Οι Άθλιοι του Βίκτωρ Ουγκώ
Οι Άθλιοι (Les Misérables) (1862) είναι μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Βίκτορος Ουγκώ και αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα μυθιστορήματα του δεκάτου ενάτου αιώνα .
Ασχολείται με τις ζωές αρκετών Γάλλων χαρακτήρων, οι οποίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, για μια περίοδο άνω των είκοσι ετών στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα. Η περίοδος αυτή περιλαμβάνει τους ναπολεόντειους πολέμους και τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Το έργο εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη, ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, και επιπλέον μελετά την επίδραση των πράξεων του ήρωα για χάρη της κοινωνικής αναγνώρισης. Στο μυθιστόρημα εξετάζεται η φύση του καλού και του κακού και ο νόμος σε μία εκτεταμένη ιστορία που περιλαμβάνει θέματα όπως την ιστορία της Γαλλίας, την αρχιτεκτονική του Παρισιού, την πολιτική, την ηθική φιλοσοφία, το νόμο, τη θρησκεία και τα είδη και τη φύση του έρωτα και της οικογενειακής αγάπης. Ο Ουγκώ εμπνεύστηκε από το υπαρκτό πρόσωπο Φρανσουά Ευγένιο Βιντόσκ, ο οποίος κατείχε την ιδιότητα τόσο του αστυνομικού, όσο και του εγκληματία. Στο μυθιστόρημα κάθε μία από τις δύο αυτές ιδιότητες αποδόθηκε σε ξεχωριστά πρόσωπα. Οι Άθλιοι είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό κυρίως μέσω της πληθώρας των θεατρικών και κινηματογραφικών τους μεταφορών, με διασημότερη το ομώνυμο μιούζικαλ, το οποίο είναι ευρέως γνωστό ως «Λε Μιζ» (Les Miz).
Πλοκή
Οι Άθλιοι περιλαμβάνουν μία σειρά ιστοριών, συνδετικός άξονας των οποίων είναι αυτή του πρώην κατάδικου Γιάννη Αγιάννη, γνωστού στη φυλακή με τον αριθμό 24601, ο οποίος γίνεται μία δύναμη του καλού στη γη χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν του. Το μυθιστόρημα απαρτίζεται από πέντε μέρη, το καθένα από τα οποία χωρίζεται σε βιβλία, τα οποία με τη σειρά τους χωρίζονται σε κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο είναι σχετικά μικρό, συνήθως απαρτίζεται από μερικές σελίδες. Ωστόσο το βιβλίο στο σύνολο του είναι αρκετά μεγάλο για τα συνήθη δεδομένα, καθώς ξεπερνά τις χίλιες διακόσιες σελίδες στις πλήρεις εκδόσεις του. Στα πλαίσια της κεντρικής ιστορίας, ο Ουγκώ γεμίζει αρκετές σελίδες με τις σκέψεις του σχετικά με τη θρησκεία, την πολιτική και την κοινωνία, περιλαμβάνοντας τρεις εκτεταμένες παρεκβάσεις: μία συζήτηση για τις θρησκευτικές αρχές , μια άλλη για την αργκό, καθώς και τη γνωστή επική εξιστόρηση της μάχης του Βατερλό.
Προειδοποίηση για αποκάλυψη πλοκής: Ακολουθούν λεπτομέρειες της υπόθεσης ή του τέλους.
Η ιστορία αρχίζει το 1815 στην Τουλόν.
