Περί Ροκ, Μπομπ Ντύλαν και Emo...

Το σημαντικότερο φαινόμενο εμφάνισης του Rock’ n’ Roll είναι η μετανάστευση χιλιάδων Αφρικανών και η εγκατάσταση τους στην Αμερική. Οι Αφρικανοί στην Αμερική έγιναν σκλάβοι και εκτός από σκληρή, βασανιστική δουλειά υπέστησαν φυλακές, βασανιστήρια, βιασμούς. Το Rock’ n’ Roll μπορεί να είναι η σύγχρονη Αμερικάνικη λαϊκή μουσική αλλά αυτό είναι μονάχα η μία εκδοχή γιατί κατανοώντας τη δουλεία των Αφρικανών καταλαβαίνουμε πως διαφορετικά στοιχεία δύο διαφορετικών πολιτισμών (Αμερικάνικος, Αφρικανικός) αναμειγνύονται βίαια. Η βαθύτερη ρίζα του Rock’ n’ Roll είναι το βάσανο και η προσπάθεια επιβίωσης των γενεών των σκλάβων, δηλαδή η χρήση της μουσικής ικανοποιούσε συναισθηματικές και πνευματικές ανάγκες. Έτσι συμπεραίνουμε ότι το Rock’ n’ Roll μπορεί να μην είναι «μαύρη» ή «λευκή» μουσική, αλλά χωρίς την παρουσία των Αφρικανών και των Ευρωαμερικανών δεν θα υπήρχε.
Πρέπει να αναφέρουμε ότι το Rock’ n’ Roll είναι ένα «παιδί» μεταπολεμικό και ουσιαστικά κάνει αντιληπτή την εμφάνιση του τη δεκαετία του ’50. Ήταν, επίσης μια αντίδραση σε οτιδήποτε προΰπαρχε. Εξαπλώθηκε και έγινε διάσημο σ’ όλο τον κόσμο χάρη στο ραδιόφωνο. Μετά το τέλος της δεκαετίας του ’20 το ραδιόφωνο είχε καταστεί ως μέσο ψυχαγωγίας που σου έδινε επίσης, τη δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με ήχους, μουσικές που πιθανόν δεν γνώριζες, έτσι αυτό λειτούργησε και ως «συμφιλίωση» και βοήθησε στη συνύπαρξη ακόμα περισσότερο. Μέσω του ραδιόφωνου έγιναν γνωστοί αρχικά ο Louis Armstrong, Count Basie, Duke Ellington και άλλοι.
Βασικό γνώρισμα του Rock’ n’ Roll είναι η σύνδεση που προκαλεί μεταξύ των λαών και μάλιστα σε Αμερικάνικο έδαφος. Τι εννοώ; Η Αμερική καταφέρνει να αφομοιώσει τα κύματα μετανάστευσης που δέχεται από διάφορες χώρες από τον υπόλοιπο κόσμο με αποτέλεσμα να ζουν μαζί και να συνυπάρχουν άνθρωποι με διαφορετικές κουλτούρες, θρησκείες και συνήθειες. Το Rock’ n’ Roll έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά και τους βοήθησε να εκφράσουν την αντίθεση τους στο κατεστημένο, στη δουλεία ή στον πόλεμο.
Η Rock μουσική χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται για τη διαμαρτυρία κάποιου τοπικού ή και παγκόσμιου προβλήματος, αλλά η γλώσσα ήταν πάντοτε ένα πρόβλημα. Αν και η μουσική αυτή έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά και άνοιξε μεταξύ τους γέφυρες επικοινωνίας δεν μπορούσαν όλοι να καταλάβουν ένα τραγούδι γραμμένο στα αγγλικά, ενώ ήταν Έλληνες, Ιταλοί ή Τούρκοι. Έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε για Αγγλικό Rock ή για Ελληνικό Rock, εκφράσεις που πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι λάθος γιατί το Rock δεν υπήρχε ποτέ στις βαθύτερες ρίζες της κουλτούρας των Ελλήνων ή των Άγγλων, όμως μπορούμε να μιλήσουμε για Ελληνόφωνο ή Αγγλόφωνο Rock. Το Rock υπήρχε μόνο στις βαθύτερες ρίζες του Αμερικάνικου εδάφους, άρα μπορούμε να αναφερθούμε σε Αμερικάνικο Rock.
Το Rock δεν είναι απλώς ένα είδος μουσικής, είναι μια πραγματικά ξεχωριστή και μοναδική κουλτούρα και ιδεολογία…ένας τρόπος ζωής. Διαμορφώθηκε από τη χαμένη Αφρικανική πατρίδα και των ξεριζωμό τόσο ανθρώπων μέχρι και στο «εφηβικό του τότε περπάτημα» από τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ήταν μια φωνή κόντρα που σίγουρα σε κάποιος δεν άρεσε. Μαζί μ’ αυτό εμφανίζεται το «κύμα» των μακριών μαλλιών που ξεκίνησε από τους Beatles, αλλά στην Αμερική δεν κάνει την εμφάνιση του πριν το 1964. Στη συνέχεια, κάνουν την εμφάνιση τους τα blue jeans και τα στρατιωτικά χιτώνια. Τότε, ήταν ένας τρόπος αμφισβήτησης του συστήματος από τους νέους, ενώ σήμερα έχουν εξελιχθεί σε μια ογκώδη διεθνή αγορά.
