Παιδική φαντασία

Δεν ξέρουμε πως είναι οι ποιητές.
Τους φανταζόμασταν ψηλούς,
με αρχαιοελληνικά, μαρμάρινα κορμιά.
Με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια, που
αντανακλώντας στον ήλιο, έφτασαν να τον
ψηλαφίζουν και να του σβήνουν τα φώτα.
Παρασυρόμενοι σε παραλίες καλοκαιρινής
ψευδαίσθησης.
Λέγαμε ακόμα πως ήταν ελεύθεροι άνθρωποι.
Τρέχαν με το ξημέρωμα σε πράσινους λόφους,
ενώ τις νύχτες σχεδόν υπνωτισμένοι,
άφηναν παράμερα το λογισμό- μόνος
του συλλογιέται τώρα- αφού πια
σε τίποτα δεν τον είχαν ανάγκη.