Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Οι συμπεριφορές των ανθρώπων στη μεγαλούπολη του Λονδίνου μου μοιάζουν αφύσικες... Οι περισσότεροι- όσους δηλαδή μπορείς να παρατηρήσεις στο μετρό, τα λεωφορεία, τα πολυκαταστήματα (!)- εχουν πιαστεί από τα μαλλιά, προσπαθώντας να προλάβουν τους ρυθμούς της πόλης... Οι κοπελίτσες της ηλικίας μου, σχεδόν γερασμένες... Σοκαριστικό αν σκεφτείς πως και εδώ ανακαλύπτω στον εαυτό μου την αγωνία του να μεγαλώσει... γρήγορα! Η τεχνολογία, η ταχύτητα εξέλιξης της, η αναγκη του κατεχειν που ολοένα αυξανεται σε ατομικό επιπεδο και γιγαντώνεται, καθώς επίσης και σε πλαίσιο κοινωνικό, αποτελώντας διακαή πόθο της κοινωνίας στο σύνολο, συντρίβει κυριολεκτικά τις "κλασικές" συλλογικές της αξίες... Τις συντρίβει και τις "ανανεώνει"!! Η αλαζονία θέτει ανέπιτρεπτη κάθε σκέψη εναλλακτική, βασισμένη στις πλέον γραφικές για τις μάζες ιδεολογίες περί "μέτρου" ή δικαιοσύνης στον καταμερισμό του πλούτου ή ισότητας ή... ή...ή... Πώς θα μπορούσες άλλωστε στην καρδιά του καπιταλισμού

Αφού περάσαμε ξανά από έλεγχο, πήραμε τις αποσκευές και αφήσαμε το αχανές αεροδρόμιο πίσω μας... Η θερμοκρασία έπεφτε ακατάπαυστα και με σταθερό ρυθμό, μα τίποτα δεν το αντιλαμβανοσουν ούτε σαν παγωμένη εικόνα κινηματογραφικού φιλμ ούτε σαν άδειο αίσθημα στη μέση μιας χειμωνιάτικης μέρας... Το τερατούργημα που απλωνόταν μπροστά μας, αναμφισβήτητα ήταν τέρας τεράτων μα και τέρας ομορφιάς, εξαρτάται βέβαια και από το πώς το βλέπει κανείς... Κάπου εκεί αναζητείται και η ανάγκη της αναζήτησης... Η επόμενη μέρα μας βρήκε παρατηρητές των πλέων κλασικών έργων τέχνης... Ονοματα μεγάλα, αραδιασμένα μπροστά μας για ελάχιστο χρόνο προς αναλυση των συνιστώσων και των φθόγγων όσων υπέγραφαν... Μέχρι που βλέπεις αυτό που σου προκαλεί ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον και σε κάνει να απορείς ακόμη περισσότερο...

Τι άραγε έχει απομείνει; Τόσα να χουν αλλάξει και τόσα να χουν μεινει ανυπόφορα ίδια. Όπου κι αν ταξιδεύεις θα ακούς ψαλμωδίες αγγέλων φιλικών. Όπου κι αν ταξιδεύω θ ακούω ιαχές θριάμβου από μακριά... Κάπου στο μέλλον θα εντοπίσουμε και τα τραγούδια του χτες. Μα ακόμα κι αν πιστέυεις πως σε ξέχασαν παρατήρησε τη μυστική συμφωνία τους, το αδιανόητο ξέσπασμα που γίνεται πραγματικότητα, το αίμα που χρωματίζει κάθε ασπρόμαυρη αντίληψη αυτής της συγκυρίας. Μας κοιτάς- απορημένος ίσως- αφού δεν γνώρισες ποτέ κανένα από εμάς. Από εμάς που μιλάμε για σένα, χωρίς να νιώθουμε τίποτα από σένα. Μονάχα την ανάγκη να δραπετεύσουμε νιώθουμε.. Έφυγες νωρίς κι εμείς φαίνεται να ξεκινήσαμε αργά... Λονδίνο,6.12.2010

Η υπευθυνότητα δεν είναι νοητή χωρίς ελευθερία. ...Γιατί προς τη μοναξιά δεν τον σπρώχνουν τον άνθρωπο οι εχθροί, αλλά οι φίλοι. Το μέλλον από καιρό έχει χαραχτεί και τώρα για αυτούς θα ναι μια επανάληψη.

