Γράμμα για ένα γέροντα ποιητή

Αβάνα, Κούβα

του Κος Κάουσε

Σ'αυτό το στερνό γράμμα δε μιλάτε πια για την 

άνοιξη

και λέτε πως δε γράφετε άλλο, πως λίγο διαβάζετε, μα

προσέχτε

γιατί ο θάνατος, αλλάζει φορεσιά

κάθε που ψάχνει κάτι.

Τα γερατειά είναι μια πόλη περ' απ' τη θάλασσα. Ο

χρόνος κυλάει

και δε μας λογαριάζει και πρέπει να 'τοιμάσουμε το πρόσωπο μας

γι αυτή τη θλίψη.

Εσείς φοβάστε μην πεθάνετε, σωστή κι αξιοσέβαστη

ανησυχία.

Το παιδί σαλεύει στο βάθος, μελαγχολικά,

σαν το λαό

εκεί απ' όπου στέλνουμε κιτρινισμένες καρτποστάλ

σαν κάποια

εποχή μας σφίγγει από παντού. Άλλος γυρνάει

στα παιδικά του χρόνια και σφαλίζει μια πόρτα.

Εγώ ποτέ μου δεν ξεχνώ το μυστήριο περιστερένιο σπίτι σας,

μήτε τα λείψανε

σκόρπια στη σάλα σαν σκουπίδια, μήτε το

κάδρο όπου σεις

στο πρόσωπο μοιάζετε κείνου που έχει ένα χρόνο ν' αντικρύσει

ένα παιδί,

κι ο μακρόσυρτος καπνός της πίπας σπέρνει

δισταγμούς.

Διάβασα το βιβλίο σας και, πιστέψτε με, τώρα πηγαίνω

κρατώντας ένα κομμάτι ελπίδας.

Ακόμη αγαπάτε την Μπεατρίς, ειν' αλήθεια πως ο 

έρωτας δε σβήνει εύκολα,

εκείνη θα' ναι για πάντα ένα όνειρο που ξαναγυρνάει,

ένα άρωμα που ζαλίζει,

κι ο έρωτας η φίλη που πρόσμενε το τραίνο

κι αυτό δεν πέρασε κι απόψε.

Κι εγώ πιστεύω, πως η ποίηση σήμερα

χρειάζεται αίμα,

για να μην έχει τη δύστυχη μοίρα, ενός καθρέφτη

που πια δεν αντανακλάει τίποτα.

Εσείς σηκώνετε την ιστορία στην πλάτη σας:

η γυναίκα που σας χάρισε την τρυφεράδα

εκατό πουλιών

τα λόγια του Μαρτί στο Χάρμαντ

Χολ

κι η χαρακιά του πολέμου για ανεξαρτησία

σας παίρνουν τη θλίψη

ώσπου να γίνει μέσα σε μια νύχτα

Σκληρή δουλειά η εξορία. Εσείς βρεθήκατε στην 

Εσταμπούλ, βαδίζοντας

με την πείνα, το σομπρέρο βυθισμένο στο χιόνι,

και όλο το χειμώνα στο κεφάλι.

Τώρα ο κόσμος καίει, η ζωή

χρειάζεται ν' αλλάξει και θέλει

τον λόγο. Συνέρθετε πάλι, γράψτε

άλλη μια φορά και μην ανησυχείτε,

κάποια μέρα η ποίηση θα' ναι το χρησιμότερο προπύργιο,

το δέντρο, η γλώσσα,

η κατοικία τ' ανθρώπου.