Στο κενό χωρίς λέξεις

Έφυγες
Σα κύμα που βυθίζει τη μοναξιά του
Σα σιωπή που αρνείται τη φυγή του
Κρεμασμένος που ψελίζει στιχάκια
Μαγεμένος που ξέχασε τ' αστέρια
μιας νύχτας που έσβησες
Λάμψη ψεύτικη που φοβάται τη νύχτα.
Ποτό που φοβάται τη λήθη.
Έφηβος που πισωπατά αλαφιασμένος.
Είσαι η ίδια η νύχτα που στοιχειώνει τα
όνειρα μας, ο φόβος που τα κάνει
εφιάλτη,
η θυσία που τα μετουσιώνει σε σκοπό,
το λευκό εκείνο τέλος
που τα οδηγεί στο τίποτα της
γαλήνης.
Τίποτα στο τίποτα.
Λάθος κι ώρα που βάρεσαν οι δείκτες
Χορδές ξεκοιλιασμένης κιθάρας
Χωρίς αίμα, χωρίς φως, χωρίς άνοιξη.
Είναι που αρνήθηκε να έρθει για χάρη σου,
αρνήθηκε την ύπαρξη στην ανυπαρξία,
το ψέμα αντί της αλήθεια,
το βουβό λυγμό αντί για το ξέσπασμα,
τη δράση αντί της αντίδρασης.
Είναι που την απαρνηθήκαμε από πείσμα
και άγνοια.
Είναι που τη χάσαμε
για πάντα...