια  κατασκευή . Το θέατρο « ΠΟΛΗ » μεταφέρει το έργο στο σανίδι, πιστά βασισμένο στο κείμενο του δραματουργού. Οι ηθοποιοί δίνουν έμφαση στην εκφραστική αποτύπωση της σχέσης έρωτα- μίσους του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, στη μεταξύ τους σχέση εξουσίας κι εξάρτησης, στην αμοιβαία ένδειξη καταπίεσης και κτητικότητας. Σε αυτό το εσωτερικό πεδίο της σχέσης των συνολικά τεσσάρων προσώπων του δράματος, μέσα σε ένα δωμάτιο σπιτι

Λευτεριά στη Μήδεια. Θέατρο OLVIO.

Εικόνα
Σε ένα θέατρο χωρίς παράθυρα. Έτσι δεν είναι άλλωστε όλοι οι προορισμένοι για θεατρικές παραστάσεις, χώροι; Εκεί, οι κλειστοφοβικές διαθέσεις των ηρώων εκδηλώνονται με αφορμή την έλλειψη φωτός, εξαιτίας ενός απροσδιόριστου αυταρχικού καθεστώτος, που μας θυμίζει κάτι από τις δυστοπίες του Όργουελ και του Χόξλεϋ, μα ακόμη περισσότερο μια δυστοπία με ιδιαίτερη εγγύτητα στο προσωπικό μας παρόν ή στο αόριστο μας μέλλον. Η παράσταση  Λευτεριά στη Μήδεια  δομείται πάνω στην  αυτοαναφορικότητα , ως προς τη  θεατρική   διαδικασία . Σε ένα ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο  σκοτεινό , ως προς τα ειδικά του χαρακτηριστικά, παρουσιάζεται μια σχετική αφήγηση με το ανέβασμα της γνωστής τραγωδίας του  Ευρυπίδη ,  Μήδεια . Η Μήδεια, όμως, που ετοιμάζεται είναι μια «άλλη». Σκιαγραφείται με απόλυτο κανόνα τις διαθέσεις του παραγωγού, διαθέσεις που παραβιάζουν τις συμβάσεις της ίδιας της δραματουργίας και των στόχων της, με σκοπό να την αλλάξουν ριζικά. Ποια είναι η Μήδεια;  Ο παραγωγός κραυγάζει πως

Μια γνωριμία με το έργο του Μανόλη Αναγνωστάκη

Εικόνα
Το παρόν άρθρο αποτελεί κατά κάποιο τρόπο μια παράθεση των πηγών, των οποίων έγινε χρήση στην εκπομπή  ΔρομοΛόγια , για το αφιέρωμα στην ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη. Αυτή η πρώτη γνωριμία δεν αφορά ούτε βιογραφικά, ούτε εργογραφικά στοιχεία. Αφορά, μονάχα, σε μια γνωστή και διατυπωμένη γραπτά άποψη του ποιητή για την κοινωνική ζωή, στην άποψη ενός άλλου, εν πολλοίς, «αφανούς» ποιητή, του Ν. Χριστιανόπουλου για τον Μ.Αναγνωστάκη, καθώς κι ορισμένα από τα ποιήματα του, όπως και ορισμένες μελοποιήσεις τους. Στο τέλος της ανάρτησης μπορείτε να βρείτε το ηχογραφημένο ραδιοφωνικό αφιέρωμα στον ποιητή.  Γράφει ο Αναγνωστάκης: «Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, πόσο μάλλον από ανθρώπους που όψιμα ανακάλυψαν αυτό το ορυχείο, ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο, με μελαγχολεί. Δεν διέπομαι από κανένα πνεύμα ρεβανσισμού και δεν αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα φραστικού παλικαρισμού που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια. Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα. Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τ

