Απεθύνεται σε ανθρώπους...
Απευθύνεται σε ανθρώπους…
Μεγαλόπολη, Αρεόπολη, Ζαχάρω, Γρύλος και πόσο μάλλον… Αρχαία Ολυμπία είναι λίγα από τα ονόματα που μπήκαν στον καθημερινό μας λεξιλόγιο τις τελευταίες μέρες. Συνοδεύονται με φράσεις όπως σχέδιο πυρόσβεσης, συντονισμός ή κρατικός μηχανισμός και μας δημιουργείτε η απορία: «Καλά τι είναι όλα αυτά, τα έχει δει κανένας μέχρι τώρα;» Τις στιγμές εκείνες που βλέπουμε το ένα χωριό μετά το άλλο να παραδίνονται στις φλόγες και νεκροί να έχουν φτάσει τους 63 βλέπεις να βγαίνουν όλοι αυτοί και με το θαυμαστό υποκριτικό ταλέντο που τους διακρίνει συγκίνημενοι καθώς είναι και με βαθύτατο πόνο να μας λένε είτε για μια Αρχαία Ολυμπία που κάηκαν μονάχα λίγα δέντρα και το συμπέρασμα σε όλο αυτό; Ότι το λίκνο του Πολιτισμού έμεινε ανέπαφο. Και ενώ η Πυροσβεστική τις προηγούμενες μέρες ήταν παντού, αλλά κανείς δεν την έβλεπε, μιλάνε για «υπεράνθρωπες προσπάθειες»… Και εδώ υπάρχει η εξής ερώτηση: «Σε περίπτωση που η Πυροσβεστική δεν έκανε εκείνες τις υπεράνθρωπες προσπάθειες για τις οποίες μίλησε ο κ. Βουλγαράκης τι παραπάνω θα είχε καεί;» Μάλλον τίποτα μιας και από αυτά που έχουμε συμπεράνει μέχρι τώρα βλέποντας εκείνες τις φρικιαστικές εικόνες στις τηλεοράσεις μας είναι ότι τα πράγματα μόνο χειρότερα δεν θα μπορούσαν να έχουν πάει… Εσείς, εγώ, οι πολιτικοί αρχηγοί και ο ανύπαρκτος συντονισμός είναι λίγες από τις αιτίες που αρχίζουμε τώρα να κάνουμε τον τρομερό απολογισμό της καταστροφής.
Νεκροί, αγνοούμενοι, άστεγοι και μια τεράστια οικολογική καταστροφή είναι αυτά που θα πληρώσουμε εξαιτίας της ανευθυνότητας μας. Ας αφήσουμε όμως έστω για λίγο πέρα τις ευθύνες και ας πιάσουμε τον πόνο. Όταν ένας άνθρωπος βλέπει μέσα σε λίγα 24ωρα να χάνονται τόσες ζωές, να μένουν τόσοι άνθρωποι στον δρόμο είτε λόγω της καταστροφής που έχουν υποστεί τα σπίτια του είτε λόγω της δουλειάς τους που παύει πια να υπάρχει ∙ αφού στις πληγείσες περιοχές βασικό ρόλο έπαιζε η γεωργία και η κτηνοτροφία τότε μόνο το κεφάλι του μπορεί να κρατάει και να κλαίει. Όταν ένας άνθρωπος βλέπει να γλιτώνει το τελευταίο δευτερόλεπτο από τις φλόγες η Αρχαία Ολυμπία που άντεξε 2.500 χιλιάδες χρόνια και τη σεβάστηκαν τόσοι λαοί που πέρασαν και εμείς την καίμε σε 5 λεπτά μονάχα χωρίς να κάνουμε ούτε μια προσπάθεια για να το αποτρέψουμε και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε στάχτη ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας τότε τα μόνα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει είναι οργή, αγανάκτηση και θλίψη.
Αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να αποδοθούν ευθύνες. Θα βρεθούν άλλοι να το κάνουν. Γράφτηκε για να μετρήσει τον ανθρώπινο πόνο…για να μετρήσουμε όλοι μαζί τον ανθρώπινο πόνο. Για να δώσουμε «κάτι» σ’ αυτούς τους ανθρώπους, έστω και τώρα και ας είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι που έχουν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους, τα σπίτια τους.. τη δουλειά τους. Τώρα βλέποντας τα αποκαΐδια που άφησαν όχι μόνο οι φλόγες, αλλά τ’ αποτελέσματα των ασυνείδητων πράξεων μας μπορούμε να βοηθήσουμε αν υποσχεθούμε ότι δεν θα ξεχάσουμε. Ξεχνώντας αυτή την εγκληματική ενέργεια που έγινε εις βάρος τους είναι σαν εμείς οι ίδιοι να τους καταδικάζουμε σε θάνατο. Για να μπορέσει κάποτε να «αποκατασταθεί» αυτή η τεράστια ζημιά πρέπει πάνω από όλα να ξανασχηματιστεί το χαμόγελο στο πρόσωπο τους. Να δουν πως είναι να σε βοηθούν και να σε στηρίζουν… να σε αγαπούν και να σε προστατεύουν… Αυτή την προστασία που δεν μπόρεσαν να δουν αυτοί εκείνες τις ώρες που την χρειάζονταν αυτή ίσως να τη χρειαστούμε και εμείς και δυστυχώς όπως έγινε τώρα έτσι θα γίνει και στο μέλλον… δεν θα μπορέσετε να μας τη δώσετε και χάρη σε εσάς θα ζούμε μια ζωή στην ανασφάλεια ξέροντας ότι κανείς δεν θα είναι εκεί για να μας βοηθήσει.
Και αν κάποιος από εσάς πιστεύει ότι έχει ανάγκη να πάρει συγχωροχάρτι για τις ευθύνες του μόνο με πράξεις θα δώσει την ευκαιρία στην ψυχή του να αναπνεύσει ξανά χωρίς τύψεις…
Σημείωση: μπορεί αυτό το άρθρο να μην γράφτηκε για να αποδώσει ευθύνες, αλλά προς Θεού απευθύνεται σε ανθρώπους…
Μεγαλόπολη, Αρεόπολη, Ζαχάρω, Γρύλος και πόσο μάλλον… Αρχαία Ολυμπία είναι λίγα από τα ονόματα που μπήκαν στον καθημερινό μας λεξιλόγιο τις τελευταίες μέρες. Συνοδεύονται με φράσεις όπως σχέδιο πυρόσβεσης, συντονισμός ή κρατικός μηχανισμός και μας δημιουργείτε η απορία: «Καλά τι είναι όλα αυτά, τα έχει δει κανένας μέχρι τώρα;» Τις στιγμές εκείνες που βλέπουμε το ένα χωριό μετά το άλλο να παραδίνονται στις φλόγες και νεκροί να έχουν φτάσει τους 63 βλέπεις να βγαίνουν όλοι αυτοί και με το θαυμαστό υποκριτικό ταλέντο που τους διακρίνει συγκίνημενοι καθώς είναι και με βαθύτατο πόνο να μας λένε είτε για μια Αρχαία Ολυμπία που κάηκαν μονάχα λίγα δέντρα και το συμπέρασμα σε όλο αυτό; Ότι το λίκνο του Πολιτισμού έμεινε ανέπαφο. Και ενώ η Πυροσβεστική τις προηγούμενες μέρες ήταν παντού, αλλά κανείς δεν την έβλεπε, μιλάνε για «υπεράνθρωπες προσπάθειες»… Και εδώ υπάρχει η εξής ερώτηση: «Σε περίπτωση που η Πυροσβεστική δεν έκανε εκείνες τις υπεράνθρωπες προσπάθειες για τις οποίες μίλησε ο κ. Βουλγαράκης τι παραπάνω θα είχε καεί;» Μάλλον τίποτα μιας και από αυτά που έχουμε συμπεράνει μέχρι τώρα βλέποντας εκείνες τις φρικιαστικές εικόνες στις τηλεοράσεις μας είναι ότι τα πράγματα μόνο χειρότερα δεν θα μπορούσαν να έχουν πάει… Εσείς, εγώ, οι πολιτικοί αρχηγοί και ο ανύπαρκτος συντονισμός είναι λίγες από τις αιτίες που αρχίζουμε τώρα να κάνουμε τον τρομερό απολογισμό της καταστροφής.
