Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

"Η χώρα καταστρέφεται από την αδιαφορία, αλλά τι με νοιάζει εμένα;" "Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" "Το lifestyle είναι μαγικό: από μηδενικό σε κάνει νούμερο!" "Συμμετέχω. Συμμετέχεις. Συμμετέχει. Συμμετέχουμε. Συμμετέχετε. Αποφασίζουν " "Τα γκαζάκια δεν είναι μόνο για καφέδες" "Έγχρωμη ΤV. Ασπρόμαυρη ζωή." "Εμπρός στο έτσι που χάραξε ο τέτοιος" "Η θανατική ποινή ισχύει ακόμα στην Ελλάδα. Ονομάζεται "τυχαία εκπυρσοκρότηση"" "Κακοποίηση, οικοπεδοποίηση, τσιμεντοποίηση. Τόση πολλή ποίηση σε μια τόσο πεζή ζωή" "Μην αφήσεις αυτό που σε τρώει να χορτάσει" "Στις αίθουσες της πλήξης, η ζωή κάνει κοπάνα" "Αν ο θεός δεν ήθελε να γράφουμε στους τοίχους, θα έδινε τις 10 εντολές σε τετράδιο." "Το Πάσχα φέτος ματαιώνετε, βρέθηκε το πτώμα" "Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες" "Πάρε ένα σκύλο να νιώσεις αφεντικο" ...

Σε λίγες ώρες ο χρόνος θα αλλάξει. Είναι η στιγμή αυτή ίδια με όλες εκείνες που οι άνθρωποι του παρελθόντος συναντούν τους ανθρώπους του μέλλοντος. Μια κοινή αυταπάτη τους τυλίγει και συνδετικός κρίκος εγώ... Το ψέλισμα των παθών και των τόσων λαθών. Στραβοκοιτάει η σκέψη μου και σας ονειρεύεται... Εσάς παλιοί μου σύντροφοι και συνοδοιπόροι. Στο σακούλι μου κρατώ τις ψυχές σας! Σ' ένα βρώμικο μπόγο τα διαμάντια των αναμνήσεων μας. Κάτι από τα γέλια μας και τα μαργαριτάρια των δακρύων μας. Κάτι από τις φωνές των διαπληκτισμών και τον ήχο της κιθάρας που πατούσε μελωδικά η φωνή μας, ενώ ερωτευόμασταν. Ταξίδια θυμάμαι μαζί σας... Όνειρα θυμάμαι μαζί σας... Αστέρια και ουρανούς. Κι είναι στ' αλήθεια πολλές οι φορές που σκέφτομαι εν αντιθέσει τους ανθρώπους του μέλλοντος. Μ' αυτά που πρόκειται να δώσουν και να ζητήσουν. Με τα τραγούδια που ίσως μου ψιθυρίσουν στ' αυτί. Θα μου τα ψιθυρίσουν; Και πριν τα τελευταία του χρόνου λεπτά στερέψουν και ποθήσουμε οι δείκτες να μπουν σ...

Θα αναρωτιέστε γιατί όλη αυτή η εμμονή με τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου. Περιληπτικά, λοιπόν, αναφέρω τι σημαίνει για εμάς το "Πολυτεχνείο". Σημαίνει να είσαι νέος και να έχεις δικαίωμα σ' αυτό... Σημαίνει να σαι στερημένος από όλες τις τρέλες που δικαιούσαι στα 20 σου χρόνια... Σημαίνει να σου λένε πως να ζεις και τι είναι ηθικό να πράξεις... Σημαίνει να σαι χαμένος στη νεανική σου μέθη, ενώ αντιδράς στο κατεστημένο και να σιγουρεύεσαι πως ολότελα ο κόσμος σου ανήκει. Σημαίνει να υψώνεις τα στήθη σου έναντι του αποκρουστικού εκείνου ήχου ψέλνοντας τον ύμνο της ελευθερίας... Σημαίνει να είσαι μόνος, αλλά να νιώθεις δυνατός. Σημαίνει να θυσιάζεσαι έχοντας αντιληφθεί πως ό,τι πιο σημαντικό έχεις δεν είναι η ζωή σου, αλλά οι ιδέες σου... Σημαίνει να τα δίνεις όλα για αυτές... Σημαίνει επίσης να εθελοτυφλείς για να κρατήσεις κάτι από τον πρώτερο σου ιδεαλισμό. Σημαίνει να κρατάς το χέρι του ανώνυμου συμφοιτητή και να ψελίζεις "Κρατήσου! Όλοι μαζί θα τα καταφ...

