Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Λεωφορείο ο Πόθος Συγγραφέας: Τένεσσυ Ουίλιαμς Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος Συνθέτες: Μάνος Χατζιδάκις Σκηνοθεσία: Κάρολος Κουν Ερμηνευτές: Μελίνα Μερκούρη,... Η Μπλανς, μια καταθλιπτική δασκάλα, έρχεται να μείνει στο σπίτι της αδελφής της στη Νέα Ορλεάνη, προκαλώντας την εχθρότητα, αλλά και τον κρυφό ερωτικό πόθο του άξεστου συζύγου της τελευταίας.Σπουδή για το πάθος, την απιστία, τον ανεκπλήρωτο πόθο, την ευθραυστότητα της ψυχικής ισορροπίας και τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τη λογική από την παράνοια.

Έχω απάνω στο τραπέζι μου τη φωτογραφία του ανθρώπου με το άσπρο γαρούφαλο που τον ντουφέκισαν στο μισοσκόταδο πριν απ'την αυγή, κάτω απ'το φως των προβολέων Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα γαρούφαλο που ναι σα μια φούχτα φως απ'την ελληνική θάλασσα. Τα μάτια του τα τολμηρά τα παιδικά κοιτάζουν άδολα κάτω απ'τα βαριά μαύρα τους φρύδια Έτσι άδολα- όπως ανεβαίνει το τραγούδι σα δίνουν τον όρκο τους οι κομμουνιστές. Το δόντια του είναι κάτασπρα- ο Μπελογιάννης γελά. Και το γαρούφαλο στα χέρι του είναι σαν το λόγο πού πε στους ανθρώπους τη μέρα της λεβεντιάς- τη μέρα της ντροπής. Αυτή η φωτογραφία βγήκε στο δικαστήριο ύστερ' απ' την καταδίκη σε θάνατο.

Αν ειν' εδώ η καρδιά μου η μισή η άλλη μισή, γιατρέ, είναι στην Κίνα Και ορμάει με το στρατό που ροβολάει στον Κίτρινο τον ποταμό. Κάθε πρωί, γιατρέ, κάθε πρωί, την ώρα που χαράζει, στον τοίχο στήνουν την καρδιά μου σπαράζει που σπαράζει κει στην Αθήνα - Στο σκοτωμό Κι όταν βραδιάζει στη φυλακή Κι όταν ο ύπνος απλωθεί στους διαδρόμους η δόλια μου η καρδιά παίρνει τους δρόμους και πάει κονάκι να ζητήσει να κρυφτεί σ' ένα σπιτάκι της Σταμπούλ να ξενυχτίσει Μες απ' τα σίδερα, γιατρέ, βλέπω τη νύχτα και η καρδιά μου ας σφίγγεται και η καρδιά μου ας θλίβεται πάνω στο ξύλο με τ' άστρο θα χτυπάει το μακρυνό γεμάτη πίστη. Και ύστερα εδώ στ' αριστερά μου δέκα χρονάκια πια, γιατρέ δέκα χρονάκια στο χέρι μου κρατώ ένα μήλο κρατώ ένα μήλο πορφυρό που λαχταρώ να το χαρίσω στο δύστυχο λαό μου... Έτσι γιατρέ, όπως και ναχει δε φταίει η νικοτίνη, δε φταίει η φυλακή! Να γιατί μ' έπιασε η στηθάργη! 1948

Μαύρη εσύ θάλασσα γαλήνεψε τα κύματα σου Και θα' ρθει η μέρα η ποθητή η μέρα της ειρήνης της λευτεριάς σου Ω, ναι θα'ρθεί η μέρα που θ' αρπάξουμε η μέρα που θ' αρπάξουμε τις λόγχες που μες στο αίμα το δικό μας έχουν θαφτεί. 1921