Ορθοδοξία σημαίνει να μη σκέφτεσαι- δεν υπάρχει λόγος να σκέφτεσαι. Ορθοδοξία είναι η έλλειψη συνείδησης. ...Κι εκείνο που ήθελε πιο πολύ από το να αγαπηθεί, ήταν να γκρεμίσει αυτόν τον τοίχο της αρετής, έστω και για φορά στη ζωή του! Ο πόθος ήταν έγκλημα της σκέψης! ..Δεν θα επαναστατήσουν, αν δεν αποκτήσουν συνείδηση και δεν θα αποκτήσουν συνείδηση, αν δεν επαναστατήσουν... Θα συναντηθούμε εκεί που δεν θα υπάρχει σκοτάδι. ...Σκέφτηκε ότι σε στιγμές κρίσεις δεν αγωνίζεται κανείς ενάντια σ' έναν εξωτερικό εχθρό, αλλά ενάντια στο ίδιο του το σώμα. Όσο οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι, η ζωή και ο θάνατος θα είναι το ίδιο πράγμα. ...-Κι αν το κόμμα πει ότι δεν είναι τέσσερα, αλλά πέντε, τότε πόσα είναι; -Τέσσερα. Δεν εγκαθιδρύει κανείς δικτατορία για να προστατεύσει μια επανάσταση. Κάνει επανάσταση για να εγκαθιδρύσει μια δικτατορία. Δυο δάκρυα που μύριζαν τζιν κύλησαν πλάι στη μύτη του [...]. Είχε κερδίσει τη μάχη ενάντια στον εαυτό του. Αγαπούσε το Μεγάλο Αδελφό.

"Όταν αντικρύζουμε κάτι εξαιρετικά όμορφο ή απίστευτα άσχημο, το μισούμε. Γιατί σ'αυτό βλέπουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας που δεν θέλουμε να ξέρουμε" Αλκίνοος Ο αέρας έξω θα μπορούσε να "μοιάζει" αποπνικτικός, μα είναι κιόλας... Εκτός από τα πεσμένα φύλλα και τα δάκρυα εκείνα, τίποτα αλλο δεν θυμίζει φθινόπωρο... ψάχνεις το ψυχρό γκρίζομπλε στον ουρανό...και το κυπαρισσο-μπορντώ στη γη, αχ να ταν έτσι στ' αλήθεια... Είναι σαν να βρίσκεσαι σε μια διαρκή προσπάθεια να διορθώσεις τις ατέλειες... στη φύση και στη φύση σου... Παρότι ξέρεις πως ο κυκλος της ζωής σου συνεχώς γυρνάει και ίσως να μπορέσεις να συνεισφέρεις μονάχα μια στροφή, ζητάς άπληστα... να χεις όλα αυτά που θυμάσαι, λόγω μερικών παλιών φωτογραφιών... Χάθηκες τώρα στα βρώμικα σοκάκια των αγαπημένων σου φιλμ και στις σελίδες των βιβλίων σου που μυρίζουν καπνό βανίλια και έχουν γραμμένα τα πιο αποκρυφα των ονείρων σου... ...μήπως και συναντηθεις μαζί του μια βραδιά... "Το μέλλον από καιρό έχει

"Ακουστά σ' έχουν τα κύμματα πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε" τριγύρω στο λαιμό στον όρμο παντα εμείς το φως και η σκιά" Ο. Ελύτης ~~~ Δώσε μου μονάχα ένα λεπτό... ένα δακρυ να ρίξω και να προλάβει η γη να το ρουφήξει. Να σταματήσει κι η καρδιά έτσι γοργά να χτυπάει... Να χαλαρώσει ο σφυγμός μα και να στερέψουν οι αγκαλιές και οι υποσχέσεις. Να σταματήσω να φωνάζω το όνομα σου και να ξαγρυπνάω με τη λάμψη των ματιών σου. Δώσε μου ένα λεπτό μήπως και σταματήσω να ακούω καμπάνες όμορφες που χουν δανειστεί τη χροιά της φωνής σου... Μηπως και σταματήσω να σε ποθώ τόσο πολύ... ~~ Η ματιά σου με καίει και το χαμόγελο σου με θρέφει... ~~ Είμαι εδώ και περπατάω με τον απόηχο των κινήσεων σου, των φιλιών, των ματιών... με τον απόηχο της μελωδίας του παφλασμού του κύμματος που τέτοια ώρα ακούγαμε μαζί... Και μετά έσκυβες και με φίλαγες... μία στο στόμα... μία στο μέτωπο, ρουφώντας τον πυρετό μου! ~~ ...Αντιλαμβανόσουν πόσο αληθινό ήτ

Ποτέ τοσο πολύ δε σ'είχα αγαπήσει, καρδιά μου όσο τότε που σ' άφησα κείνο το απογεματινό. Το δάσος με κατάπιε, το μπλαβί το δάσος, καρδιά μου Που πάνω του στα δυτικά κρέμονταν κιόλας τα χλωμά αστέρια. Δε γέλασα και λίγο, κάθε άλλο, καρδιά μου Γιατί σε σύγκρουση ήρθα παίζοντας με τη σκοτεινιασμένη μοιρα- Στο μεταξύ αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα Μέσα στο δειλινό το μπλε του δάσους. Όλα ήταν όμορφα ετούτο το μοναδικό απογεματινο, καρδιά μου Όσο δεν ήταν ποτέ πριν κι ούτε ποτέ θα γίνουν- Αν κι ό,τι μου μεινε μονάχα είναι πουλιά μεγάλα Που τα απογεματινά μέσα στο σκοτεινό ουρανό πεινάνε. 1920