Πόσο πονάει τούτη η σιωπή που επέλεξες να υπάρξει ανάμεσα μας!... Και κείνη η ματιά που όσο και αν την έψαχνα, ολοένα τη στερούσες... Πες μου τρόπο και εγώ τυφλά θα τον ακολουθήσω... αυτόν και τον δρόμο που ψάχνω προς τα σένα... Μα δεν κατάλαβες πως ό,τι κι αν έπραττα ήταν γιατί το δικό σου χαμόγελο επιθυμούσα να αντικρύσω; Γιατί δεν το είδα κείνο το γεμάτο πόθο και πάθος επιθυμητό, χαμόγελο; Και όσο μου το στερούσες ήταν σα να κοβόταν για μένα όλοι οι δρόμοι... Κάθε χαμένη στιγμή και ένα καράβι που έφευγε... Μέσα εσύ... Πίσω εγώ... Τράβηξες το κουπί προς τη λύτρωση και χάθηκες... Αλλά μια κρυφή πεποίθηση, ή μια τέτοια ελπίδα ξυπνάει μέσα μου φωνάζοντας πως είσαι ακόμα εδώ... Πως θες να σαι εδώ...

Σήμερα ήρθες για πρώτη φορά να με βρεις! Μου εξομολογήθηκες πως τόσο καιρό με έψαχνες ζωηρά στον κόσμο των ψυχών! Αχ, Πλάτωνα... πόσο σωστά είχες παρατηρήσει τα γύρω σου...Μονάχα εσύ! Αλλά όχι... όχι! Κάτι άλλο ήθελα να πω... Σωστά... θυμήθηκα!... Το πιο απρόσμενο δεν ήταν ότι με βρήκες... καθόλου μάλιστα! Αυτό ήταν ακόμα και προβλέψιμο. Ατυχές! Απρόσμενος ο χρόνος όμως... Απρόσμενος ο τόπος... η αφορμή κι εκείνος... κι απρόβλεπτη... εγώ! Δεν με ήξερα, δεν μ' αναγνώρισα... Σκληρά με πρόδωσα... Προδωσία σημαίνει λάθος! Προδωσία σημαίνει φόβος! Προδωσία είναι η ίδια μου η συμπεριφορά! Όμως προδωσία είναι ο έρωτας; Και-ναι- κραυγάζω: προδωσία είναι ο έρωτας; Ποιος καταραμένος της ζωής και δικός σου μπορεί ορθά να ξεστομίσει μια απάντηση; Κάποιος...ίσως... Να τα καταφέρει, συμπληρώνω! Ένα βουητό στ' αυτιά μουμε πετάει εκτός... Εκτός από τι; Μα τώρα ξέρω πως θα το ολοκληρώσω... Κάποιος μοιραίος μου είπε πως τη στιγμή που χάριζα με αυθάδεια το φιλί μου , ήταν η στιγμή που αυτός ήρθε ...

Κουλουριασμένη στο πάτωμα ζητούσα στήριξη από το επίπεδο για να μην καταρρεύσω! Τα χέρια μου προσπαθούσουν ν' αγκαλιασουν όλο μου το κορμί σε μια προσπάθεια εύρεσης ζεστασιάς. Εκείνης που εσύ ήξερες να μου προσφέρεις μονάχα μ' ένα άγγιγμα... Ακόμα κι μ' ένα βλέμμα σου... η θερμότητα που μου έστελνες αναδυόταν στο κορμί μου! Αν κάποιος καταπιανόταν με το να μετρήσει την απόσταση που μας χώριζε αναμφίβολα θ' απορούσε με το ανεξήγητο κενό που υπήρχε ανάμεσα μας! Ίσως και να τραύλιζε από έκπληξη... Όμως μην απορήσεις που το δέρμα μου είναι καυτό παρόλη την απουσία σου. Είναι που σ' ονειρεύομαι κάθε βράδυ να πλαγιάζεις δίπλα μου και να μου ζητάς να σε κατακτήσω για άλλη μια φορά. Να γευτώ τις μυρωδιές, τα αρώματα, τις μελωδίες και τις γεύσεις του κορμιού σου... της ψυχής σου! Η ηρωίδα μου με μια βαλίτσα στο χέρι χάνεται ανάμεσα στα σοκάκια επιθυμώντας να ξετρυπώσει σ' έναν άλλο κόσμο! Για τον αποχαιρετισμό σου μαζί της θα αρκεστείς σε δέκα μονάχα δροσερές ορχιδέες. Μ...

Το πλοίο σάλπαρε κι εσύ γυμνή τη σκέψη σου αφήνεις ν' ανγαντεύει τον ορίζοντα! Ψυχή και σώμα μια κραυγή που αντίλαλο στα κύμματα ζητεί... Κρατάς στο χέρι ένα λουλούδι μ' ένα αόρατο αγκάθι... κλάμα στον πόνο και σου τρυπάει το κορμί! Ακροβατείς μες στο σκοτάδι, του Αιόλου νιώθεις το φιλί! Φύγε και έλα γλυκιά μου νιότη... ζήσε μαζί μου... λησμόνα με... Σαν φύγεις... κάτι θα ψιθυρίσω στο χορτάρι, στο ζώμα, στ' άστρα, στο χιόνι, στη βροχή. Φύγε κι έλα μεγάλο μίσος, μη μου αμαυρώνεις την ψυχή... Κοίτα για λίγο μέσα στον ήλιο το φως της αλήθειας, της τυφλής! Κόκκινα ρούχα, μαύρη ψυχή! Κόκκινα μάτια, μαύρα μαλλιά! Πράγματα μάταια, φτηνή γιορτή! Φύγε κι έλα μα μη ξανάρθεις... Σβήσε το φως, καθώς θα φεύγεις... Κάποια στιγμή θα το νιώσεις κι εσύ!...

