Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 300 ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΕΡΓΟΥΣ ΠΕΙΝΑΣ Την Τρίτη 25 Ιανουαρίου, 300 μετανάστες και μετανάστριες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ξεκινούν Πανελλαδική Απεργία Πείνας με αίτημα τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών. Είναι χαρακτηριστική της απόγνωσής τους η φράση: «Προτιμάμε να πεθάνουμε εδώ, παρά τα παιδιά μας να ζήσουν αυτά που περάσαμε εμείς». Ακόμα κι όσοι δεν συμφωνούν πλήρως με τα αιτήματα των απεργών πείνας, οφείλουν να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα τους για ζωή και ελευθερία. Οι άνθρωποι αυτοί, κυνηγημένοι από τον πόλεμο, την φτώχεια και την εκμετάλλευση, ήρθαν εδώ αναζητώντας μια ανθρώπινη ζωή. Ήρθαν όμως αντιμέτωποι με την ίδια φτώχεια, την ίδια (αν όχι περισσότερη) εκμετάλλευση και δυστυχώς συχνά, με την τουλάχιστον απάνθρωπη συμπεριφορά των ντόπιων απέναντί τους. Επιχειρήσεις «σκούπα», απελάσεις και συρματοπλέγματα είναι αντιπροσωπευτικά της στάσης της ελληνικής κυβέρνησης. Ο αγώνας τους αφορά όλους τους καταπιεσμένους   της γης. Φτάνει να σκεφτεί κανείς ότι σε λίγ...

 Επιλογές από κτήνη Όταν ο κύριος Κόυνερ ο στοχαστής άκουσε πως ο πιο ξακουστός εγκληματίας της Νέας Υόρκης ένας σφάχτης και λαθρέμπορος ναρκωτικών σκοτώθηκε σαν το σκυλί και θάφτηκε δίχως παπά και διάκο δεν έδειξε παρά μονάχα έκπληξη. Που φτάσαμε λοιπόν, είπε,  ακόμα κι ο εγκληματίας να μην είναι σίγουρος για τη ζωή του, και να μη γνωρίζει κάποιαν επιτυχία ουτ' αυτός που είναι έτοιμος για όλα; όλοι το ξέρουν πως είναι χαμένοι αυτοί που νοιάζονται για την αξιοπρέπεια τους. Καλά, κ εκείνοι που την ξεπουλάνε; Να πούμε δηλαδή ότι όποιος πάει για μαλλί βγαίνει κουρεμένος; Ιδρωκομμένοι τινάζονται νύχτα από τον ύπνο τους οι δίκαιοι κι ο παραμικρός θόρυβος τρόμο τους προκαλεί ακόμα και στο ύπνο τους κυνηγάει η καθαρή συνείδηση τους, και τώρα μαθαίνω πώς ο εγκληματίας δεν μπορεί πια να κοιμάται ήσυχος; Τι σύγχυση! Τι χρόνια είναι τούτα! Μαθαίνω πως με μια απλή προστυχιά δεν καταφέρνεις πια τίποτα, μ'ένα φονικό μονάχα κανείς δεν τα βγάζει πέρα! Πρόθυμα θα κ...

Μιλά μέσα στον πυρετό του... ξεφυλλίζει βιβλία ενός άγνωστου συγγραφέα.. Περιγράφει το θαύμα της ζωής του. Το όνειρο της ύπαρξης του. Τη συμφωνία με το δίαβολο και το δώρο. Ο συγγραφέας σου φαίνεται μπερδεμένος... Δεν ξέρει ποιο είναι το δώρο του διαβόλου απέναντι του... τι επέλεξε και του ζητούσε με απαρραμιλη επιμονή... Δεν ξέρει τι θέλει!Αλίμονο, αν απ'αυτόν που περιμένει το παραμιλητό της απάντησης, το παραμιλητό της λύσης, δεν ξέρει τι θέλει... Κι όμως, γνωρίζει και νιώθει καθαρό το αίσθημα της λύπης του που τον συντροφεύει, μιας και ό,τι περισσοτέρο πόθησε, τούτος ο Αγνωστος και Αγαπημένος συγγραφέας,ήταν αυτό που απομάκρυνε από το κόσμο της θέασης του, θέλοντας για λιγο να ανακουφιστεί από τον πόνο και να γιατρέψει τα σημάδια... Δεν υπολόγιζε, βλέπεις, τα γηρατιά που του προξένισε η απουσία κι έτσι παγωμένο τον εαυτό του άφησε στην ίδια θέση της ατράνταχτης ανυπαρξίας...