Οι Άθλιοι περιλαμβάνουν μία σειρά ιστοριών, συνδετικός άξονας των οποίων είναι αυτή του πρώην κατάδικου Γιάννη Αγιάννη, γνωστού στη φυλακή με τον αριθμό 24601, ο οποίος γίνεται μία δύναμη του καλού στη γη χωρίς όμως να μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν του. Το μυθιστόρημα απαρτίζεται από πέντε μέρη, το καθένα από τα οποία χωρίζεται σε βιβλία, τα οποία με τη σειρά τους χωρίζονται σε κεφάλαια. Κάθε κεφάλαιο είναι σχετικά μικρό, συνήθως απαρτίζεται από μερικές σελίδες. Ωστόσο το βιβλίο στο σύνολο του είναι αρκετά μεγάλο για τα συνήθη δεδομένα, καθώς ξεπερνά τις χίλιες διακόσιες σελίδες στις πλήρεις εκδόσεις του. Στα πλαίσια της κεντρικής ιστορίας, ο Ουγκώ γεμίζει αρκετές σελίδες με τις σκέψεις του σχετικά με τη θρησκεία, την πολιτική και την κοινωνία, περιλαμβάνοντας τρεις εκτεταμένες παρεκβάσεις: μία συζήτηση για τις θρησκευτικές αρχές , μια άλλη για την αργκό, καθώς και τη γνωστή επική εξιστόρηση της μάχης του Βατερλό.
Προειδοποίηση για αποκάλυψη πλοκής: Ακολουθούν λεπτομέρειες της υπόθεσης ή του τέλους.
Η ιστορία αρχίζει το 1815 στην Τουλόν.
Ο Γιάννης Αγιάννης ελευθερώνεται μετά από πέντε χρόνια εγκλεισμού στη φυλακή για την κλοπή ενός ψωμιού με σκοπό να ταΐσει την οικογένειά του που λιμοκτονούσε, συν επιπλέον δεκατέσσερα χρόνια για απόπειρες του να δραπετεύσει. Ωστόσο είναι αναγκασμένος να κουβαλάει ένα κίτρινο αποφυλακιστήριο, το οποίο τον σημαδεύει σαν κατάδικο. Αντιμετωπίζοντας την απόρριψη των πανδοχέων, που δεν θέλουν να φιλοξενήσουν έναν κατάδικο, αναγκάζεται να κοιμηθεί στο δρόμο. Ωστόσο ο επίσκοπος Μυριήλ τον περιμαζεύει και του παρέχει στέγη. Τη νύχτα ο Αγιάννης κλέβει τα ασημικά του επισκόπου και το σκάει. Συλλαμβάνεται, αλλά ο επίσκοπος τον γλυτώνει λέγοντας ότι του είχε δωρίσει τα ασημικά και του δίνει μάλιστα και δύο κηροπήγια. Στη συνέχεια του λέει ότι πρέπει να είναι πλέον τίμιος και να κάνει καλές πράξεις για τους άλλους.
Έξι χρόνια αργότερα ο Αγιάννης είναι ένας πλούσιος εργοστασιάρχης και έχει διοριστεί δήμαρχος της πόλης, όπου κατοικεί. Έχει καταστρέψει το αποφυλακιστήριό του και έχει υιοθετήσει το ψευδώνυμο Κύριος Μαγδαληνής ώστε να ξεφύγει από τον επιθεωρητή Ιαβέρη, που τον καταδιώκει. Η μοίρα παίζει, όμως, περίεργα παιχνίδια και έτσι όταν ένας άντρας κατηγορείται ότι είναι ο Γιάννης Αγιάννης,ο αληθινός Αγιάννης αναγκάζεται να αποκαλύψει την ταυτότητά του. Την ίδια περίοδο γνωρίζει την ετοιμοθάνατη Φαντίνα, η οποία απολύθηκε από το εργοστάσιο του και έχει καταφύγει στην πορνεία. Η Φαντίνα έχει μία μικρή κόρη την Τιτίκα, η οποία ζει με έναν διεφθαρμένο πανδοχέα, τον Θερναδιέρο και την σκληρόκαρδη και εγωίστρια γυναίκα του. Καθώς η Φαντίνα πεθαίνει, ο Αγιάννης, βλέποντας σε αυτή ομοιότητες με την προηγούμενη,γεμάτη δυσκολίες ζωή του, της υπόσχεται ότι θα φροντίζει την κόρη της, παρά την επικείμενη σύλληψή του από τον Ιαβέρη. Ξεπληρώνει τον Θερναδιέρο για να αποκτήσει την Τιτίκα και φεύγει μαζί της για το Παρίσι, όπου βρίσκουν στέγη σε ένα μοναστήρι. Καθώς δεν του επιτρέπεται να ερευνήσει το χώρο ο Ιαβέρης χάνει προς στιγμη το ζευγάρι.
