Μ.Καραγάτσης- Στο Γουώππιν με φογκ

"...Κάτω στο Γουώππιν, στους ντόκους... Η ομίχλη είναι αραιή. Μιστ, όχι φογκ. Πούσι γαλατένιο που σέρνεται πάνω στον ποταμό και ξεστρατίζει ζερβόδεξα τυλίγοντας με μυστήριο τους έρημους και μίζερους δρόμους του Ήστ Έντ. Μαύρη άσφαλτος, μαύρα σπίτια. Μαύροι περίπλοκοι δρόμοι, που ξεκινώντας απ' τη κεντρική αρτηρία χάνονται προς απίθανες κατευθύνσεις. Πού και πού ένα λαμπιόνι που γεννάει φωτεινή εστία μέσα στον αχνό. Κάτι σα νεφέλωμα στο χάος του στερεώματος."

"Προχωράμε στην τύχη. Περπατάμε για να περπατάμε. Κι όπου μας βγάλει ο δρόμος. Επειδή δεν έχει τέρμα ο δρόμος μας. Δεν έχει σκοπό. Ήρθαμε εδώ για να βουτηχτούμε στην ομίχλη. Να νιώσουμε πάνω στη σάρκα μας το χάδι της το παγερό. Ν' ανασάνουμε την ύπουλη υγρασία της. Να περιπλανήσουμε τη μοναξιά μας στις ερημιές της απόμακρης συνοικίας. Να μαντέψουμε με την ευαισθησία της ψυχής μας όσα τα μάτια μας δεν δύναται να δουν. Όσα σκεπάζει η νύχτα κι η ομίχλη. "

"Είναι η καταχνιά που παραλλάζει τους ήχους. Είναι ο ποταμός που όλο μουρμουρίζει. Λέει για τα παλιά του μεγαλεία."

"Τζιν με λεμόνι ίσα- ίσα να ξεδιψάσουμε. Από κει, το γυρίσαμε στο ουίσκι, για να δώσουμε δρόμο στη φαντασία. Πίνουμε, καπνίζουμε, ονειροπολούμε."

"-Τι συλογιέσαι, Ντικ;
-Τίποτα. Το cogito του Καρτεσίου μ' ενοχλεί. Προσπαθώ να μην υπάρχω. Ν' αναλυθεί η σάρκα μου μεσ' στην ομίχλη. Να γίνει ένα με το φογκ...
-Δε θα τα καταφέρεις, Ντικ. Έστω κι αν αδειάσεις όλες τις μπουκάλες του μαγαζιού..."

"Το άρωμα της γυναίκας περνάει σαν πνοή λουλουδιών, μέσα στην αψιά οσμή του φογκ. Τη φαντάζομαι- καθώς διαβαίνει αόρατη, σχεδόν αγγίζοντας μας- όπως την είδα εδώ και λίγες στιγμές. Με μάτια θολά από ομίχλη. Μάτια που διψάν για ήλιο..."