Μεθυσμένες φωνές αφήνουν τον απόηχο τους στ’αυτιά σου. Πότε η φωνή σου ενωνόνταν με τη δική τους … πότε όχι!! Ήξερες πως υπήρχαν, πως ήταν ζωντανοί. Ένιωθες πως κάποιοι σαν εσένα δεν τις άκουγαν… Τα χρόνια πέρασαν και σε στιγμάτισαν… σε άλλαξαν… σε πρόδωσαν και σε επαλήθευσαν… Όμως πάνω απ’ όλα εσύ άκουγες ακόμα κάποιες μεθυσμένες φωνές που ο δικός τους απόηχος σε παραξένευε… Η καρδιά σου νέκρωνε καθώς πάλευες απ’ το μικρό σου δωμάτιο να συνεχίσεις να ακούς… Και όλο ν’ακούς-ναι!- με μια νεκρή καρδιά, η οποία παρέλυε ανύμπορη λόγω της νωθρότητας του κόσμου που έπρεπε, αλλά δεν ήθελε να ζήσει. Ο κόσμος ξεμάκρυνε και εσύ χαμένος σε μια ρομαντική ελπίδα, σε έναν ρομαντικό στοχασμό για νέες, μεθυσμένες φωνές που με τη σειρά τους θα κληθούν σε δράση και δεν θα πρέπει να κάνουν σφάλματα ίδια με εκείνα των χρόνων που πέρασαν…

Μπροστά σου τα φώτα της πόλης... μιας άλλης πόλης. Σημαδεμένη απ' την αλμύρα της θάλασσας και την αύρα που ανέδυε το βουνό στ' ανατολικά. Στιγματισμένη από τους ανθρώπους. Τα πρόσωπα τους και το γέλιο τους. Το δάκρυ και το χαμόγελο που χάριζαν ή στερούσαν ουρανούς με αστέρια... Και κοίτα εκείνο τ' άστρο- ψηλά που ναι. Χαμογέλασες. Η ματιά σου μυστηριώδης και αινιγματική... έχει τα χρώματα του του παραδείσου συγκεντρώσει... Με κοιτά και αναζητά... Κάτι που ποτέ δεν βρίσκει... Καθόλου περίεργο όμως για μένα.. ξέρω πως τα χει όλα! Τι καινούριο αυτός εδώ ο κόσμος.. τι? Μπροστά σου όλα τα φωτα της πόλης σε προκαλούσαν για μια νέα αναζήτηση... Στα γνωστά και στ' άγνωστα...

Ταξιδεύοντας ανάμεσα στ'αστέρια αναζητούσα χαμένα καλοκαίρια στιγμές που ζουν ακόμα ανατέλοντας στο γιόμα. Με βρήκες κάποτε μισό να ψάχνω κάποια σαν εσένα φοβόμουνα πως ήταν ψέμα να αισ9άνομαι έτσι και εγώ. Προσπάθησα να σε κερδίσω μέσα στον κόσμο σου να ζήσω αλλά ήσουν για πάντοτε μια ξένη με μια φωτιά αληθινή,θαμμένη. Ενώ σκεφτόμουνα τα βράδυα αν άξιζε να σ'αγαπώ κι αληθινά να υπομένω το θαύμα φάνηκε ξανά. Και τότε ήταν που η θύμιση σου σαν το απόσταγμα σοφού με έφερε ξανά εμπρός σου να λέω το τραγούδι ενός τρελού!

Κάποιοι λένε ότι είναι paso double, ένας ισπανικός χορός επηρεασμένος από τις ταυρομαχίες κατά τον οποίο ο άντρας είναι ο ταυρομάχος και η γυναίκα η κάπα του... Άλλοι πάλι λένε ότι είναι τανγκό.. Εγώ αν και θα υποστηριξω την πρώτη από τις εκδοχές θα σας προτείνω να απολαύσετε τη μαγεία που αποπνέει αδιαφορώντας για περεταίρω επε3ηγήσεις πάνω στη μαγεία αυτή...

Για όσους αγαπούν τον κλασικό χορό, η ταινία αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει μια αφορμή για να τον αντιμετωπίσουμε πιο ζεστά με ελεύθερη ψυχή... Θέμα: Έπειτα από ένα συμβάν, που τον προβλημάτισε σχετικά με τη συμπεριφορά των ανηλίκων, ένας επαγγελματίας χορευτής προσφέρεται να παραδώσει μαθήματα χορού σε σχολείο, όπου φοιτούν παιδιά από κακόφημες και φτωχές περιοχές της πόλης. Αρχικά, έρχεται σε σύγκρουση με τους μαθητές. Όμως, μέσω του χορού, βρίσκουν κοινή γλώσσα επικοινωνίας.