Δέκα χρόνια αργότερα, ενώ η Τιτίκα και ο Αγιάννης αφήνουν το μοναστήρι, εξεγερμένοι φοιτητές, υπό την αρχηγεία του Ενζορλά, προετοιμάζουν επανάσταση την παραμονή της εξέγερσης του Παρισιού στις 5-6 Ιουνίου του 1832, μετά από το θάνατο του στρατηγού Λαμάρκ, του μόνου Γάλλου ηγέτη που ενδιαφερόταν για τις λαϊκές τάξεις. Στην επανάσταση συμμετέχουν και οι φτωχοί, συμπεριλαμβανομένου και του μικρού χαμινιού Γραβιά. Ένας από τους φοιτητές, ο Μάριος Ποντμερσί, ο οποίος έχει αποξενωθεί από την οικογένειά του λόγω των δημοκρατικών του απόψεων, ερωτεύεται την Τιτίκα, η οποία είναι πλέον μια πανέμορφη κοπέλα. Οι Θερναδίεροι, οι οποίοι έχουν επίσης μετακομίσει στο Παρίσι, ηγούνται μιας συμμορίας ληστών με στόχο το σπίτι του Αγιάννη κατά τη διάρκεια επίσκεψης του Μάριου. Ωστόσο η Επονίνη, κόρη του Θερναδιέρου, η οποία είναι επίσης ερωτευμένη με το Μάριο, πείθει τους ληστές να εγκαταλείψουν το σπίτι.
Την επόμενη μέρα, οι φοιτητές εξεγείρονται και δημιουργούν οδοφράγματα στα στενά του Παρισιού. Ο Αγιάννης μαθαίνοντας ότι ο αγαπημένος της Τιτίκας συμμετέχει στην εξέγερση, ενώνεται με τους φοιτητές, χωρίς να είναι σίγουρος αν θέλει να τον προστατεύσει ή να τον σκοτώσει. Η Επονίνη, που συμμετέχει στη εξέγερση για να προστατεύσει το Μάριο, καταλήγει να δεχτεί μία σφαίρα που προοριζόταν γι αυτόν και πεθαίνει ευτυχισμένη στα χέρια του. Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Αγιάννης σώζει τον Ιαβέρη από τα χέρια των φοιτητών που σκόπευαν να τον εκτελέσουν και τον ελευθερώνει. Ο Αγιάννης απομακρύνει τον τραυματισμένο Μάριο, αλλά όλοι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων του Ενζορλά και του Γραβιά σκοτώνονται. Ο Αγιάννης διαφεύγει μέσω των υπονόμων, κουβαλώντας τον τραυματισμένο Μάριο στους ώμους του.
Στην έξοδο πέφτει πάνω στον Ιαβέρη, τον οποίο πείθει να του δώσει διορία για να επιστρέψει τον Μάριο στην οικογένειά του. Ο Ιαβέρης δέχεται ενώ αντιλαμβάνεται ότι είναι παγιδευμένος ανάμεσα στην πίστη του στο νόμο και στο έλεος που του έδειξε ο Αγιάννης και έτσι δεν μπορεί πλέον να τον παραδώσει στις αρχές. Αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το δίλλημα του, πέφτει στον Σηκουάνα. Σύντομα ο Μάριος και η Τιτίκα παντρεύονται. Ο Αγιάννης χάνει τη θέληση του για τη ζωή, καθώς η Τιτίκα δεν τον χρειάζεται πλέον. Ο Μάριος είναι πεπεισμένος ότι ο Αγιάννης είναι χαρακτήρας χαμηλού ηθικού αναστήματος και απομακρύνει την Τιτίκα από αυτόν. Μαθαίνει πολύ αργά για τις καλές πράξεις του και σπεύδουν με την Τιτίκα στο σπίτι του, όπου βρίσκεται ετοιμοθάνατος. Ο Αγιάννης αποκαλύπτει το παρελθόν του στο ζευγάρι και στις τελευταίες του στιγμές ανακαλύπτει τελικά την ευτυχία με την θετή του κόρη και τον γαμπρό του στο πλευρό του. Τους εκφράζει την αγάπη του και πεθαίνει.