Η ιστορία είναι αποκτηνωμένη... Μα κι εμείς είμαστε πέρα ως πέρα αποκτηνωμένοι! Η τηλεόραση ανοιχτή. "Δυνάμωσε την ένταση", λέω. Έτσι αποσιωπούσαμε ό,τι μας πλήγωνε! Έτσι αποσιωπούσαμε την κάθε απογοήτευση, τον κάθε στεναγμό. Το χέρι τρέμει! Και το πινέλο πέφτει λερώνοντας το παρκέ... Κρεμ παρκέ με κόκκινο λεκέ. Όσο κι αν τον έτριβες- θυμάσαι- δεν έφευγε, επέμενε όπως κι εσύ! Σήμερα το παρκέ είναι γεμάτο λεκέδες: μπλε κι άσπρους, κόκκινους κι μαύρους και ο κόσμος είναι κι αυτός γεμάτος τρεμάμενα χέρια...

Πώς μια λάμψη οδηγείται σε αστραπή...; Πώς το φως πορεύτηκε μέσα στο σκοτάδι; Πώς ταξίδεψα δεμένη στο κάθισμα των ονείρων σου; Πώς μ' έκλεψες μ' ένα χαμόγελο; Πώς τραγούδησες για πρώτη φορά ένα τραγούδι που ήδη το γνώριζα; Μα σαν έργο θεάρεστο τούτη η βραδιά... ανάμεσα στο φως και τη σκιά... το φόβο σου και το θυμό μου... Μα σαν έργο πρωτόπλαστο τούτη η ευτυχία... Δάκρυα, δάκρυα! Αναφιλητά και ιαχές προδίδουν αυτή μου την τωρινή ευτυχία! Πορευμένη μέσα στο σκοτάδι, δεμένη στο κάθισμα των ονείρων σου, δωσμένη μέσα από ένα χαμόγελο... το χαμόγελο της Τζοκόντα! Ήχοι και μελωδίες... Εικόνες και ήχοι... Άνθρωποι και λέξεις, χιλιάδες λέξεις... Λέξεις τρεμάμενες, μα και σίγουρες... λέξεις κρυφές και ολοφάνερες...ειπωμένες λέξεις! Πόσες θα ναι άραγε..; Κάπου στο βάθος της ψυχής μας μια ξεχασμένη κιθάρα παίζει ακόμα. Ειναι εκείνη της συνείδησης του κορμιού, εκείνη της ανευθυνότητας του πνεύματος... Όταν δυναμώνει προχωράμε κι εμείς με γοργό βήμα... με βήμα ρυθμικό ο ένας για τον άλλο, μ

"Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί έβλεπε τη Ρωσία σαν υπόσχεση, τη Κίνα σα ποίηση, το κομμουνισμό σαν επίγειο παράδεισο. (...)Κάποιος ήταν κομμουνιστής επειδή ήταν τόσο άθεος που είχε ανάγκη από έναν άλλο θεό. (...)Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί είχε γοητευτεί τόσο από τους εργάτες που ήθελε να' ναι ένας από αυτούς. Κάποιος ήταν κομμουνιστής επειδή δεν άντεχε πια να είναι εργάτης. (...)Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί δεν είχε αίσθηση τι εστί κρατικοί υπάλληλοι, παρακρατικοί και CIA. Κάποιος ήταν κομμουνιστής επειδή υπήρχε το Μεγάλο Κομμουνιστικό κόμμα. Κάποιος ήταν κομμουνιστής παρόλο που υπήρχε το Μεγάλο Κομμουνιστικό κόμμα. (...)Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί δεν άντεχε αυτό το βρωμερό πράγμα που επιμένουμε να αποκαλούμε Δημοκρατία. (...)Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί πίστευε πως μπορούσε να είναι ζωντανός και ευτυχισμένος μόνο εάν ήταν και οι άλλοι. Κάποιος ήταν κομμουνιστής γιατί είχε ανάγκη από μια ώθηση προς κάτι νέο, γιατί ήταν διατεθειμένος να αλλάζει κάθε μ