Προβολή πλήρους άλμπουμ Ο άνθρωπος είναι η παλέτα του πιο θαυμαστού απ’ όλους τους ζωγράφους της ιστορίας της τέχνης… Τα χρώματα της δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο ψυχισμός του. Τόσο αληθινά- στ’ αλήθεια- ακουμπισμένος στο τραπέζι της ανθρώπινης σκέψης! Και για φαντάσου στη σπουδαία αυτή παλέτα την ύπαρξη αποκλειστικά κάθε βάθους του μπλε που μαρτυρά την γαλήνη και την ηρεμία που αναζητεί εκείνος… Και για φαντάσου το ξύλο εκείνης βαμμένο με το κόκκινο της φωτιάς μονάχα κραυγάζοντας με σθένος για χωρίς όρια ζωή, γεμάτη από θανάσιμα αμαρτήματα, γεμάτη από λαγνεία ίσως… Κανείς σοφός εδώ δεν θα μετρήσει τι είναι πιο καλό.. το μπλε ή το κόκκινο… Όμως ο πιο όμορφος ουρανός είναι εκείνος του ηλιοβασιλέματος. Αυτός που σ’ αφήνει να δεις μαζί το μπλε της νύχτας και το κόκκινο με το οποίο μπογιατίζει ο ήλιος τον ορίζοντα… Όμως ο πιο όμορφος άνθρωπος είναι εκείνος που την ολοκλήρωση ...

Η ανιαρή σου πραγματικότητα, αποκομμένη από εκείνη των υπολοίπων της κοινωνίας που καλούσουν να επιβιώσεις, σε έκανε να πιστέυεις πως η μάχη είχε ολότελα χαθεί. Παρασυρόμενος στο βούρκο της εποχής πάσχιζες να σωθείς και να σώσεις. Μάταια πάλευες να κρατηθείς στην επιφάνεια... Μία γία σένα... Μία για τους άλλους... Μία για σένα... Μία για τους άλλους... Και πάντα εκεί που δεν το περιμένεις, ενώ τα μάτια σου είναι θολωμένα απ' την κούραση και τα δάκρυα του πόνου, ένα χέρι άγνωστο σε τραβάει ψηλά και κινείστε και οι δύο μαζί για τη σωτηρία των ψυχών σας και των άλλων...

Είχες βρει τα τραγούδια που επιθυμούσες να σου αφιερώσουν όσοι θα σε ερωτεύονταν... Είχες νιώσει τους στίχους και είχες αφουγκραστεί την μουσική αρμονία των ήχων που χρωματίζουν τον γκρίζο σου κόσμο... Είχες καταλάβει πως είναι να σαι αναγκασμένος να αντιμετωπίσεις μόνος σου τον πόνο, τα σημάδια που χάραξαν όλοι πάνω σου... πως είναι να μαθαίνεις να επουλώνεις μόνος σου τις πληγές το χάραγμα εκείνο με μαχαίρι στο σώμα σου που έλεγε "σ'αγαπώ" κι "σε μισώ". Χωρίς να μπορείς να διαλέξεις τι σου ταιριάζει άφησες την αιμοραγία να συνεχίζεται... και να συνεχίζεται... Μέχρι που το αίμα με το δάκρυ έγιναν ένα... και έβαψαν με κόκκινο το πάτωμα του δωματίου που σωριάστηκες...

Έψαξα να βρω έναν άνθρωπο που δεν έχει πονέσει από τον έρωτα... που δεν έχει αγαπήσει και δεν έχει ζήσει... Αναζητώντας μέσα στο πλήθος ένιωσα πως βρισκόμουν αιχμάλωτη της μυστικοπάθειας των ανθρώπων... Λαβωμένες ψυχές με κακότεχνες τις επουλώσεις των πληγών τους, έτοιμες να σπάσουν δημιουργώντας εκκοφαντικό τον ήχο της δυστυχίας! Και ενώ τα πλήγματα ήταν πολλά εγώ πίστεψα σε κάτι παρθένο, μικρό ... και νέο που δεν θα έχει ακούσει τον ήχο της δυστυχίας, ούτε έχει τραυματιστεί από τον έρωτα, το θάνατο... Βγαίνοντας από το πλήθος εκείνο ήξερα ότι η φωνή σου θα χει για πάντα δίκιο: Δεν ήμουν τίποτα άλλο, παρά μια τιποτένια λάμψη ενός ουρανού που προετοίμαζε την καταιγίδα του... μια καταιγίδα, που θα ξεδίψαζε τη γη... κι εσένα!

