Εγκώμιο και τελεσίγραφο σε κάποια απουσία

Απ'τη μια νύχτα στην άλλη η απόσταση είναι μικρή.
Απ' τη μια νύχτα ως την επόμενη της μέρα, χαώδης.
Δεν σου είπα απόψε "Καληνύχτα". Είχες ξεχάσει καιρό
τώρα
- ένα χρόνο ολόκληρο-
να μου ευχηθείς "Καλημέρα".
Με συγχωρείς, ξεχάστηκα. Ξεχάστηκα απόψε,
ενώ κοιτούσα τον ουρανό. Τίποτα από σένα
δε θύμιζε.
Τ' αστέρια είχαν μια τέτοια διαύγεια,
όπως την πρώτη νύχτα μετά τη δημιουργία τους.
Για πρώτη φορά, σκέφτηκα φευγαλέα τούτο.
Πως κανείς λογικός άνθρωπος δεν τοποθετούσε
όσους του έλειπαν
στον ουρανό.
Τους έθαβε κάτω απ' το χώμα ή τους έκαιγε.
Μα εκείνος, ζητούσε ν' αποδιώξει
τον πόνο,
προσπαθώντας μάταια να φυσήξει καπνό και
να θολώσει εκείνη την απροκάλυπτη,
αφοπλιστική διαύγεια.
Εκείνος που ζητούσε διεξόδους, τις βρήκε.
Κάτω απ' το θόλο της νύχτας,
με μια μπύρα στο χέρι και μ' έναν έρωτα
στο στήθος.
Τις κυνήγησε και τις βρήκε.
Τον αγάπησαν και τον εμπιστεύτηκαν.
Έτσι γεννήθηκε τούτη η ζωγραφιά.