Έχω πάψει να λυπάμαι! Τα δάκρυα δεν μπορούν να τρέξουν απ' τα μάτια μου... Μια γροθιά που σφίγγει και τα ατελείωτα τσιγάρα στα στόματα τους. Δεν λυπάμαι κανένα σας... κανένα από εσάς που κλαίγεστε εκεί έξω και δήθεν θύμματα εσείς μοιρολογιέστε... Δεν με νοιάζει καν αν γνωρίζατε. Είστε υπόλογοι, όπως και εκείνοι... Ανθρωποειδή σκουλήκια, με αηδιάζετε. Τώρα φωνάζετε για το δίκιο των παιδιών σας.. Τώρα θυμηθήκατε τις διμηγορίες για την παιδεία των σπλάχνων σας, βάρβαροι... Τώρα που τα υποθηκεύσατε όλα! Μα το δικαίωμα είναι ίδιο για όλους μας... το δικαίωμα στο φόνο είναι ηθικό πια... Μια ζωή με φραγμούς δεν μπορεί να ναι ζωή, δεν της αξίζει να ναι ζωή... Τα βλέπεις τώρα τα δάκρυα, κάθαρμα; Εφιαλτικά τα αδιέξοδα τους... Τρομοκρατημένες οι φωνές τους... μα γενναίες οι ενέργειες αυτών που δεν σταμάτησαν... Που δεν σταμάτησαν να φροντίζουν για να ναι καθαροί στο μυαλό και στη συνείδηση... όχι ανήθικοι και ξεπουλημένοι... ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΕ! Που δεν σταμάτησαν να περπατούν σε ένα δρόμο από άλλους

14 "Αντίθετα με τα ζώα, ο άνθρωπος έχει επιθυμίας "θέσει και φύσει" μη εκπληρώσιμες. Λαχταράει την αθανασία. Ενώ το μόνο σίγουρο που ξέρει για το μέλλον είναι πως κάποτε θα πεθάνει." 17 "Όσο πιο άνθρωπος είναι κανείς, όσο περισσότερο ποθεί και ζητά, τόσο μεγαλύτερο χάσκει το άνοιγμα. Κι αν είναι ήρωας πολεμάει και χάνεται. Κι αν είναι καλλιτέχνης προσπαθεί να γεμίσει το άνοιγμα με μορφές." 86 "Πλάθουμε μύθους για τον εαυτό μας. Και μετά είμαστε δυστυχισμένοι, γιατί φαινόμαστε κατώτεροι απ'τους μύθους που εμείς οι ίδιοι πλάσαμε" 103 "Κι όμως το γέλιο είναι ίσως η μόνη απόδειξη της ανθρώπινης ελευθερίας." 119 "Η ελληνική παιδεία: Μηχανισμός μαζικής βεβιασμένης τροφοδότησης γνώσεων, που τον κινούν αμόρφωτοι, άμουσοι και υπαμειβόμενοι εκπαιδευτικοί." 120 "Το πρόβλημα της ελληνικής παιδείας είναι πρόβλημα διδασκόντων. Μόνο προσωπικότητα μπορεί να διαμορφώσει προσωπικότητα." 173 "..Γι αυτό πολλοί αγάπησαν τον αγών

Σας παραθέτω μερικά αγαπημένα αποσπάσματα από το βιβλίο της Κ. Γώγου- 3 κλικ Αριστερά... 7 "Αυτός εκεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος είχε μια συγκεκριμένη ζωή με συγκεκριμένες πράξεις. Γι αυτό και η συγκεκριμένη κοινωνία για το συγκεκριμένο σκοπό τον καταδίκασε σ' έναν αόριστο θάνοτο." 13 "Ψάχναμε να βρούμε όπλα ξέραμε πως όλοι πεθαίνουνε αλλά υπάρχουνε θάνατοι που βαραίνουνε γιατί διαλέγουν οι ίδιοι τον τρόπο. Κι εμείς αποφασίσαμε το θάνατο στο θάνατο γιατί αγαπάμε πολύ τη ζωή." 16 "Η τάξη που θα φερνε την αλλαγή αποκοιμήθηκε. Μπορούμε κι εμείς να παίζουμε την ηγεσία (...) Οι τραμπούκοι προσεύχονται στο μαξιλάρι μας κι οι δολοφόνοι δουλεύουν για μας"

Μεταπολεμική Ιταλία... Αντίθεση του Φελίνι με τον Ιταλικό Νεορεαλισμό... Μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια γυναικών στις ταινίες του... Πάθη και αισθήματα... Σαρκασμός και ειρωνεία... 7η τέχνη... (η παραπάνω ακουαρέλα είναι επηρεασμένη από μία φωτογραφία της Σ.Λόρεν που είδα μόλις χθες)

Η απορία μου γεννήθηκε μέσα στο μπέρδεμα των στιγμών! Το σύμπλεγμα των ερωτήσεων ...ανυπόφορα ερωτικό! Όσο γήινο ήταν το παιχνιδιάρικο προσωποποιημένο όνειρο, άλλο τόσο γήινη και η κυνικότητα των λέξεων... Μια κυνικότητα που αρνήθηκε να μ'αγγίξει και να με πληγώσει... Κι αυτός... ανεβαίνοντας στο βάραθρο... ή τάχα μπαίνοντας στο στρόβιλο που ανεπιστρεπτί μας έπλεξε...γίνεται τώρα ο πρωτοφτασμένος του μυαλού μου και μια γιορτή πρωτονιωσμένων ήχων έχει οδηγηθεί μέσα στο μπλε του καλοκαιρινού μου προσώπου... Κι οι μυρωδιές της ζωής μου... είναι τ' αρώματα εκείνων που βγήκαν μόλις- έξω στο βοριά της εναλλακτικής μου γεννέτηρας! Τρικυμισμένη φωνή γεμάτη σθένος, μελοποιεί τις πιο απόκρυφες των επιθυμιών μου, δημιουργώντας τη μελωδία του ρόλου εκείνου που έπαιξαν κάποιοι ερωτευμένοι κάτω από το φως του γυμνού- χωρίς ντροπή- φεγγαριού... Κι ύστερα χορεύοντας ξάπλωσαν μεθυσμένοι κι αποκοιμήθηκαν θυμούμενοι τον κύκλο της ζωής τους...

