Τελευταία ευκαιρία.

Αυτή είναι η ώρα των ποιητών.
Σήμαναν οι καμπάνες μιας
βιασμένης και αιμόφερτης Ρωμιοσύνης.
Είναι τούτη η στιγμή η πιο κατάλληλη
για το ωραιότερο των τραγουδιών μας.
Το ωραιότερο σε μια κτηνωδία
ξεκοιλιασμένης ντροπής, βαμμένης στην προδοσία,
σαπισμένης στο πανί μιας ψεύτικης,
κολασμένης σημαίας.
Κρατιέται ακόμα η ψυχή στη θέση
της, μα πόσο ακόμα θα κρατιέται
το πλήθος στην ηρεμία του καπνισμένου τσουκαλιού...
που βράζει;
Όταν θα ξεχυνόμαστε στους δρόμους
θα ναι η ντροπή σας εκείνη που
θα σας παίρνει τα κεφάλια, όχι εμείς,
μήτε τα χέρια μας.
Η κτηνωδία έφτασε στο τέλος της. Διαλύστε
τα θεμέλια μια τράπεζας, ρίξτε της
δηλητήριο στα μάτια, μπας και ρουφήξετε
ξανά- κάποτε- μια στάλα πρώιμο, κόκκινο
κρασί.
Μπας και καπνίσετε ξανά- κάποτε- ένα
τσιγάρο
με γαλήνη και αγάπη.