Έξι χρόνια αργότερα ο Αγιάννης είναι ένας πλούσιος εργοστασιάρχης και έχει διοριστεί δήμαρχος της πόλης, όπου κατοικεί. Έχει καταστρέψει το αποφυλακιστήριό του και έχει υιοθετήσει το ψευδώνυμο Κύριος Μαγδαληνής ώστε να ξεφύγει από τον επιθεωρητή Ιαβέρη, που τον καταδιώκει. Η μοίρα παίζει, όμως, περίεργα παιχνίδια και έτσι όταν ένας άντρας κατηγορείται ότι είναι ο Γιάννης Αγιάννης,ο αληθινός Αγιάννης αναγκάζεται να αποκαλύψει την ταυτότητά του. Την ίδια περίοδο γνωρίζει την ετοιμοθάνατη Φαντίνα, η οποία απολύθηκε από το εργοστάσιο του και έχει καταφύγει στην πορνεία. Η Φαντίνα έχει μία μικρή κόρη την Τιτίκα, η οποία ζει με έναν διεφθαρμένο πανδοχέα, τον Θερναδιέρο και την σκληρόκαρδη και εγωίστρια γυναίκα του. Καθώς η Φαντίνα πεθαίνει, ο Αγιάννης, βλέποντας σε αυτή ομοιότητες με την προηγούμενη,γεμάτη δυσκολίες ζωή του, της υπόσχεται ότι θα φροντίζει την κόρη της, παρά την επικείμενη σύλληψή του από τον Ιαβέρη. Ξεπληρώνει τον Θερναδιέρο για να αποκτήσει την Τιτίκα και φεύγει μαζί της για το Παρίσι, όπου βρίσκουν στέγη σε ένα μοναστήρι. Καθώς δεν του επιτρέπεται να ερευνήσει το χώρο ο Ιαβέρης χάνει προς στιγμη το ζευγάρι.
Δέκα χρόνια αργότερα, ενώ η Τιτίκα και ο Αγιάννης αφήνουν το μοναστήρι, εξεγερμένοι φοιτητές, υπό την αρχηγεία του Ενζορλά, προετοιμάζουν επανάσταση την παραμονή της εξέγερσης του Παρισιού στις 5-6 Ιουνίου του 1832, μετά από το θάνατο του στρατηγού Λαμάρκ, του μόνου Γάλλου ηγέτη που ενδιαφερόταν για τις λαϊκές τάξεις. Στην επανάσταση συμμετέχουν και οι φτωχοί, συμπεριλαμβανομένου και του μικρού χαμινιού Γραβιά. Ένας από τους φοιτητές, ο Μάριος Ποντμερσί, ο οποίος έχει αποξενωθεί από την οικογένειά του λόγω των δημοκρατικών του απόψεων, ερωτεύεται την Τιτίκα, η οποία είναι πλέον μια πανέμορφη κοπέλα. Οι Θερναδίεροι, οι οποίοι έχουν επίσης μετακομίσει στο Παρίσι, ηγούνται μιας συμμορίας ληστών με στόχο το σπίτι του Αγιάννη κατά τη διάρκεια επίσκεψης του Μάριου. Ωστόσο η Επονίνη, κόρη του Θερναδιέρου, η οποία είναι επίσης ερωτευμένη με το Μάριο, πείθει τους ληστές να εγκαταλείψουν το σπίτι.