Ή αν σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς το ψέμα Ή αν σε μισούν χώρο στο μίσος να μην δώσεις Και ωστόσο να μην φαίνεσαι πολύ καλός Ή να μιλάς πολύ σοφά Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου Όταν οι πάντες αμφιβάλλουνε για σένα Κιόλας να συγχωρείς την δυσπιστία τους αυτή Αν το μπορείς να περιμένεις και να μην σε λυγίζει η αναμονή Αν το μπορείς το θρίμβο και την καταστροφή Να συναντάς Και όμοια να φέρεσαι σ' αυτές τις δύο απάτες Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως κυρίους στα όνειρα να κάνεις Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως οι σκέψεις σου να γίνουν ο σκοπός σου Αν την αλήθεια που είπες να ακούς αντέχεις Από πανούργους στεβλωμένη Παγίδα για να γίνει των μωρών Ή να κοιτάς αυτά που'χεις χαρίσει τη ζωή σου να τσακίζουν Και σκύβεις και τα χτίζεις με τα εργαλεία φθαρμένα Αν όσα απέκτησες ένα σωρό μπορείς νσ τα μαζέψεις Και τα ρισκάρεις στο κορώνα-γράμματα μεμιάς Και χάσεις πάλι απ' την αρχή αρχίζεις Χωρίς κουβέντα μια να πεις για την απώλεια Αν να αναγκάσεις το μπορείςκαρδιά, νεύρα και

Σήμερα στο σχολείο μου, λοιπόν, που είναι και από τα λίγα γυμνάσια στην Ελλάδα που δεν κάνει ποτέ κατάληψη λόγω μιας αρκετά πρωτότυπης και ενδιαφέρουσας άποψης των καθηγητών και της διεύθυνσης (με την καλή έννοια...) έγινε αποχή... Τα πραγματικά αιτήματα σε εισαγωγικά πέρα ότι ουδείς δεν γνώριζε περί τίνος πρόκειται ήταν τόσο ανούσια στο στυλ...πείτε κάτι να δικαιολογήσουμε το βλακώδες μειονεκτικό συναίσθημα που νιώθουμε απέναντι στα άλλα γυμνάσια της πόλης επειδή δεν κλείσαμε το σχολείο....Κάπως έτσι μας προέκυψε η αποχή... να λέμε και μεις κάτι... Το τμήμα- ένα σύνολο από ευφυέστατους ανθρώπους είχαν και άλλο ένα λόγο... γραφαμε Λογοτεχνεία, Θρησκευτικά (τι γελοιότητα!) και Βιολογία... οπότε...άντε γεια μας είπαν και μας αποχαιρέτησαν! Η ουσία είναι ότι αποτελεί λυπηρό πραγματικά στοιχείο... ότι όλα μα όλα...τελικά... έχουν ξεφτιλιστεί και έχουν χάσει την αξία τους... Κάποτε- παλιά...- κατάληψη (αλλά και αποχή...) σήμαινε επανάσταση, σήμαινε ρισκάρω, κινδυνεύω να τιμωρηθώ για τα καλά

Η Δήλωση του Γιώργου Σεφέρη για την επταετή Χούντα της περιόδου 1967-1974 με φόντο εικόνες όπως οι ανωτάτου κλάσης εθνικιστικο-πατριωτικές εκδηλώσεις της Χούντας άλλα όχι μόνο...

«ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ. Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων... Όλοι εδώ στον αγώνα ενάντια στη Χούντα. Ελληνικέ λαέ, έχουμε την ανάγκη σου. Όλοι ενωμένοι. Κάτω η Χούντα». "Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό, αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ’ τα ξένα βήματα, αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο (...) Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή, σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ’ αμπέλια του, σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως. Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο. (...) Σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας. Κάτου απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους κρατάνε της καμπάνας το σκοινί - προσμένουνε την ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Τούτο το