Ήμαστε λέει, μέσα στο όνειρο συνέβησαν όλα τούτα, και τρέχαμε στα στενά σοκάκια της Παλιάς πόλης, προσπαθώντας να δραπετεύσουμε είτε από πράγματα υπαρκτά, με σάρκα είτε από άλλα, άυλα και αόρατα επομένως... Οι σιγαστήρες των όπλων τους εκτελούσαν το έγκλημα χωρίς να δημιουργούν υποψίες.. Έβλεπα φίλους και συναγωνιστές να πέφτουν νεκροί Δίπλα μου... Μα για κάποιο περίεργο λόγο παρέμενα όρθια... Ερχόμουν πρόσωπο με πρόσωπο με τις παγωμένες εκφράσεις τους και δεν πέθαινα... Περνούσαν από δίπλα μου εκείνοι, το μακελειό το ίδιο.. Εγώ μόνο απώλειες... αγκαλιά βρισκόμουν με την ακατανόητη επιβίωση μου και το ανεξήγητο της ύπαρξης μου... Κι ενώ απορούσα βρέθηκα με πυρωμένο μέτωπο και παγωμένα χέρια που αποδείκνυαν τον πυρετο του σώματος την αλλοφροσύνη της ψυχής...το ξύπνημα του πνεύματος...

ΦΑΣΜΑ ΘΗΣΕΩΣ ΕΝ ΟΠΛΟΙΣ ΚΑΘΟΡΑΝ, ΠΡΟ ΑΥΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΦΕΡΟΜΕΝΟΝ Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς, Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα,τα γενναία, τα δυνατά, Γι αυτούς η απόλυτη υποταγή κάθε στοιχείου, η σιγή, γι αυτούς τα δάκρυα, γι αυτούς οι φάροι, κι οι κλάδοι ελιάς, και τα φανάρια Όπου χοροπηδούνε με το λίκνισμα των καραβιών και γράφουνε στους σκοτεινούς ορίζοντες των λιμανιών, Γι αυτούς είναι τ' άδεια βαρέλια που σωριαστήκανε στο πιο στενό, πάλι του λιμανιού, σοκάκι, Γι αυτούς οι κουλούρες τ'άσπρα σκοινιά, κι οι αλυσίδες, οι άγκυρες, τ'άλλα μονόπετρα, Μέσα στην εκνευριστικιάν οσμή του πετρελαίου, Για να αρματώσουνε καράβι,ν'ανοιχτούν, να φύγουνε, Όμοιοι με τραμ που ξεκινάει, άδειο κι ολόφωτο μέσ'στη νυχτερινή γαλήνη των μπαχτσέδων, Μ'ένα σκοπό του ταξειδιού: π ρ ο ς τ' α σ τ ρ α. Γι αυτούς θα πω τα λόγια τα ωραία, που μου τα υπαγόρευσε η Έμπνευσις, Καθώς εφώλιασε μέσα στα βαθιά...

Ε' Δεν τους γνωρίσαμε ήταν η ελπίδα στο βάθος που έλεγε πως τους είχαμε γνωρίσει από μικρά παιδιά. Τους είδαμε ίσως δυο φορές κι έπειτα πήραν τα καράβια φορτία κάρβουνο, φορτία γεννήματα, κι οι φίλοι μας χαμένοι πίσω από τον ωκεανό παντοτινά. Η αυγή μας βρίσκει πλάι στην κουρασμένη λάμπα να γράφουμε αδέξια και με προσπάθεια στο χαρτί πλεούμενα γοργόνες ή κοχύλια το απόβραδο κατεβαίνουμε στο ποτάμι γιατί μας δείχνει το δρόμο προς τη θάλασσα, και περνούμε τις νύχτες σε υπόγεια που μυρίζουν κατράμι. Οι φίλοι μας έφυγαν ίσως να μη τους είδαμε ποτές,ίσως να τους συναντήσαμε όταν ακόμη ο ύπνος μας έφερνε πολύ κοντά στο κύμα που ανασαίνει ίσως να τους γυρεύουμε γιατί γυρεύουμε την άλλη ζωή, πέρα από τ'αγάλματα. ΙΔ' Τρία κόκκινα περιστέρια μέσα στο φως χαράζοντας τη μοίρα μας μέσα στο φως με χρώματα και χειρονομίες ανθρώπων που αγαπήσαμε. ΙΗ' Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάκτυλα μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα. Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα. Ένα μικρ...

To να βρίσκεσαι μέσα σε κάτι "όμορφο" ίσως είναι πολύ μακριά από σένα... Το να βρίσκεις την ομορφιά μέσα σε κάτι άλλο, σ'αγγίζει καίγοντας και ζεσταίνοντας σε! Πονώντας σε... μα και οδηγώντας στην παράλληλη διάσταση του κόσμου, αυτή των ακατανόμαστων "θέλω" και "ζητάω". Το παρόν που αρνείσαι να αγγίξεις, ζωντανεύει το παρελθόν τα βράδια που κοιμάσαι, υλοποιώντας τη χάρη ή την ασκήμια του "εγώ" σου. Ποιος είσαι άλλωστε εσύ, ώστε γνώριμο να σου ναι τι αξίζει να κρατήσεις στη ζήση τούτη και τι όχι; Ό,τι πονάει είναι εύκολο... Ό,τι μένει, πονάει... Κι ό,τι φοβάσαι να ψιλαφήσεις, χάνεται...