Την επόμενη μέρα, οι φοιτητές εξεγείρονται και δημιουργούν οδοφράγματα στα στενά του Παρισιού. Ο Αγιάννης μαθαίνοντας ότι ο αγαπημένος της Τιτίκας συμμετέχει στην εξέγερση, ενώνεται με τους φοιτητές, χωρίς να είναι σίγουρος αν θέλει να τον προστατεύσει ή να τον σκοτώσει. Η Επονίνη, που συμμετέχει στη εξέγερση για να προστατεύσει το Μάριο, καταλήγει να δεχτεί μία σφαίρα που προοριζόταν γι αυτόν και πεθαίνει ευτυχισμένη στα χέρια του. Κατά τη διάρκεια της μάχης ο Αγιάννης σώζει τον Ιαβέρη από τα χέρια των φοιτητών που σκόπευαν να τον εκτελέσουν και τον ελευθερώνει. Ο Αγιάννης απομακρύνει τον τραυματισμένο Μάριο, αλλά όλοι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων του Ενζορλά και του Γραβιά σκοτώνονται. Ο Αγιάννης διαφεύγει μέσω των υπονόμων, κουβαλώντας τον τραυματισμένο Μάριο στους ώμους του.
Στην έξοδο πέφτει πάνω στον Ιαβέρη, τον οποίο πείθει να του δώσει διορία για να επιστρέψει τον Μάριο στην οικογένειά του. Ο Ιαβέρης δέχεται ενώ αντιλαμβάνεται ότι είναι παγιδευμένος ανάμεσα στην πίστη του στο νόμο και στο έλεος που του έδειξε ο Αγιάννης και έτσι δεν μπορεί πλέον να τον παραδώσει στις αρχές. Αδυνατώντας να αντιμετωπίσει το δίλλημα του, πέφτει στον Σηκουάνα. Σύντομα ο Μάριος και η Τιτίκα παντρεύονται. Ο Αγιάννης χάνει τη θέληση του για τη ζωή, καθώς η Τιτίκα δεν τον χρειάζεται πλέον. Ο Μάριος είναι πεπεισμένος ότι ο Αγιάννης είναι χαρακτήρας χαμηλού ηθικού αναστήματος και απομακρύνει την Τιτίκα από αυτόν. Μαθαίνει πολύ αργά για τις καλές πράξεις του και σπεύδουν με την Τιτίκα στο σπίτι του, όπου βρίσκεται ετοιμοθάνατος. Ο Αγιάννης αποκαλύπτει το παρελθόν του στο ζευγάρι και στις τελευταίες του στιγμές ανακαλύπτει τελικά την ευτυχία με την θετή του κόρη και τον γαμπρό του στο πλευρό του. Τους εκφράζει την αγάπη του και πεθαίνει.
(Πηγή Βικιπαίδεια)
Αγαπημένες μου φράσεις απ το βιβλίο:
"Τι να' ναι ο έρωτας; Ο κόσμος ολόκληρος σ' ένα ον μονάχα, άπλωσε σ'ολόκληρο τον κόσμο, ως Θεό. Αυτό είναι ο έρωτας."
"Ο έρωτας είναι ασπασμός των αγγέλων"
"Η λύπη της ψυχής από έρωτα είναι μεγάλη. Τι άδειοι που νιώθουμε όταν λείπει το πλάσμα, που μόνο αυτό γεμίζει τον κόσμο! Το πρόσωπο που αγαπάμε γίνεται, αλήθεια, ο Θεός μας! Σίγουρα θα ζήλευε ο Θεός, αυτός ο πατέρας όλων, αν δεν έπλαθε τη δημιουργία για την ψυχή και την ψυχή για τον έρωτα"
"Ένα χαμόγελο μόνο φτάνει για να μπει η ψυχή σου στων ονείρων τα παλάτια"
Σχόλια