Αποσπάσματα από ποιήματα του Τάσου Λειβαδείτη...
"μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, και μετράς τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα, τις δίψες, τις παραχωρήσεις, μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλοσύνες μους, συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου να τελειώνω"
"Είμαι καιεγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο και ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, γι αυτό τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεανάληπτη στιγμή του"
"Γι αυτό σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο. Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί"
"Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω! Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένια και τα νύχια των νεκρών"
"Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της, πασχίζω να θυμηθώ- τίποτα. Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά, που είναι κάτι περισσότερο και απ΄την ίδια την ανάμνηση της. Που είναι αυτή, ολόκληρη, μέσα μου. Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ' την πόρτα σου εσύ θα ξέρει πως πέθανε σφαγμένος απ' τα μαχαίρια των φιλιών σου που ονειευότανε για σένα"
"...έκλαψα, έκλαψα τότε ατελείωτα, καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι"
"Τέλος, για να μην τ πολυλογώ, αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους. Τότε, λοιπόν, γιατί απαγορεύετε σε έναν επαναστάτη, ν' αυτοκτονήσει"
"Και όταν σε βάλουνε στη γη, στη γη και στο κρύο χώμα εγώ να γίνω ο τάφος σου να σ' αγκαλιάζω αιώνια"
"Και πάντα εκείνο το παράξενο συναίσθημα που σ' έκανε να θέλεις τις πιο απίθανα μεγάλες πράξεις, ή να σκοτωθείς. Κι έσκυβες αδύναμος κι έκλαιγες."
"Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους, με μια συγνώμη αργοπορημένη πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου"
"Μια πόρτα τη νύχτα που τη βλέπουν μόνο οι τυφλοί,
το σκοτάδι κάνει τα ζώα ν' ακούνε μακρύτερα,
και εκείνος τρίκλιζε, όχι από το πιοτό,
μα απ' την απελπισμένη κίνηση ν' ανέβει,
στον πύργο, που χάσαμε κάποτε"
"Εξάλλου απορούσα τι ήθαλαν τόσοι άνθρωποι γύρω μου- κάπου αλλού παίζεται η ζωή μας."
"Είμαι καιεγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει, ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο και ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο, ένας Θεός καθόλου αθάνατος, γι αυτό τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική κι ανεανάληπτη στιγμή του"
"Γι αυτό σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο. Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί"
"Και κάθε τόσο: έφυγε, σκέφτομαι. Μα να που μπορώ και ζω! Όπως μεγαλώνουν για λίγο ακόμα τα γένια και τα νύχια των νεκρών"
"Πέρασαν μήνες. Κι είναι στιγμές που ξεχνάω ακόμα και το πρόσωπο της, πασχίζω να θυμηθώ- τίποτα. Μονάχα αυτό το βάρος στην καρδιά, που είναι κάτι περισσότερο και απ΄την ίδια την ανάμνηση της. Που είναι αυτή, ολόκληρη, μέσα μου. Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό έξω απ' την πόρτα σου εσύ θα ξέρει πως πέθανε σφαγμένος απ' τα μαχαίρια των φιλιών σου που ονειευότανε για σένα"
"...έκλαψα, έκλαψα τότε ατελείωτα, καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά, πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι"
"Τέλος, για να μην τ πολυλογώ, αφού έζησα όλο το μαρτύριο της ελπίδας, έφτασα στο πιο απάνθρωπο έγκλημα: να πιστέψω στους ανθρώπους. Τότε, λοιπόν, γιατί απαγορεύετε σε έναν επαναστάτη, ν' αυτοκτονήσει"
"Και όταν σε βάλουνε στη γη, στη γη και στο κρύο χώμα εγώ να γίνω ο τάφος σου να σ' αγκαλιάζω αιώνια"
"Και πάντα εκείνο το παράξενο συναίσθημα που σ' έκανε να θέλεις τις πιο απίθανα μεγάλες πράξεις, ή να σκοτωθείς. Κι έσκυβες αδύναμος κι έκλαιγες."
"Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους, με μια συγνώμη αργοπορημένη πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου"
"Μια πόρτα τη νύχτα που τη βλέπουν μόνο οι τυφλοί,
το σκοτάδι κάνει τα ζώα ν' ακούνε μακρύτερα,
και εκείνος τρίκλιζε, όχι από το πιοτό,
μα απ' την απελπισμένη κίνηση ν' ανέβει,
στον πύργο, που χάσαμε κάποτε"
"Εξάλλου απορούσα τι ήθαλαν τόσοι άνθρωποι γύρω μου- κάπου αλλού παίζεται η ζωή μας."
Σχόλια