Εκτός πλάνου...
Σ' αγάπησαν από πείσμα, καθώς στέριωνες την αυριανή ευτυχία του κόσμου.
Μιλούσες όταν η αυλαία άνοιγε, χωρίς να διαλέγεις
τη σιωπή τη στιγμή που η σκηνή σου έπεφτε...
Η ζωή σου ο γαλαξίας του Εμπειρίκου που
μετουσιώνεται.
Άφησες πίσω σου τον αυτοματισμό της μηχανής που σε συνθλίβει,
χάρει της προσωπικής σου εξαθλίωσης και της δικής τους
αναπαραγωγής,
με βιασμό και φτήνια.
Είχες το διαμάντι, τον πρισματικό χαρακτήρα της
υπόστασης και της ονειρικής ουτοπίας
στα χέρια σου.
Ολοένα την έσφιγγες, με ένα τσιγάρο στο στόμα.
Έτσι κατάλαβα κι εγώ...
όταν πέθανε το σώμα σου, πως ήσουν ο
μόνος ελεύθερος άνθρωπος.
Ήσουν πράγματι, μιας κι έδωσες την απάντηση
μονάχα εσύ.
Όλα θα κρίνονταν έξω απ' τη σκηνή που σε
προστάτευε, στον πραγματικό κόσμο...
Κλείνοντας φώναξες την πιο μεγάλη σου
ανάγκη.
Το φόβο των άλλων, το φόβο του μισητού
εκείνου κρυστάλλου απ' τον καθρέφτη
της ψυχής σου.
Εμπρός στο δρόμο λοιπόν,
νικώντας τα πιο ταπεινά σου
ένστικτα.
Σχόλια