"..Το παλιό απ'την καρδιά τίναξε το! Τα δικά μας πινέλα είν' οι δρόμοι. Οι πλατείες- οι δικές μας παλέτες. Των καιρών το βιβλίο το χιλιόφυλλο, δεν τραγούδησε την επανάσταση ακόμα. Φουτουριστές μου εσείς, παλιόφιλοι, τυμπανοκρούστες και ποιητές, στους δρόμους!" "Τι χαρά πρέπει απ'τ'αύριο ν'αδράξεις. Δύσκολο στη ζήση αυτή δεν είναι να πεθαίνεις. Δυσκολότερο πολύ 'ναι τη ζωή να φτιάξεις." "Αλλά η ποίηση είναι το προστυχότερο πράγμα:υπάρχει από μόνη της, σαν τίποτα να μη συμβαίνει." "..Φθείρεται με τα χρόνια η μηχανή της ψυχής σου." "Κι αν το πιο εύκολο πράγμα, νομίζετε ακόμα πως είναι να χρησιμοποιείς ξένες λέξεις, τοτε, να σύντροφε το στυλό μου και μπορείτε να γράψετε μόνοι εσείς."

"... Εν' άσο κολλώ στο κούτελο στόχο να δίνει καλύτερο ακόμα!" "Σαν δε μαζέψουν τους ανθρώπυς σε μάτσα σαν δε τους κόψουν, ως να χυθεί όλο τους το αίμα, τις φλέβες, μολεμένη η γη θα νευρώσει από μόνη της, δίχως βία, θα ψοφήσουν τα Παρίσια, τα Βερολίνα κι οι Βιένες!" "Αξιότιμοι κύριοι! καταλαβαίνετε λοιπόν; τον πόνο που σε λειώνει τον κάνεις δικό σου, τον θρέφεις και τον μεγαλώνεις: κι όλες οι λόγχες μπήγονται στο στήθος σου, ολα τ'αέρια παραμορφώνουνε το πρόσωπο σου, όλες οι πυροβολαρχίες γκρεμάνε του κεφαλιού σου το κάστρο- αυτό είναι το τετράστιχο μου." "Πώς με τη χαϊδεμένη γλώσσα του ποιητή την πυρωμένη σόμπα να γλείψω;" "Προχωρούμε! Προ-προχωρούμε! Δεν προχωρούμε- πετάμε! Δεν πετάμε αστραπέψαμε, στους γεφύρους ξεπλένοντας τις ψυχές."

Like a procession you walk together towards your god-self. You are the way and the wayfarers. ~~~ But while you build your sand towers the ocean brings more sand to the shore, And when you destroy them the ocean laughs with you. Verily the ocean laughs always with the innocent. ~~ People of Orphalese, you can muffle the drum, and you can loosen the strings of the lyre, but who shall command the skylark not to sing? ~~ In truth that which you call freedom is the strongest of these chains, though its links glitter in the sun and dazzle your eyes. ~~ And let it direct your passion with reason, that your passion may live through its own daily resurrection and like the phoenix rise above its own ashes. ~~ You would in words that which you have always known in thought. ~~ And let today embrace the past with remembrance and the future with longing. ~~ Beauty is eternity gazing at itself in a mirror. But you are eternity and you are the mirror. ~~

Όχι, πως έχει την παραμικρή σημασία... αν το ημερολογιο γράφει '10 ή αντί αυτού '11... Αλλά να... υπάρχουν σημάδια... Τέτοια που με μια πρώτη ανάγνωση σου δίνουν να καταλάβεις πως ο χρόνος τρέχει... Αν, λοιπόν, εσύ δεν διακρίνεσαι για την ταχύτητα σου... με αποτέλεσμα να τρέχεις και να μην τον προλαβαίνεις... μένεις πίσω... Τόσο πίσω, ώστε να μην ξεχνάς κανένα από τους ήχους και τις εικόνες του χτές σου... Παρόλο που σ'εγκλωβίζουν, πιστός σ'αυτές δεν σταματάς να μένεις... Και αν κάτι σε σώνει... είναι μια ατέλειωτη διψα.. και ταυτόχρονα, μια ανυπέρβλητη μέθη... Να γιατί κρατιέσαι εκεί.. σε τούτο το παράλληλο σύμπαν!