Μ.Καραγάτσης- Το νερό της βροχής
"...Όλος ο πανικός της ψυχής, η δειλία του κυνηγημένου κορμιού της στράφηκε προς τα εκεί. Με λυμένα γόνατα προχώρησε ως κάτω από τους κίτρινους άγιους που την κοιτούσαν με τα σκληρά τους μάτια, κι έπεσε γονατιστή στο πάτωμα, με μια βαθειά ανάσα, ένα ρόγχο απελπισίας..."
"...Ο χρόνος περνούσε απάνω της, χωρίς ν' αφήνει εντύπωση, σαν άγγιγμα φτερού κακού εφιάλτη. Ο νους, οι αισθήσεις, η αντίληψη της, είχαν σταματήσει, είχαν κατακαθίσει σε μια βαθειά υστερική άνοια. Όλη η ύπαρξη της γκρεμίστηκε με το κατρακύλισμα της πραγματικότητας που πίστευε. Με το σώριασμα της φτωχής της ευτυχίας."
"...Σαν άπειρη της ζωής και του κόσμου, δόθηκε στην ηδονή απλά, φυσιολογικά, τίμια, μη νιώθοντας πως ο έρωτας είναι ιδιότροπος, παράξενος, ακαταλόγιστος. Πώς για να τον κρατάς σκλάβο, πρέπει να παλέβεις, να τυραννιέσαι διαρκώς μαζί του."
"..Την αγαπούσε υποταγμένος στα γαλανά μάτια της. Στο λεπτό και νευρικό κορμί της με τις υπέροχες αναλογίες. Στη δίμορφη ψυχή της, της παρθενικής δροσιάς και της πορνικής οπισθοβουλίας. Μαγεμένος από τη γυναίκα, την πρώτη πραγματική γυναίκα, που φανερώθηκε στο δρόμο του..."
"...Ο χρόνος περνούσε απάνω της, χωρίς ν' αφήνει εντύπωση, σαν άγγιγμα φτερού κακού εφιάλτη. Ο νους, οι αισθήσεις, η αντίληψη της, είχαν σταματήσει, είχαν κατακαθίσει σε μια βαθειά υστερική άνοια. Όλη η ύπαρξη της γκρεμίστηκε με το κατρακύλισμα της πραγματικότητας που πίστευε. Με το σώριασμα της φτωχής της ευτυχίας."
"...Σαν άπειρη της ζωής και του κόσμου, δόθηκε στην ηδονή απλά, φυσιολογικά, τίμια, μη νιώθοντας πως ο έρωτας είναι ιδιότροπος, παράξενος, ακαταλόγιστος. Πώς για να τον κρατάς σκλάβο, πρέπει να παλέβεις, να τυραννιέσαι διαρκώς μαζί του."
"..Την αγαπούσε υποταγμένος στα γαλανά μάτια της. Στο λεπτό και νευρικό κορμί της με τις υπέροχες αναλογίες. Στη δίμορφη ψυχή της, της παρθενικής δροσιάς και της πορνικής οπισθοβουλίας. Μαγεμένος από τη γυναίκα, την πρώτη πραγματική γυναίκα, που φανερώθηκε στο δρόμο του..."
Σχόλια