Σχεδιάζοντας μαθαίνεις τα πάντα για το ανθρώπινο πρόσωπο... για τα μάτια, τα χείλη, για την έκφραση και την κρυμένη θλίψη. Σχεδιάζοντας είσαι αγκαλιά με το πραγματικό... δεν σου βρίσκεται ψεύτικη η θλίψη των ματιών, ούτε και η ομορφιά τους. Δεν προσπαθούν να σε ξεγελάσουν...είναι αληθινά και φανταστικά σινάμα. Γι αυτό οι ζωγράφοι μπορούν να διακρίνουν κάθε ομορφιά της ανθρώπινης ψυχής, κάθε ομορφιά και κάθε μεγαλείο... Είναι αδύνατον, όπως εγώ τώρα να κοιτάξουν κατάματα την ψευτιά του αληθινού τους κόσμου..

Παραδωμένη σε ένα χάος χωρίς γυρισμό, ήξερα ότι είχα χάσει πια ολότελα τον εαυτό μου για χάρη του ιδανικού των φιλιών σου...

Το τούνελ ...φτάνει στο τέλος του! Το φώς είναι εκτυφλωτικό, κάνει τα μάτια μου να πονάνε, να κλαίνε... Σαν να επιζητούν το σκοτάδι τους... Το ουρλιαχτό τους απαιτεί να σβηστεί κάθε φως... "Σκοτάδι"... φωνάζω Έλλειψη φωτός.. ζητάω... Άβυσσος... Άβυσσος... Άβυσσος... είναι αυτό που με κυριεύει Πάλι κάτι με τραβάει πίσω, με ελκύει όσο τίποτα άλλο... πίσω... πάλι πίσω... Κι όσο και αν γυρνάω, κι όσο και αν τρέχω πίσω απελπισμένη νομίζω πως αυτό που ψάχνω το χω χάσει για πάντα... Τι ψάχνω και γιατί το χάσα; Να! τώρα το βλέπω, το κοιτάζω με παράπονο... και εκείνο μου φεύγει, με εγκαταλείπει... Μου το πήρε κάποιος άλλος... Δακρύζω...γιατί ξέρω πως δεν έφταιγα εγώ... Το ξέρω...

Περπατώ και χάνομαι μες στην παραζάλη Οι σκέψεις με χτυπούν δυνάτα κι αλύπητα... Γίνονται συνηρμοί... που με παγιδεύουν μέσα τους. Απελπισμένη τριγυρνάω με τα μάτια πρησμένα εδώ και εκεί... Λόγω έλλειψης οξυγόνου... βαριανασένω.. Αλήθεια, λόγω έλλειψης οξυγόνου; Βαριανασένω, τρέμω, παραπατάω και πέφτω... κλαίω... Οδηγούμαι στην άβυσσο. Ένα τέρας απειλεί να μ'αφανίσει... Ζητάω από τον εαυτό μου να σκεφτεί λογικά Να συγκροτήσει τη σκέψη του, να βάλει στη θέση τους την καρδιά και το μυαλό... Χτυπάνε με 100 σφιγμούς το λεπτό.. Θεέ μου, σπάω λιώνω...

...ΕΠΙΝΙΚΙΑ ΡΩΜΙΑΚΙ : Εκείνο λοιπόν τον καιρό, όπως σε κάθε δύσκολο καιρό, ήταν πολλοί εκείνοι που βγήκαν απ’ το πετσί τους. Άνθρωποι που δεν τους έπιανε το μάτι σου, παίρναν το βουνό μ’ ένα ντουφέκι στο χέρι. Με το τίποτα, ο Γιάννης, ο Τάσος, ο Μανόλης, η Λένω, η Δέσπω, αυτή η σιωπηλή στρατιά, αυτοί οι ωραίοι δικοί μας, σπρώχναν για καλά τον καιρό προς την ελευθερία και την ειρήνη. Για μια ελευθερία που πριν έρθει φαινότανε τόσο πλατιά. Και για μια ειρήνη που ακόμα γι’ αυτήν αγωνιζόμαστε. (μπαίνει ξανά ο Ρωμιός) ΡΩΜΙΟΣ : Σαν πολύ δεν ωρίμασες μέσα σε μια παράσταση ; ΡΩΜΙΑΚΙ : Σ’ έχασα ! ΡΩΜΙΟΣ : Έχουμε δουλειές, πρέπει να πηγαίνουμε ! ΡΩΜΙΑΚΙ : Πάρε με μαζί σου… ΡΩΜΙΟΣ : Πάμε για δύσκολες δουλειές. ΡΩΜΙΑΚΙ : Κυρίες και κύριοι, σε δυο λεπτά το έργο μας τελειώνει. Όμως δε θα σας αφήσουμε να φύγετε πικραμένοι, όχι γιατί σας κάνουμε τη χάρη αλλά γιατί έτσι γίνεται πάντα και στη ζωή. Πάει να πει στον τόπο μας, οι ρίζες μας είναι βαθιές, το χώμα δικό μας, κόβω, κόβεις, κόβει, κόβουμε, κόβετ...

Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος Πρώτη εκτέλεση: Στέλλα Χασκίλ, Σαλονικιά & Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος ( Ντουέτο ) Άλλες ερμηνείες: Δήμητρα Γαλάνη || Ελένη Τσαλιγοπούλου Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα απλώνει σκοτάδι βαθύ κορίτσι ξένο σαν ίσκιος πλανιέται μονάχο στην γη Χωρίς ντροπή, αναζητεί τον ήλιο που έχει χαθεί, στα σκοτάδια να βρει Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει ακρογιαλιές δειλινά και σκλαβωμένη για πάντα κρατούνε την δόλια καρδιά Μπορεί ακόμα μπορεί, να έχει πια τρελαθεί και τότε ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το γιατί

Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω το μικρό μπουκάλι νερό 50 λεπτά (τόσο κάνει και το μισό λίτρο βενζίνη) ενώ αγοράζεται 5-7 λεπτά (περίπου 1000% αισχροκέρδεια). Από 50 δραχμές (17 λεπτά) αυξήθηκε στις 170 δραχμές (50 λεπτά) με την αλλαγή του νομίσματος από δραχμή σε ευρώ και δεν πήρα χαμπάρι. Είμαι κορόιδο γιατί. ενώ οι χώροι άθλησης θα έπρεπε να μου παρέχονται δωρεάν από το δήμο, δέχομαι να πληρώνω από 6 έως 12 ευρώ για να παίξω μία ώρα ποδόσφαιρο (από 80 έως 120 ευρώ ανά ώρα) στα περίφημα 5Χ5 όπου δεν υπάρχει χώρος και χρόνος για προθέρμανση και η κατάσταση του τάπητα είναι κατά κανόνα άθλια. Τουλάχιστον τα 5Χ5 έχουν κάνει πλούσιους και τους φυσιοθεραπευτές καθώς οι μισοί και πλέον πελάτες τους προέρχονται από εκεί (διαστρέμματα, ρήξη χιαστού, κάκωση μηνίσκου κλπ, εξαιτίας της ακαταλληλότητα ς του χλοοτάπητα). Είμαι κορόιδο γιατί. δέχομαι να πληρώνω τον καφέ 3 και 4 ευρώ ενώ το κόστος του δεν υπερβαίνει τα 20 λεπτά (αισχροκέρδεια μέχρι και 2000 %). Κόβεται περίπου μία απόδειξη ...

Ο Μάνος Λοΐζος ήταν Έλληνας μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής. Γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου του 1937 στην Αλεξάνδρεια και πέθανε σε νοσοκομείο στη Μόσχα , στις 17 Σεπτεμβρίου 1982 . Εχει κυπριακή καταγωγή (ο πατέρας του, Ανδρέας Λοΐζου, καταγόταν και ήταν κάτοικος των Αγιών Βαβατσινιάς -χωριό της Λάρνακας Κύπρου- και η μητέρα του, Δέσποινα Μανάκη, καταγόταν από τη Ρόδο ). Το σπίτι στο οποίο έζησε ο πατέρας του υπάρχει ακόμη, η δε Κοινότητα του χωριού θέλοντας να τιμήσει τον μεγάλο αυτό μουσικοσυνθέτη, ανέγειρε στην είσοδο του χωριού ένα σεμνό μνημείο, στη μνήμη του, όπου αναγράφονται τα εξής: "Μάνος Λoΐζος 1937-1982, μουσικοσυνθέτης, καταγωγή Αγίοι Βαβατσινιάς". Ήταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας και αγωνίστηκε για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Τα τραγούδια του λιτά και έντεχνα, συνδέθηκαν άμεσα με τις λαϊκές μάζες. Πολιτικά στρατευμένος καλλιτέχνης στα χρόνια της Χούντας και της μεταπολίτευσης , ακολούθησε την ποιότητα στο ελληνικό τρα...

Με κατηγορείς ότι πιστεύω σε μια τρελή ουτοπία... που δεν υπολογίζεται με αριθμούς... ούτε είναι λογικά ορθή... Με κατηγορείς ότι πιστεύω σε μια ουτοπία... που δεν θα την ακολουθήσει κανείς... που δεν θα την πιστέψει κανείς... Με κατηγορείς ότι πιστέυω σε μια ουτοπία... και αυτή είναι σύνθημα τρελών, τρελών, με μακριά μαλλιά και παράνομα όνειρα... Με κατηγορείς ότι πιστεύω σε μια ουτοπία... παιδική, χαζή, αφελής κι ανόητη... Με κατηγορείς... ...ότι πιστεύω ...ότι ζω ...ότι ανασάνω για μια ουτοπία Μια ουτοπία ασυμβίβαστη με όνειρα... με ηθική... με πάθος... χωρίς αριθμούς και προγραμματισμούς... Με αυτή την παιδική αφέλεια... που δεν χωράει στη μετρημένη σου ζωή...