-Στα '74 κηδέψαμε τις ιδέες μας... -Το '80 κηδέψαμε το φιλότιμο... -Τη δεκαετία του '90 κηδέψαμε την αισθητική... -Το 2000 κηδέψαμε επιτέλους και την Οικονομία... -...Στα 2010 κηδέψαμε και τους εαυτούς μας... μαζί με όσα όνειρα είχαν... απομείνει!

Το παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας... Τα βιβλία που ανοίγουμε και αποτελούν ζωντανή ανάμνηση του εαυτού μας... Οι φωτείνες, γεμάτες χρώμα, κίνηση, ζωντάνια και θετική ενέργεια "εικόνες"... Το παραμυθικό στοιχείο που μας μαγεύει... Η αύρα εκείνη που μας τραβάει μέσα στα παιδικά βιβλία... τα κατάφερε και μερικούς τους "ρούφηξε" κανοντας τους δημιουργούς τους... ξανακάνοντας τα...παιδια!!!

Η ιστορία της Τυπογραφίας Η τυπογραφία αποτελεί ανακάλυψη των Κινέζων . Αναπτύχθηκε αρχικά με τη μέθοδο της ξυλογραφίας , του σκαλίσματος δηλαδή ενός θετικού ειδώλου της σελίδας που πρέπει να τυπωθεί πάνω σε ένα κομμάτι ξύλο, και στη συνέχεια της εκτύπωσης, με την πίεση του ξύλου -που στο μεταξύ έχει αλειφθεί με μελάνι πάνω σε χαρτί ή ύφασμα . Η μέθοδος αυτή εμφανίστηκε στην Κίνα κατά την αρχαιότητα, και η πρώτη εφημερίδα κυκλοφόρησε εκεί τον 9ο μ.Χ. αιώνα Η επόμενη σημαντική εξέλιξη ήταν η χρήση κινητών τυπογραφικών στοιχείων, που μπορούσαν να αναδιαταχθούν και να επαναχρησιμοποιηθούν πολλές φορές. Η τεχνική αυτή επινοήθηκε επίσης στην Κίνα περί το έτος 1000. Η εμφάνιση της τυπογραφίας στην Ευρώπη πραγματοποιήθηκε περίπου το 1450 μ.Χ. Η εφεύρεση της έγινε από τον Γουτεμβέργιο στη Γερμανία ο οποίος κατασκεύασε ξύλινα κινητά τυπογραφικά στοιχεία. Το πρώτο βιβλίο που τύπωσε ήταν η Αγία Γραφή . Η ευκολία με την οποία μπορούσαν να παραχθούν βιβλία επέτρεψε να τυπωθούν συγγρά

Παρακάτω υπάρχουν μια σειρά από δικές μου ακουαρέλες με θέματα διαφορες σκηνές....καλοκαιρινές! "Καλοκαίρι στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη αλλά εν τέλει με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρεικαλοκαίρι στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει καλοκαίρι τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι καλοκαίρι μες στα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει " Δ.Σαββόπουλος

Σας επισηνάπτω εδώ την πρώτη μου απόπειρα στον τομέα των πολιτικών γελοιογραφιών, που έγιναν με αφορμή (αναμενόμενα άλλωστε) τις εξελίξεις στην πολιτική σκηνή και με βασικό "δομικό υλικό" το μέτρο της αυστηρότητας της δικής μου κριτικής...

Σκυμμένος στο γραφείο του ο Καβάφης μελετά, παρατηρώντας ιδιαίτερα τα αξιοσημείωτα. Ίσως επιμένει να εντρυφά σε κείμενα φιλολογικά, ίσως σε ιστορικά, μπορεί και ποίηση. Στους τοίχους του γραφείου του δε βρίσκεται κανένας ακαδημαϊκός τίτλο, πιστεύει για τη γνώση πως κερδίζεται μέσω προσωπικών, ηδονικών και πνευματικών εμπειριών. Περιβάλλεται από έπιπλα και οικογενειακά κειμήλια, που διατηρούν έντονα το αστικό τους περίβλημα, ακόμα και τώρα που η πατρική περιουσία έχει χαθεί και ο ίδιος είναι ένας απλός υπάλληλος της Υπηρεσίας Αρδεύσεων. Ο Καβάφης περπατά στους κεντρικούς δρόμους της Αλεξάνδρειας, απολαμβάνοντας τη μοναχικότητά του, μακριά από την Αθήνα του Παλαμά, του Πολέμη και των άλλων αναγνωρισμένων ποιητών της εποχής, στις αρχές του 20 ου αιώνα. Έτσι ζει στην αφάνεια επισκιασμένος απ’ τις επιβλητικές φυσιογνωμίες των σύγχρονών του. Τι τον καθιέρωσε όμως μετέπειτα ως το σημαντικότερο ποιητή της γενιάς του; Η ποίηση του πολλές φορές νοσταλγική κι απαισιόδοξη, άλλες συμβουλευτική

