Τα παιδιά του πολέμου συλλογιέμαι…

(επηρεασμένο από ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ)

Τα παιδιά του πολέμου συλλογιέμαι…


Τα παιδιά του πολέμου συλλογιέμαι,
που μέσα σε μια μέρα, μια στιγμή
βλέπουν όνειρα ζωής να σωριάζονται
σαν μια ντουζίνα παλιόχαρτα,

που οι βόμβες του πολέμου θάβουν
για πάντα τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια,
που στέκονται σκυφτά και λιγομίλητα
μπροστά στα ερείπια και τις πληγές
που άνοιξε ο πόλεμος
τα παιδιά του πολέμου…

που νιώθουν τον κόσμο τόσο μεγάλο,
τόσο ασήκωτο, τόσο κακό,
τα παιδιά του πολέμου…

αυτά τα παιδιά που το παιδικό τους, το μοναδικό τους χαμόγελο
έσβησε μια για πάντα, αυτά
τα παιδιά του πολέμου…

Βρίσκομαι στη θέση τους και ακούω τις
φωνές, το κλάμα, την αγανάκτηση και την νοσταλγία
για τα παλιά, τα περασμένα.
Αυτά βιώνουν τον πόλεμο
Τα παιδιά του πολέμου…

Ναι, είναι αυτά τα παιδιά του Αφγανιστάν, τα παιδιά του
Ιράκ, τα παιδιά του Λιβάνου
Αυτά τα παιδιά που άλλοι πια αποφασίζουν για αυτά
Τα παιδιά του πολέμου…

Αυτά τα παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο
Που είδαν τις συνέπειες του να γίνουν
φρουροί της ειρήνης
αυτά τα παιδιά του πολέμου…