Οι Άθλιοι (Les Misérables) ( 1862 ) είναι μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Βίκτορος Ουγκώ και αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα μυθιστορήματα του δεκάτου ενάτου αιώνα . Ασχολείται με τις ζωές αρκετών Γάλλων χαρακτήρων, οι οποίες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, για μια περίοδο άνω των είκοσι ετών στις αρχές του δεκάτου ενάτου αιώνα. Η περίοδος αυτή περιλαμβάνει τους ναπολεόντειους πολέμους και τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Το έργο εστιάζει στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή Γιάννη Αγιάννη, ενός πρώην καταδίκου, ο οποίος προσπαθεί να επανεντάξει τον εαυτό του στην κοινωνία, και επιπλέον μελετά την επίδραση των πράξεων του ήρωα για χάρη της κοινωνικής αναγνώρισης. Στο μυθιστόρημα εξετάζεται η φύση του καλού και του κακού και ο νόμος σε μία εκτεταμένη ιστορία που περιλαμβάνει θέματα όπως την ιστορία της Γαλλίας , την αρχιτεκτονική του Παρισιού , την πολιτική , την ηθική φιλοσοφία , το νόμο , τη θρησκεία και τα είδη και τη φύση του έρωτα και της οικογενειακής αγάπης. Ο Ουγκώ εμπνεύστηκε από

(επηρεασμένο από ένα ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ) Τα παιδιά του πολέμου συλλογιέμαι… Τα παιδιά του πολέμου συλλογιέμαι, που μέσα σε μια μέρα, μια στιγμή βλέπουν όνειρα ζωής να σωριάζονται σαν μια ντουζίνα παλιόχαρτα, που οι βόμβες του πολέμου θάβουν για πάντα τα ανέμελα παιδικά τους χρόνια, που στέκονται σκυφτά και λιγομίλητα μπροστά στα ερείπια και τις πληγές που άνοιξε ο πόλεμος τα παιδιά του πολέμου… που νιώθουν τον κόσμο τόσο μεγάλο, τόσο ασήκωτο, τόσο κακό, τα παιδιά του πολέμου… αυτά τα παιδιά που το παιδικό τους, το μοναδικό τους χαμόγελο έσβησε μια για πάντα, αυτά τα παιδιά του πολέμου… Βρίσκομαι στη θέση τους και ακούω τις φωνές, το κλάμα, την αγανάκτηση και την νοσταλγία για τα παλιά, τα περασμένα. Αυτά βιώνουν τον πόλεμο Τα παιδιά του πολέμου… Ναι, είναι αυτά τα παιδιά του Αφγανιστάν, τα παιδιά του Ιράκ, τα παιδιά του Λιβάνου Αυτά τα παιδιά που άλλοι πια αποφασίζουν για αυτά Τα παιδιά του πολέμου… Αυτά τα παιδιά που βίωσαν τον πόλεμο Που είδαν τις συνέπειες του να γίνουν φρου

Μαρία, Χρόνια Πολλά!!! Από αυτό εδώ... "Κανείς δεν μπορεί να γιατρέψει τις πληγές της ζωής. Έγιναν πριν καν το πάρουμε είδηση και στη συνέχεια σε κάνουν να κάνεις κάποια πράγματα σ' όλη σου τη ζωή, ώσπου τα πράγματα αυτά μπαίνουν συνεχώς ανάμεσα σε εσένα και σ' αυτό που θα ήθελες να γίνεις. Και με τον τρόπο αυτό χάνεις τον εαυτό σου για πάντα" Ευγένιος Ο' Νηλ Μπορούμε αν θέλουμε να καταλήξουμε σ' αυτό... "Έχεις τα πινέλα, έχεις τις μπογιές, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα" Νίκος Καζαντζάκης Φαίνεται τελικά πως το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να ζεις και να αγκαλιάζεις τη ζωή ΤΩΡΑ!!! Το κάθε λεπτό είναι εκεί αναλώνεται, περνάει και δεν έρχεται ποτέ μα ποτέ ξανά το ίδιο μόνο και μόνο για να σου δείξει την αξία του χρόνου. Την ομορφιά και τη μοναδικότητα της ζωής... Μαρία, που ξέρεις μπορεί τελικά η ουσία να είναι σε εκείνο το ίδιο με το χθεσινό αλλά πολύ όμορφο φθινοπωρινό φύλλο που αξίζει να κοιτάξεις... Σ' αγαπώ πολύ πολύ!!!