«ΑΕΡΑΣ», με τη Ράνια Οικονομίδου και τη Ρένη Πιττακή στο θέατρο ΠΟΛΗ

Εικόνα
Δύο αδερφές που έχουν να συναντηθούν για καιρό. Μετά από το θάνατο της μητέρας τους. Μια αποτυχημένη αστική οικογένεια. Τρεις πίνακες. Πέντε πίνακες; Σχέσεις εξουσίας και δόλου, σαν εμπορικές συναλλαγές. Κι εμπάθειες. Και λέξεις. Κι αέρας. Η θεατρική παράσταση «ΑΕΡΑΣ», σε κείμενο του  Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη  θίγει, ρωτάει, ρωτάται, διακωμωδεί και ειρωνεύεται τη σχέση μεταξύ δύο γυναικών, μια σχέση που τέμνεται αποκλειστικά και μόνο στα οικογενειακά ζητήματα ιδιοκτησίας. Σ’ ένα μακροεπίπεδο αυτής της σχέσης δεν θα δυσκολευτούμε να αναγνωρίσουμε συμπεριφορές με δεδομένη ταξική και κοινωνική προέλευση, που σκιαγραφούνται με ενδιαφέροντα τρόπο, μέσω της ιδιοσυγκρασίας της κάθε ηρωίδας. Σε ένα μικροεπίπεδο αυτής της σχέσης, από την άλλη, δύναται να αναγνωρίσουμε, ορισμένα βασικά εμπόδια στη σύγχρονη επικοινωνία, καθώς και ορισμένες από τις νόρμες που διέπουν τις κανονιστικές συμπεριφορές στο δημόσιο χώρο, όπως η επίπλαστη ευγένεια, οι απόκρυφες σκοπιμότητες και ο εγωισμός. Οι ηρωίδε

Ραδιοφωνικό αφιέρωμα στον Μ.Αναγνωστάκη

Αφιέρωμα στον Μ.Αναγνωστάκη α' μέρος. ΔρομοΛόγια, 28-11-2013 by Δρομολόγια Στο Crradio on Mixcloud Αφιέρωμα στον Μ.Αναγνωστάκη β' μέρος. ΔρομοΛόγια, 28-11-2013 by Δρομολόγια Στο Crradio on Mixcloud

Θέατρο OLVIO, «Μια κανονική μέρα», της Κατερίνας Γιαννάκου.

Εικόνα
«Τι θα πει παραγωγικός; Χρήσιμος στην κοινωνία; Ήμουν χρήσιμη! Μεγάλωνα σωστά τα παιδιά μου. Ήμουν χρήσιμη γιατί είχαμε μια καλή οικογένεια. Ήμουν χρήσιμη γιατί ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.»  Απόσπασμα από το έργο «Μια κανονική μέρα» σε σκηνοθεσία της  Μαριάννας   Κάλμπαρη . Το θεατρικό σανίδι δύναται να φιλοξενήσει το οτιδήποτε. Κάθε κείμενο, υπό ένα πρίσμα, μπορεί να αποτελέσει κείμενο με ισχυρές θεατρικές αναφορές. Όπως, επίσης, κάθε κείμενο με έναν τρόπο, όσο έμμεσος και αφαιρετικός αν είναι αυτός, θέτει τον εαυτό του σε διαλεκτική σχέση με την πραγματικότητα. Ένα τέτοιο κενό έρχεται, κατά την άποψη μου, να καλύψει το συγκεκριμένο κείμενο της  Κατερίνας   Γιαννάκου . Το κενό που δημιουργείται στη θεατρική πραγματικότητα από το ερώτημα που προκύπτει: πώς προσλαμβάνεται και μεταμορφώνεται, κατά τη θεατρική πράξη, η σύγχρονη ελληνική κοινωνία; Πώς βιώνονται τα ηθικά και αξιακά της συμπλέγματα από τα πρόσωπα, που την απαρτίζουν; Ποια είναι σε τελική ανάλυση αυτά τα πρόσωπα;

Rien Ne Va Plus με τη Φένια Σχοινά. Στο Θέατρο 104.

Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν όρους. Μόνο που τόσο η συγγραφέας Μαργαρίτα Καραπάνου, όσο και ο σκηνοθέτης Οδυσσέας Κωνσταντίνου, δε τους προσδίδουν τη διάσταση  a   priori   συνθήκης. Διαρκώς μεταβαλλόμενοι, καθώς είναι, αντιστρέφουν τους ρόλους- στην προκειμένη, στις ερωτικές συναναστροφές- και τα επίπεδα των σχέσεων εξουσίας. «Πότε χάνεις, πότε κερδίζεις. Και συνήθως χάνεις», αναφέρει μεταξύ άλλων στο μονόλογο της η Φένια Σχοινά, με την οποία συζητήσαμε γύρω από το ανέβασμα της παράστασης  Rien   ne   va   plus   στο θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι). Η παράσταση αφορά μια  νεαρή   συγγραφέα , τη Λουίζα. Η Λουίζα αποφασίζει να παντρευτεί τον Άλκη. Μέσα από τον θεατρικό  μονόλογο  της, η  Φένια   Σχοινά , μας δίνει αφηγήματα, που ισορροπούν μεταξύ του επιπέδου του πραγματικού και εκείνου του φανταστικού. Τα όρια μεταξύ αυτών των επιπέδων κάθε άλλο παρά ευδιάκριτα, αποδεικνύουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο το ρευστό χαρακτήρα των ανθρώπινων σχέσεων και συμπεριφορών. Θέτουν υπό αμφι

Ραδιοφωνικό αφιέρωμα στον "πολιτικό" Shakespeare.

Η εκπομπή  ΔρομοΛόγια  μεταδίδεται κάθε Πέμπτη στις 11.00-13.00 στο διαδικτυακό ραδιοφωνικό σταθμό  www.crradio.gr ΔρομοΛόγια, Αφιέρωμα στον "πολιτικό" Σαίξπηρ, 21-11-2013 by Marilena Karra on Mixcloud

Ο Σαίξπηρ και η Διανόηση της εποχής του.

Εικόνα
Ο Σαίξπηρ θα μπορούσαμε να πούμε πως –μεταξύ άλλων- συνεχίζει όλη την παράδοση της Αναγέννησης. Όμως, η γενίκευση αυτή δεν αρκεί για να αποδώσει, ούτε τις πολυπλοκότητες της  Ελισαβετιανής  εποχής, ούτε την ίδια την υφή του έργου του δραματικού ποιητή. Από την  Αναγέννηση  κι έπειτα άλλαξε σημαντικά ο τρόπος, βάσει του οποίου γινόταν αντιληπτή η σχέση του ανθρώπου με το Θεό. Αυτή η αλλαγή διαμεσολαβήθηκε, εν πολλοίς, από τον τρόπο με τον οποίο επαναπροσλήφθηκαν έννοιες και εννοιακά συμπλέγματα, όπως η ψυχή, τα επίπεδα της ύπαρξης, ο ορισμός του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου, καθώς και η αντίληψη του ανθρώπου ως σημείο στο άπειρο σύμπαν. Όλες αυτές οι αλλαγές σχετικά με την αντίληψη του μεταφυσικού στοιχείου προκλήθηκαν τόσο από την  Αναγέννηση , ως καλλιτεχνικό και πνευματικό κίνημα, και σινάμα κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό, όσο και από τη θρησκευτική   μεταρρύθμιση . Οι θεωρίες που διακινήθηκαν κατά αυτή την περίοδο και επανεξετάστηκαν αναφέρονταν σε μεγάλο βαθμ

40 Νοέμβρηδες μετά. Από τα ΔρομοΛόγια του δρόμου στα ΔρομοΛόγια του λόγου.

Εικόνα
Την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου η εκπομπή  Δρομολόγια  παρούσιασε μέσω του ραδιοφωνικού σταθμού  CR Radio αφιέρωμα στην εξέγερση του  Πολυτεχνείου . Το υλικό αυτής της εκπομπής, κυρίως παρμένο από το βιβλίο της Κωστούλας Μητροπούλου,  Το χρονικό των τριών ημερών , όπως και από τη συλλογή των ποιημάτων του Αλέξανδρου Παναγούλη εκτίθεται παρακάτω. Οι φωτογραφίες προέρχονται από το  blog kaistriotis.blogspot.com . Το χρονικό. Τα   Ποιήματα του Α. Παναγούλη στην απομόνωση. Φωτογραφίες των ημερών.   Διαβάστε περισσότερα πατώντας εδώ