Αξίζει να αναφερθούμε σε κάποια μουσικά σχήματα και τραγουδιστές που έφεραν πραγματικά τα πάνω- κάτω: Η αρχή έγινε με του Billy Haley και His Comets, και τη συνέχεια έκαναν οι: “o βασιλιάς”, όπως ονομάστηκε, “του Rock’n’Roll: Elvis Presley”, Little Richard, Platters, Chuck Berry, Gene Vincent, Everly Brothers, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Crickets. Μετά από την εμφάνιση όλων αυτών είχαν μπει τα θεμέλια για το μεγάλο όπως ονομάστηκε «Big Bang». Πιστεύω πως είναι σημαντικό να σταθούμε στην μεγάλη μορφή του Bob Dylan. Μέσα από τα τραγούδια του ο Dylan έδειχνε να έχει καταλάβει πολύ καλά την τάση και την ανάγκη για αλλαγή, οι στίχοι που έγραφε ήταν κάτι σαν προφητεία για τις μετέπειτα αλλαγές που θα γίνονταν στον κόσμο( εξέγερση των μαύρων για τα δικαιώματα τους, απελευθέρωση της γυναίκας κλπ) κι όμως ο Dylan ήταν μάλλον από αυτούς που ακολουθούσαν μονάχα το όραμα τους γράφοντας το στο πεντάγραμμο. Επίσης, ο Dylan κινούσε τους νέους σε δράση και έγινε η αρχή για ένα ολόκληρο κίνημα καλλιτεχνών συμπεριλαμβανομένων των: Joan Baez, Barry McGuire, Donovan, Byrds, Simon and Garfunkel και αργότερα Joni Mitchell, Cat Stevens, James Taylor, Melanie, Carole King. Σημαντικοί επίσης ήταν: Deep Purple, Sting, ο Police, Doors, Pink Floyd.
Τι γίνεται όμως στην Αγγλία; Αρχικά, στην Αγγλία προσπαθούσαν να συνδυάσουν το Rock’ n’ Roll με το light στιλ των dance halls. Αργότερα όμως δημιουργούνται σημαντικά συγκροτήματα που είναι γνωστά σε όλους μας: Beatles, Rolling Stones, Animals, Kinks και οι Who. Οι Rolling Stones, o Ray Davies και οι Kinks μέσα από το στίχο τους και τη μουσική τους σατιρίζουν τους καλοαναθρεμμένους αριστοκράτες, το συντηρητισμό και τον καθωσπρεπισμό των Βρετανών.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να αφήσω για λίγο τις μεγάλες στιγμές της Rock μουσική στις δεκαετίες ’60 και ’70 και να αναφερθώ σε ένα ρεύμα που κάνει την εμφάνιση του την δεκαετία του ’80 στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ. Η Rock σκηνή «γεννάει» την punk, την alternative rock παρακλάδι των οποίων αποτελούν σήμερα οι emo. Οι emo τραγουδιστές προσπαθούσαν να δώσουν μια διαφορετική νότα στην μουσική τους, μακριά από κάθε μορφή βίας και εξαναγκασμού. Πώς είναι όμως σήμερα τα πράγματα; Καταρχάς, συγκροτήματα που μέχρι τώρα δήλωναν punk βαφτίζονται emo όπως: Green Day και My chemical romance (που κατά τη γνώμη μου έχουν πολύ αξιόλογη μουσική) και θεοποιούνται κατά κάποιο τρόπο στα μάτια των εφήβων. Το χειρότερο από όλα είναι πως ακόμα και αυτοί που πραγματικά έχουν ασπαστεί την θρησκεία και την ιδεολογία των emo δεν μπορούν πλέον να κάνουν την ιδιαιτερότητα τους αυτή αντιληπτή όταν ο καθένας σήμερα μπορεί να πετάξει ένα τσουλούφι, να φορέσει μαύρα και να δηλώσει emo. H φιλοσοφία τους έχει νόημα ή μήπως το κίνημα τους αυτό εξυπηρετεί μονάχα τα συμφέροντα της βιομηχανίας της μόδας; Και κάτι τελευταίο: οι emo δηλώνουν ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε και ότι ζούμε είναι μάταιο, αλλά εγώ για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι επειδή κάποια μέρα θα πεθάνουμε…για αυτό πρέπει να ζούμε την κάθε μας στιγμή σαν να είναι η τελευταία μας…Carpe Diem παιδιά!!!(…Περί Rock…!!!)