Έτοιμος ή όχι ήθελες να ζήσεις… Επιθυμούσες να εισπνεύσεις με αισιοδοξία το οξυγόνο, που σου πούλησαν τόσο ακριβά. Ρουφούσες με την δύναμη της πείνας για ζωή κάθε ίχνος αέρα… Απεγνωσμένα έψαχνες γι’ αυτό που είχες χάσει …ή γι αυτό που σου έχουν στερήσει; Σ’ έμαθαν να ζεις μέσα από τις ζωές των άλλων Να νιώθεις ολοκληρωμένος- υποτίθεται- απλώς γευόμενος την κάθε ευτυχία και την κάθε δυστυχία μέσα από τις ζωές των άλλων… Καθώς όμως συνέχιζες να ζεις την επίπεδη ζωή σου, που με γενναιοδωρία σου χάρισαν αυτοί ακολουθώντας αδιαμαρτύρητα τις μονότονες στιγμές της δεν σκέφτηκες ποτέ αυτό… ότι σ’ έμαθαν να ζεις μέσα απ’ τις στιγμές των άλλων… Χαμένος στα μονόχνοτα και βαρετά όνειρα σου , Που μαρτυρούσαν τη ζωή που έκανες… Ζητάς μια ευκαιρία για να αδράξεις τη στιγμή… Να ρουφήξεις κάθε στιγμή… Να ζήσεις ολόψυχα… Να ζήσεις… Να ζήσεις… Παλεύεις γι’ αυτό και δίνεις ότι έχεις από την ψυχή σου… Ένα μικρό πραγματάκι με μορφή σα σκοροφαγωμένο Γεμάτο τρυπούλες… γεμάτο κενά… Το παιχνίδι μοιάζει χαμένο, ...

Χαρίζω τη ψυχή μου... έτσι απλά, ναι... χωρίς να προσδοκώ... χωρίς να ζητάω αντάλαγμα... πριν σου τη δώσω ολοκληρωτικά... κάθομαι και την κοιτάζω για μια στιγμή τη θαυμάζω.... τη ψιλαφίζω αργά- αργά... ακουμπάω κάθε της σημείο με μια γλυκιά προσμονή να μου ζητήσει να την κρατήσω μαζί μου... με μια γλυκειά προσμονή να με ακουμπήσει κι αυτή να με θαυμάσει... να με ψιλαφήσει... Αλλά δεν μου το ζητάει... μένει εκεί άδεια... κενή... και σινάμα τόσο γεμάτη... χωράει κάθε στεναγμό, κάθε πόνο, κάθε τρεμούλιασμα από χαρά κάθε μικρό θάνατο από πόνο... Χωράει τόσα... Διψάει... ολοένα και περισσότερο διψάει... για τη χαρά που της στέρησα, για την αγάπη που της στέρησα, για το χτυποκάρδι που της στέρησα, για το εφηβικό σφήξιμο που της στέρησα ακόμα και για τον πόνο...ναι, που της στέρησα... Γι αυτό τώρα ... στη χαρίζω... για να της δώσεις εσύ αυτά που προσδωκά, ενώ ήταν μαζί μου που δεν προσδοκούσα τίποτα...

Ένα γερμανικό σχολείο, ένας διαφορετικός τρόπος διδασκαλίας με έμφαση στο τρόπο λειτουργίας του μυαλού των μαθητών, χωρίς αποστήθιση και χωρίς καταπίεση... Μια εβδομάδα... που ο καθένας επιλέγει το μάθημα που τον ενδιαφέρει Ένας προοδευτικός καθηγητής που χάνει την αναρχία και παίρνει το μάθημα της αυτοκρατίας... Μια δυνατή παποίθηση των γερμανών μαθητών, ότι ο φασισμός πια δεν αποτελεί κίνδυνο για την Γερμανία... Ένα κίνημα Το κύμα ή αλλιώς στα γερμανικά Die Welle... φασιστικό ή όχι....? και σπουδαιότερα... ποιες είναι οι συνέπειες του φασισμού Καταπάτηση δικαιωμάτων, περιθωριοποίηση ατόμων που διαφωνούν, πεποίθηση ανωτερότητας στο κάθε άτομο ή στην κάθε ομάδα... Συνέπειες ή χαρακτηριστικά που προβάλει η ταινία...

Για τη ζωή σου μου λέγες για το χαμό της νιότης, για την αγάπη μας που κλαίει τον ίδιο θάνατο της, κι ενώ μια ογρή μάτια σου περνούσε αναλαμπή, ήλιος φαιδρός απ'τ'ανοιχτό παράθυρο είχε μπει.

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι -μια ιαχή μακρυσμένη-, τ'αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη ψιθυρίζει και μένει, τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα, η αδειανή κάμαρα μου, ένα τραίνο που θα' ρχέται από μια άγνωστη χώρα, τά χαμένα όνειρα μου, οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει ολοένα στην πόλη, στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη, στη ζωή μου τώρα όλη...

"Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία, είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη." Μίλαν Κούντερα

ΔΕΝ ΧΑΝΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΕΝΑ ΦΙΛΙ, ΝΑ ΚΛΕΨΕΙΣ ΕΝΑ ΑΓΓΙΓΜΑ … ΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΙΤΑΓΜΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΣΩΠΑΙΝΕΙΣ… ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΠΙΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΟΝΕΙΡΟ… ΠΕΡΙΒΑΛΕΤΑΙ ΑΠ ΤΟ ΜΠΛΕ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΒΑΘΥ, ΨΥΧΗ ΜΟΥ… ΧΑΝΟΜΑΙ ΣΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΥΩ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΑΠΛΗΣΤΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ… ΟΛΟΤΕΛΑ ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ…

Σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν είναι σίγουρα το "ανέβασμα" της βιογραφίας του Τσε και των γεγονότων που τον σημάδεψαν μέχρι το τέλος... Απλά θεώρησα καλό να αναρτήσω ενα πολύ μικρό απόσπασμα απο το βιβλίο "Che Guevara Τα ημερολόγια μιας μοτοσυκλέτας" και συγκεκριμένα ένα κομμάτι της εισαγωγής γραμμένο από την Αλεϊδα Γκεβάρα... "Σιγά σιγά βλέπουμε πως άλλαζουν τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του. Αποκτούσε όλο και μεγαλύτερη επίγνωση του πόνου πολλών συνανθρώπων του και τον άφηνε να γίνει μέρος του εαυτού του. (...) Δεν ξέρω αν θα συμμεριστείτε αυτά τα συναισθήματα μου, όμως, καθώς προχωρούσε η ανάγνωση, γνώρισα καλύτερα τον νεαρό Ερνέστο: τον Ερνέστο που έφυγε από την Αργεντινή με πόθους και όνειρα.. (...) η δύναμη του και η επιμονή του στην προσπάθεια να προκαλέσει αλλαγή που θα τους έδινε την δυνατότητα να ζήσουν με την αξιοπρέπεια που τους είχαν στερήσει και ποδοπατήσει για αιώνες"

Dead Poets Society… και όχι μόνο… «Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό, θέλησα να ζήσω βαθειά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής, να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή και όχι όταν πεθάνω ν’ ανακαλύψω πως δεν έζησα…» Η ταινία αυτή είναι γνωστή στην Ελλάδα με τον τίτλο «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» και διαδραματίζεται σε ένα Αμερικανικό κολλέγιο τη δεκαετία του 1950. Από τη μία, το «κολασμένο Γουέλτον» έτσι όπως το ονόμαζαν οι μαθητές του έχει αυστηρές αρχές την Παράδοση, την Τιμή, την Πειθαρχία και την Υπεροχή και ακόμα έχει ως στόχο για τους-κάθε άλλο παρά τυχαίους κοινωνικά- μαθητές του την απόλυτη προσήλωση σε αυτές και στις γνώσεις που προσφέρονται από τους βαρετούς και άξεστους καθηγητές, που παρόλα αυτά δεν τους έχουν αφήσει το παραμικρό περιθώριο να αναπτύξουν τη δική τους, προσωπική κρίση και σκέψη και να επιλέξουν- γιατί όχι- με την καρδιά τους αυτό το οποίο θα κάνουν, αποφοιτώντας από το προπαρασκευαστικό κολλέγιο του Γουέλτον. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέχρι που θα προσληφθεί ως...

Πως θα καταφέρεις να γίνεις κάποιος άλλος! Κάνοντας μια ανάδρομη στο παρελθόν σε στιγμές που λαμβάνουν χώρο περισσότερο στο σχολείο, τυχαίνει πολλές φορές να θυμόμαστε σκόρπια, ασύνδετα αποσπάσματα από σχολικές εκδηλώσεις που πολλές φορές συμμετείχαμε με διάφορους τρόπους. Είτε με την ανάγνωση κάποιων πατριωτικών ποιημάτων (το πιο σύνηθες), είτε με τη συμμετοχή σε κάποια χορωδία του σχολείου ή κάποιες φορές στο ανέβασμα μια θεατρικής παράστασης πάντα, φυσικά, κομμένη και ραμμένη, ώστε να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στο βαθμό που μας επέτρεπε η ηλικία μας. Στην τρίτη περίπτωση η πλειοψηφία των αντιδράσεων των παιδιών είχαν να κάνουν με το χαρακτηριστικό τρεμούλιασμα της φωνής μόλις ανέβαιναν στο… σανίδι, τα σταυρωμένα χέρια και… τα κατακόκκινα από ντροπή, μάγουλα. Το όλο σκηνικό δεν σταματούσε εκεί, αφού συνεχιζόταν με γιουχαΐσματα των παιδιών από κάτω και ειρωνικά σχόλια που έκαναν την αυτοπεποίθηση του παιδιού… να πιάσει πάτο…!!! Η αλήθεια, βέβαια, είναι, για να μην υπερβάλλουμε, ότι...