Νύχτες στην άσφαλτο

Να με ρωτάς "που είσαι;"
και γω να πλέω ήδη για τ' αστέρια.
Να ισορροπώ στο τεντωμένο σου σκοινί
και η πτώση να είναι η μόνη σου
λύτρωση...
Ολόγιομο φεγγάρι, μαύρη η νύχτα
και το στερέωμα.
Δέντρο...
Δέντρο φαντάζει τούτη η ασυγκράτητη
ορμή...
Καρπός που θα γεννηθεί
θα' ναι οι πόθοι σου.
Η ψυχή σου τα διάλεξε όλα τούτα,
στην άσφαλτο γκρεμίζονται οι φωνές μας.
Στη δίψα μας γυρεύουμε
νερό.
Στον ίσκιο μας το φως,
μα στην αγάπη μας βλέπουμε
τα δεσμά
μιας ακόμη πιο υπέροχης
ελευθερίας.
Καληνύχτα και
μη με ξεχνάς...τις νύχτες σα
κι αυτή, τις σκοτεινές.