Επινίκια

Σαν πίστη φωτισμένων ψυχών, γεννήθηκε μια
ιδέα απελευθερωμένη από φόβο και πόνο.
Ήταν κραυγή η θύμηση τους.
Τόσες μεταπτώσεις και μια παλέτα που ανανεώνεται.
Κρύβει μέσα της τον Νταλί, τον Πικάσο, τον Ρούμπενς και
τον Βαν Γκογκ.
Μια πινελιά από πράσινο ανεξίτηλο.
Η δοκιμασία του παιδιού στο μήκος ενός
ατελείωτου διαδρόμου με σκοτεινές φωνές
και ολόφωτη την αγάπη σου.
Κραυγή στην κραυγή. Ψέμα στο ψέμα.
Γιατί εκείνοι κύριε Δήμου
δεν αγάπησαν τον αγώνα,
μα την Ιθάκη των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων,
και ως εκ τούτου το σκοπό του
αγώνα.
Τρεμάμενο χέρι, μα σίγουρο.
Όπως παλιά...