Θέατρο OLVIO, «Μια κανονική μέρα», της Κατερίνας Γιαννάκου.

«Τι θα πει παραγωγικός; Χρήσιμος στην κοινωνία; Ήμουν χρήσιμη! Μεγάλωνα σωστά τα παιδιά μου. Ήμουν χρήσιμη γιατί είχαμε μια καλή οικογένεια. Ήμουν χρήσιμη γιατί ήμουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.» Απόσπασμα από το έργο «Μια κανονική μέρα» σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη.

Το θεατρικό σανίδι δύναται να φιλοξενήσει το οτιδήποτε. Κάθε κείμενο, υπό ένα πρίσμα, μπορεί να αποτελέσει κείμενο με ισχυρές θεατρικές αναφορές. Όπως, επίσης, κάθε κείμενο με έναν τρόπο, όσο έμμεσος και αφαιρετικός αν είναι αυτός, θέτει τον εαυτό του σε διαλεκτική σχέση με την πραγματικότητα. Ένα τέτοιο κενό έρχεται, κατά την άποψη μου, να καλύψει το συγκεκριμένο κείμενο της Κατερίνας Γιαννάκου. Το κενό που δημιουργείται στη θεατρική πραγματικότητα από το ερώτημα που προκύπτει: πώς προσλαμβάνεται και μεταμορφώνεται, κατά τη θεατρική πράξη, η σύγχρονη ελληνική κοινωνία; Πώς βιώνονται τα ηθικά και αξιακά της συμπλέγματα από τα πρόσωπα, που την απαρτίζουν; Ποια είναι σε τελική ανάλυση αυτά τα πρόσωπα;

Η πρωταγωνίστρια της παράστασης, το μοναδικό πρόσωπο αυτού του δραματικού μονολόγου, η Ράνια Σχίζα, είναι μια κανονική γυναίκα. Μια κανονική κόρη, μια κανονική σύζυγος, μια κανονική μάνα. Που δημιουργεί μιακανονική οικογένεια στην Ελλάδα του 2000. Στεγάζεται σε ένα κανονικό σπίτι, απέκτησε ένα κανονικό αυτοκίνητο και ζει μια κανονική ζωή, μέχρι που… μια κανονική μέρα ο σύζυγος της αυτοκτονεί. Λόγω χρεών. Τα ερωτήματα που προκύπτουν και θέτονται επί σκηνής πολλά. Πώς ένας άνθρωπος διαχειρίζεται μια απώλεια στενού του προσώπου; Πώς κατανοούνται οι λόγοι που οδηγούν το άτομο στην αυτοκτονία από τους ανθρώπους που επωμίζονται το συναισθηματικό και ψυχικό φορτίο να συνεχίσουν χωρίς αυτό; Πώς η αυτοχειρία αντιμετωπίζεται από την κοινωνία;

Διαβάστε περισσότερα πατώντας εδώ.