Σοσιαλιστικός ρεαλισμός Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 και την αλλαγή του καθεστώτος, υπήρξε η επιθυμία να τεθούν άλλες προτεραιότητες στην τέχνη. Με αυτό το δεδομένο, λοιπόν, υποστηρίχθηκε η ζωγραφική, η οποία ακολούθησε το ρεύμα του ρεαλισμού, δηλαδή της σαφής και εικονικής αναπαράστασης των αντικειμένων. Ο ρεαλισμός που εμφανίστηκε στην τέχνη πολύ νωρίτερα, στην Σοβιετική Ρωσία κατάφερε να πάρει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που οφειλόταν στα παρακάτω. Η τέχνη είχε κύριο θέμα της τον εργάτη και ρίζωσε ιδιαίτερα στη Ρωσία, λόγω των προαναφερομένων πολιτικών μεταβολών. ‘Ένας από τους πρώτους μεγάλους Ρώσους καλλιτέχνες είναι και ο ζωγράφος Ιλία Ρεπίν (1844-1930) που διαμόρφωσε το Ρεαλισμό στη Ρωσία σ’ ένα εθνικό στιλ κι έδωσε τις βάσεις για την εγκαθίδρυση το 1932 του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού ως του επίσημου στιλ στις σοσιαλιστικές χώρες. Αυτό το ιδιάζον σύστημα έκφρασης, που ακόμη μέχρι και σήμερα, παραμένει βασικά αναλλοίωτο και εξακολουθεί να έχει ως πρότυπό του τον πρωτεργάτ

Ορφισμός Ο Ορφισμός αποτελεί καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στο Παρίσι την σύντομη περίοδο 1912-1914 στη ζωγραφική.Ο όρος επινοήθηκε από τον Γάλλο ποιητή Γκιγιώμ Απολλιναίρ προκειμένου να περιγράψει το λυρισμό των έργων του ζωγράφου Ρομπέρ Ντελονέ (Robert Delaunay) και αποτελεί αναφορά στον Ορφέα της ελληνικής μυθολογίας. Ο Delaunay θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ορφισμού μαζί με τους Frank Kupka, αδέλφια Ντυσάν (βλ. Μαρσέλ Ντυσάν) και Roger de la Fresnaye.Το ρεύμα του Ορφισμού συνδέθηκε με το κίνημα του Κυβισμού και μάλιστα συχνά χρησιμοποιείται και ο όρος Ορφικός κυβισμός. Το στοιχείο που διαφοροποιεί τα έργα της σχολής του ορφισμού από τα αντίστοιχα κυβιστικά, είναι η χρήση έντονων χρωμάτων και χρωματικών αντιθέσεων. Επιπλέον ο ορφισμός δεν χαρακτηρίζεται από την αυστηρότητα της κυβιστικής φόρμας. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η αφαιρετική προσέγγιση των θεμάτων.Το ρεύμα του Ορφισμού διακόπηκε περίπου την περίοδο του Α' Παγκοσμίου πολέμου αλλά θεωρείται πως πα

Υπερρεαλισμός ή Σουρεαλισμός Ο υπερρεαλισμός ή σουρεαλισμός ήταν ένα κίνημα που αναπτύχθηκε κυρίως στο χώρο της λογοτεχνίας, αλλά εξελίχθηκε σε ένα ευρύτερο καλλιτεχνικό και πολιτικό ρεύμα. Άνθισε κατά κύριο λόγο στη Γαλλία των αρχών του 20ου αιώνα, κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Στη φύση του αποτέλεσε ένα επαναστατικό κίνημα και επιδίωξε πολλές ριζοσπαστικές αλλαγές στο χώρο της τέχνης, αλλά και της σκέψης γενικότερα, ασκώντας επίδραση σε μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Συγκεκριμένα, ο υπερρεαλισμός γεννήθηκε στο Παρίσι και αναπτύχθηκε ως επί το πλείστον από νεαρούς ποιητές της εποχής, κυρίως από την ομάδα που διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Litterature στο διάστημα 1919-1924, διαμορφώνοντας την τάση που αργότερα οδήγησε στη δημοσίευση ενός Μανιφέστου που ανήγγειλε τη δημ ιουργία ενός νέου κινήματος. Βασικές επιρροές αυτής της πρώιμης υπερρεαλιστικής ομάδας υπήρξαν οι Ρεμπώ, Λωτρεαμόν και Μαλλαρμέ. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, και με τον ερχομό στο Παρίσι του Τριστάν Τζαρ

