Ματιές και χαμόγελα

"Ακουστά σ' έχουν τα κύμματα
πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
παντα εμείς το φως και η σκιά"
Ο. Ελύτης

~~~

Δώσε μου μονάχα ένα λεπτό...
ένα δακρυ να ρίξω και να προλάβει η γη να το ρουφήξει.
Να σταματήσει κι η καρδιά έτσι γοργά να χτυπάει...
Να χαλαρώσει ο σφυγμός μα και να στερέψουν οι αγκαλιές και οι υποσχέσεις.
Να σταματήσω να φωνάζω το όνομα σου και να ξαγρυπνάω με τη λάμψη των ματιών σου.
Δώσε μου ένα λεπτό μήπως και σταματήσω να ακούω καμπάνες όμορφες που χουν δανειστεί τη χροιά της φωνής σου...
Μηπως και σταματήσω να σε ποθώ τόσο πολύ...

~~

Η ματιά σου με καίει και το χαμόγελο σου με θρέφει...

~~

Είμαι εδώ και περπατάω με τον απόηχο των κινήσεων σου, των φιλιών, των ματιών... με τον απόηχο της μελωδίας του παφλασμού του κύμματος που τέτοια ώρα ακούγαμε μαζί...
Και μετά έσκυβες και με φίλαγες...
μία στο στόμα... μία στο μέτωπο, ρουφώντας τον πυρετό μου!

~~

...Αντιλαμβανόσουν πόσο αληθινό ήταν αυτό που συνέβαινε από την απλότητα του.
Παρόλα αυτά συνέχιζες κι αμφέβαλλες...
Είναι άλλωστε συνεχής η ανάγκη του ανθρώπου να γνωρίσει τον έρωτα! Έτσι που νομίζει διαρκώς πως βρίσκεται στο κατώφλι μιας μεγάλης αγάπης...

~~

Μετά από καιρό ξέρω θα ρθεις...
Και θ' ακούσεις το λυγμό μου να σου λέει: "Μίλα μου να θυμηθώ τη φωνή σου, κοίτα με να δω αν έχουν αλλάξει οι σκιές στα μάτια σου".
Ζω μαζί σου μέσα από φωτογραφίες, τραβηγμένες σα καινούριος, αμήχανος έρωτας...

~~

Είπες πως θα τηλεφωνήσεις και περιμένω... Είπες να προσέχεις, μα δύσκολα το καταφέρνω...
Να με θυμάσαι...

~~

Ξέρω πως δεν σ' είχα ή τουλάχιστον δεν θα μπορούσα να σε κρατήσω κοντά μου, αλλά ήθελα να με χώσεις μέσα σε απατηλές αυταπάτες και να στηριχτώ πάνω τους... Μα δεν το κανες...

~~

Το μόνο όρθιο εδώ πάνω ήσουν εσύ...
Σαν ένα λουλούδι που κλαίει σε πέτρα πάνω ξεριζωμένο από μοναξιά...

~~

...Είμαι ένας ταξιδιώτης χωρίς προορισμό και προσπαθώ να ισορροπήσω στο σανίδι, τραυλίζοντας! Κάποτε είχα ένα χάρτη και σημειωμένη σ' αυτόν η χώρα της ευτυχίας και της αγαλλίασης μου. Μα σαν από βιβλίο γραμμένο σε Οργουελική διάσταση αντίκρυσα μπροστά μου τον ήρωα του ξεπεσμού μέσα σ' ειρωνικό αστείο του Κούντερα. Έτσι χάνοντας κάθε προορισμό, μα και κάθε ελεύθερη οδό για να ταξιδέψω μέσα της και να γευτώ ό,τι καρπούς έχει να μου δώσει έμεινα εδώ κολλημένος και ίδιος... μα πιότερο τρομαγμένος απ' το απαρράλαχτο της μοίρας και απ' το ανήθικο του μυαλού σου... Ένα αστέρι είχα μόνο να κοιτάζω κι αυτό χθες μην αντέχοντας τούτη τη σιωπή αυτοκτόνησε πετώντας μου ένα κόκκινο λουλούδι και φωνάζοντας μου σε μια γλώσσα που είχα ολότελα ξεχάσει...

~~

"Σαν να μην υπάρχω και να μη με γνώρισες ποτε... Σαν να βρίσκομαι σε ένα παράλληλο σύμπαν που όλα εκεί λειτουργούν με το δικό τους τρόπο..."

~~

Δεν εχω αναγκη πλέον να χαμογελάω συμβατικά...

~~~

"Τρία κόκκινα περιστέρια μέσα στο φως
χαράζοντας τη μοίρα μας μέσα στο φως
με χρώματα και χειρονομίες ανθρώπων
που αγαπήσαμε."

Γ. Σεφέρης

24280710