Επέτειος για την εξέγερση του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973)

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων... Όλοι εδώ στον αγώνα ενάντια στη Χούντα. Ελληνικέ λαέ, έχουμε την ανάγκη σου. Όλοι ενωμένοι. Κάτω η Χούντα».

"Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο (...)
Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. (...)
Σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - προσμένουνε την ώρα,
δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν,
προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Τούτο το χώμα
είναι δικό τους και δικό μας δε μπορεί κανείς να μας το πάρει..."
Γιάννης Ρίτσος- Ρωμιοσύνη

"Χειροκροτήστε! Θάχουμε τραγούδια όπλα!
Πρόχειρα μετρηθήκαν κι ήτανε πολλοί.
Το χειροκρότημα έμοιαζε με χίλια όπλα,
Πρόχειρα μετρηθήκαν κι έμειναν μισοί."

"Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ - δύσκολος
δρόμος.
Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον
κρατάς
όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και
μετράς το σφυγμό του
πόνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι
χειροπέδες.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι.
Κανονικός σφυγμός. Σίγουρος δρόμος."
Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα που ακούγεται και από το δίσκο "καπνισμένο τσουκάλι")