Κυβισμός Ο κυβισμός είναι καλλιτεχνικό ρεύμα της ζωγραφικής και της γλυπτικής, στην Ευρώπη του 20ου αιώνα. Το καλλιτεχνικό κίνημα της μοντέρνας τέχνης που εμφανίστηκε στη Γαλλία το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, με κυριότερους εκπροσώπους τον Π. Πικάσο, Τζ. Μπρακ, Χ. Γκρις και Φ. Λεζέ, πήρε το όνομά του από την ελληνική λέξη «κύβος». Ο όρος κυβισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον Γάλλο κριτικό τέχνης Λουί Βωσέλ (Louis Vauxcelles) το 1908. Κατόπιν τον δανείστηκαν και οι ίδιοι οι δημιουργοί του κυβισμού. Χαρακτηριστικά του κυβισμού είναι οι καθαρές φόρμες , το περίγραμμα και τα γεωμετρικά σχήματα. Στα έργα τέχνης κυβιστών τα αντικείμενα χωρίζονται, αναλύονται, και συνθέτονται ξανά σε μια αφηρημένη μορφή - αντί οι καλλιτέχνες να αποδίδουν τα αντικείμενα από μια συγκεκριμένη γωνία, τα διαιρούν σε πολλαπλές απόψεις, βλέποντας έτσι ταυτόχρονα πολλές διαφορετικές διαστάσεις ή όψεις των αντικειμένων. Συχνά οι επιφάνειες των όψεων, ή τα πλάνα, τέμνονται σε γωνίες που δεν έχουν κάποιο αναγ

Ντανταϊσμός Ο Ντανταϊσμός ή Νταντά (Dada) είναι ένα καλλιτεχνικό κίνημα του οποίου οι ρίζες δεν έχει ξεκαθαριστεί γεωγραφικά που βρίσκονται (διαδόθηκε όμως περισσότερο στη Νέα Υόρκη, το Βερολίνο και το Παρίσι) και αναπτύχθηκε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο στις εικαστικές τέχνες καθώς και στη λογοτεχνία με αφορμή την ανάγκη για διαμαρτυρία ενάντια στη βαρβαρότητα του πολέμου και αυτού που οι Ντανταϊστές πίστευαν ότι ήταν μια καταπιεστική διανοητική αγκύλωση, τόσο στην τέχνη όσο και στην καθημερινότητα. Ο Ντανταϊσμός είναι ουσιαστικά μια στάση του μυαλού που ανάμεσα στα 1915- 1923 παρουσιάζεται ως ένα κίνημα αντί-τέχνης το οποίο προσπαθεί να αποδεσμεύσει τον άνθρωπο από τις επιδράσεις του περιβάλλοντος και τα κλισέ της ιστορίας, της ιδέας του ωραίου, του έργου τέχνης και ακόμα της ίδιας της τέχνης. Φτάνει μάλιστα στο σημείο της εχθρότητας, επιθετικότητας, της απόρριψης της τέχνης, στον παραλογισμό, την καταστροφή, το μηδενισμό κάτω από την επίδραση του παραλογισμού του Α’ Παγκοσ

Φουτουρισμός Ο Φουτουρισμός εμφανίστηκε στο καλλιτεχνικό προσκήνιο την περίοδο 1909- 1920, εισήγαγε κάθε νέο μέσο στην καλλιτεχνική έκφραση και χαιρέτησε τα νέα τεχνολογικά μέσα της εποχής ως ένα θρίαμβο του ανθρώπου απέναντι στη φύση. Οι Φουτουριστές αντιτάχθηκαν στο Ρομαντισμό , τις παλιές τεχνοτροπίες, την παράδοση, την ηθική, την αρχαιολογία, τα μουσεία, τις βιβλιοθήκες κλπ. και ύμνησαν την ταχύτητα και τις βιομηχανικές πόλεις. Κατά την έκφρασή τους: «ένα αυτοκίνητο... είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης», ενώ επιζητούσαν να υμνηθεί η δύναμη, η ταχύτητα, ο πόλεμος, οι μηχανές και τα πολυβόλα! Πρότειναν ακόμα τη χρήση ενός εναλλακτικού συντακτικού της γλώσσας στην τέχνη. Ο Μαρινέτι κατάφερε γρήγορα να εμπνεύσει και άλλους καλλιτέχνες, κυρίως νέους ζωγράφους από το Μιλάνο, όπως ο Ουμπέρτο Μποτσιόνι , ο Κάρλο Καρά και ο Τζιάκομο Μπάλα , οι οποίοι βοήθησαν σημαντικά στην επέκταση του φουτουρισμού στη ζωγραφική και εν γένει στις εικαστικές τέχνες. Ο Μποτσιόνι έγραψε επίσης τ

