Δεσμά ποιητών
την αποπνικτική ατμόσφαιρα του έπειτα!
Πορτοκαλιές ρυτίδες στο μέτωπο του ηλιοβασιλέματος,
μετά σκοτάδι.
Φωνάζανε παιδιά στα κάτω τα στενά και χαμογέλαγαν,
χορεύοντας το τώρα, κρατώντας στα χέρια τις πυγολαμπίδες
της νιότης τους.
Σου γέλασε το μικρό κοριτσάκι, προσφέροντας σου ένα μαραμένο λουλούδι,
βουτηγμένο στη λάσπη, άδικα προσφερόμενων υποσχέσεων.
Και εσύ- που ανταπέδιδες πάντοτε τα χαμόγελα- έμεινες σκεφτικός
ν' αναρωτιέσαι τι σου ζήτησαν να χαρίσεις και δεν το χάρισες.
Έπειτα φύσηξες πάνω του αγέρα φθινοπωρινό και το φίλησες.
Απορημένη σε κοίταγα να χαϊδεύεις τρυφερά τα μαραμένα πέταλα του,
γιατρεύοντας τα και
μέσα μου αναρίγησε το "είναι", φυλάγοντας μου νωχελικές ερμηνείες.
Κι άλλες που μαρτυρούσαν τη δροσιά που μου χάριζες,
έτσι απλά φιλώντας κάποιον που ξαναγεννιόταν σ' ένα σκοτάδι
που ακτινοβολούσε.
Μέσα σε μια χούφτα έρωτα κράταγες το ελιξήριο των αλχημιστών.
Όχι στα κρυφά, ούτε για σένα!
Τράβαγες πάνω στο κορμί σου τους πόθους κοριτσιών που
σ' αγαπάγανε και τους επέστρεφες ακόμα μεγαλύτερους.
Αλήθεια σ' όλο αυτό, λεν δεν υπάρχει.
Είναι μια πλάνη που μας φέρνει η σιγή. Μα αντί να σιγοσβήνεις,
ξανά φουντώνεις και τρέμω εγώ, σα ρόδο απροστάτευτο,
προσμένοντας το ύστερα,
αφού φοβήθηκα το τώρα στο καθρέφτη της ψυχής σου.
Κάπως έτσι περιπλανιόνται και οι ποιητές.
Μιλούν για πάθη που αρνήθηκαν να ζήσουν και με
αυθάδεια δίνουν συμβουλές στων αναγνωστών τους
τις καρδιές.
Λες και εκείνοι καταφέραν να τα σπάσουν τα δεσμά τους....
Σχόλια