Νεκροί, αγνοούμενοι, άστεγοι και μια τεράστια οικολογική καταστροφή είναι αυτά που θα πληρώσουμε εξαιτίας της ανευθυνότητας μας. Ας αφήσουμε όμως έστω για λίγο πέρα τις ευθύνες και ας πιάσουμε τον πόνο. Όταν ένας άνθρωπος βλέπει μέσα σε λίγα 24ωρα να χάνονται τόσες ζωές, να μένουν τόσοι άνθρωποι στον δρόμο είτε λόγω της καταστροφής που έχουν υποστεί τα σπίτια του είτε λόγω της δουλειάς τους που παύει πια να υπάρχει ∙ αφού στις πληγείσες περιοχές βασικό ρόλο έπαιζε η γεωργία και η κτηνοτροφία τότε μόνο το κεφάλι του μπορεί να κρατάει και να κλαίει. Όταν ένας άνθρωπος βλέπει να γλιτώνει το τελευταίο δευτερόλεπτο από τις φλόγες η Αρχαία Ολυμπία που άντεξε 2.500 χιλιάδες χρόνια και τη σεβάστηκαν τόσοι λαοί που πέρασαν και εμείς την καίμε σε 5 λεπτά μονάχα χωρίς να κάνουμε ούτε μια προσπάθεια για να το αποτρέψουμε και είμαστε έτοιμοι να κάνουμε στάχτη ένα σημαντικό κομμάτι του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας τότε τα μόνα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει είναι οργή, αγανάκτηση και θλίψη.
Αυτό το άρθρο δεν γράφτηκε για να αποδοθούν ευθύνες. Θα βρεθούν άλλοι να το κάνουν. Γράφτηκε για να μετρήσει τον ανθρώπινο πόνο…για να μετρήσουμε όλοι μαζί τον ανθρώπινο πόνο. Για να δώσουμε «κάτι» σ’ αυτούς τους ανθρώπους, έστω και τώρα και ας είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι που έχουν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους, τα σπίτια τους.. τη δουλειά τους. Τώρα βλέποντας τα αποκαΐδια που άφησαν όχι μόνο οι φλόγες, αλλά τ’ αποτελέσματα των ασυνείδητων πράξεων μας μπορούμε να βοηθήσουμε αν υποσχεθούμε ότι δεν θα ξεχάσουμε. Ξεχνώντας αυτή την εγκληματική ενέργεια που έγινε εις βάρος τους είναι σαν εμείς οι ίδιοι να τους καταδικάζουμε σε θάνατο. Για να μπορέσει κάποτε να «αποκατασταθεί» αυτή η τεράστια ζημιά πρέπει πάνω από όλα να ξανασχηματιστεί το χαμόγελο στο πρόσωπο τους. Να δουν πως είναι να σε βοηθούν και να σε στηρίζουν… να σε αγαπούν και να σε προστατεύουν… Αυτή την προστασία που δεν μπόρεσαν να δουν αυτοί εκείνες τις ώρες που την χρειάζονταν αυτή ίσως να τη χρειαστούμε και εμείς και δυστυχώς όπως έγινε τώρα έτσι θα γίνει και στο μέλλον… δεν θα μπορέσετε να μας τη δώσετε και χάρη σε εσάς θα ζούμε μια ζωή στην ανασφάλεια ξέροντας ότι κανείς δεν θα είναι εκεί για να μας βοηθήσει.
Και αν κάποιος από εσάς πιστεύει ότι έχει ανάγκη να πάρει συγχωροχάρτι για τις ευθύνες του μόνο με πράξεις θα δώσει την ευκαιρία στην ψυχή του να αναπνεύσει ξανά χωρίς τύψεις…
Σημείωση: μπορεί αυτό το άρθρο να μην γράφτηκε για να αποδώσει ευθύνες, αλλά προς Θεού απευθύνεται σε ανθρώπους…
Σχόλια