Αφηρημένος Εξπρεσιονισμός και Γεωμετρική αφαίρεση Με τον όρο αφηρημένη τέχνη αναφερόμαστε σε ένα σύγχρονο κίνημα στις εικαστικές τέχνες σύμφωνα με το οποίο αποκλείεται οποιαδήποτε αναφορά στην εξωτερική φυσική πραγματικότητα. Εναλλακτικά, μπορούμε να ορίσουμε ως αφηρημένη την μη παραστατική και μη αντικειμενική τέχνη. Τα πρώτα ανεικονικά έργα τα δημιούργησε ο Ρώσος ζωγράφος Βασίλι Καντίνσκι (1866-1944) με αφετηρία κυρίως το Φοβισμό ανοίγοντας έτσι την πολύ σημαντική για την αφηρημένη τέχνη δεκαετία 1910-1920. Στα έργα του αυτής της περιόδου ο Καντίνσκι χρησιμοποιεί ένα καινούριο είδος «συντακτικής γλώσσας», όπως στο έργο «Μικρές Απολαύσεις Αρ. 179», (1913) με έντονα αντιθετικά και εκφραστικά χρώματα σε διάφορους τόνους, απλωμένα στην επιφάνεια του πίνακα σε κηλίδες με ασαφή, χαλαρά και ελεύθερα σχήματα. Στη νέα αυτή γλώσσα οι γραμμές είναι ελεύθ ερα τραβηγμένες με το πινέλο στα μεσοδιαστήματα των κηλίδων ή και πάνω σ’ αυτές σ’ ένα σύνολο χρωμάτων, κηλίδων, γραμμών φαινομενικά τουλ

Εξπρεσιονισμός «Ωραίο είναι αυτό που πηγάζει από μία εσωτερική αναγκαιότητα της ψυχής. Ωραίο είναι αυτό που είναι εσωτερικά ωραίο.» Wassily Kandinsky, 1954 Ο εξπρεσιονισμός (εξπρεσιόν= συναίσθημα) αποτελεί ρεύμα της μοντέρνας τέχνης, που πρωτοεμφανίστηκε στη Γερμανία την περίοδο 1905- 1940 κυρίως στο χώρο της ζωγραφικής. Το ρεύμα αυτό εκδηλώθηκε αρχικά ως αντιπαράθεση προς τον ιμπρεσιονισμό και εξέφραζε την αντίδραση των καλλιτεχνών έναντι του υλισμού της καπιταλιστικής κοινωνίας. Οι εξπρεσιονιστές πίστευαν ότι κάθε τμήμα της προσωπικότητας και της ανθρώπινης ύπαρξης αποτελεί μορφή έκφρασης και όριζαν την τέχνη ως μέσο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων. Όπως είναι αναμενόμενο, είχαν την τάση να παραμορφώνουν την πραγματικότητα στα έργα τους, αδιαφορώντας απέναντι σε μια πιστή και αντικειμενική αναπαράσταση της. Μετά τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του, ο εξπρεσιονισμός γνωστός πλέον ως Γερμανικός εκφράζει τις έντονες ψυχικά καταστάσεις, που σχετίζονται με την αποξένωση, με υστερικές και

Και να αδερφέ μου... Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: "Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα". Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

"Και μού 'λεγες γιε πως όλ' αυτά τα ωραία θά 'ναι δικά μας μα τώρα εσβήσθης κι έσβησε το φέγγος κι η φωτιά μας. "

"Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου,άκου Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς; Είμεγώ πού φωνάζω κι είμεγώ πού κλαίω,μακούς Σ' αγαπώ,σ' αγαπώ,μακούς. "

"...μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο"

Μελίνα Μερκούρη- Η σονάτα του σεληνοφωτος (Γ. Ρίτσος) "Η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει και η καρδιά μου"

Με αφορμή μία εκδήλωση- αφιέρωμα που προετοιμάζουμε στο σχολείο για τον συγκεκριμένο ποιητή σας παραθέτω μερικά από τα αγαπημένα μου ποιήματα... Μέρες του 1903 Δεν τα ηύρα πια ξανά -- τα τόσο γρήγορα χαμένα.... τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο.... στο νύχτωμα του δρόμου.... Δεν τα ηύρα πια -- τ' αποκτηθέντα κατά τύχην όλως, που έτσι εύκολα παραίτησα· και που κατόπι με αγωνίαν ήθελα. Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο, τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πια. (1917) Τρώες Ειν΄οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι παιρνουμ΄επάνω μας κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά. Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει. Ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων. Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη θ΄αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, κι΄εξω στεκόμεθα ν΄αγωνισθούμε. Αλλ΄όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, η τόλμη κ΄η απόφασίς μας χάνονται Ταράττεται η