Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Ο άνθρωπος που πάντα θαύμαζα είχε αντί για μάτια φωτιές. Φλόγες που δάκρυζαν σαν από πόνο να γεννιέται η σιωπή του. Δεν υπήρχε φόβος στην έκφραση της λύπης, ούτε δάκρυ στα αναφιλητά του ξεσπάσματος! Η τόλμη στο ανυπέρβλητο της ψυχής του μας οδηγούσε σε παραισθήσεις του αύριο. Θυμάμαι περισσότερο από όλα να ακούω το τρίξιμο στις κινήσεις του πάνω στο ξύλινο δάπεδο. Κι εκείνος, που βγήκε έξω χωρίς πάθη και τρόμο στο κρυφό χαμόγελο, καθώς μας συνόδευε, φώναξε κάτι κι έπειτα αυτοκτόνησε, όπως μας φανέρωσαν οι φίλοι του. Μα η ηρεμία που βρήκε η ψυχή του φάνταζε μ'εκείνη εραστών τη στιγμή του ύστερου τσιγάρου. Είχε κερδίσει τη σωτηρία που αναζήτησε στη σύντομη ζωή του. Κρατώντας τον ιδεαλισμό που ερωτεύτηκα, τραγουδώντας τ'απαγορευμένα. Κι έπειτα κουρασμένος, αναπαύθηκε! 

Το θεατρικό κείμενο και οι πολυδιάστατοι χαρακτήρες του Γκαίτε μιλάνε από μόνοι τους Σας παραθέτω μερικά από τ' αγαπημένα μου αποσπάσματα από το βιβλίο... "ό,τι έχω το θορώ μακριά στα βάθη, και ζωντανό μου εγίνεται ό,τι εχάθη." ~~ "Θάρρος λοιπόν κι ας μου γενείς το ιδανικό, τη φαντασία κι όσα αυτή σέρνει ας λύσεις: αίσθημα, πάθος, νου και λογικό, μα και την τρέλα μη τη λησμονήσεις!" ~~ "Τον κόσμο ζήτα να μπερδεύεις μόνο να τον ευχαριστηθείς δεν μπορείς- Τι αισθάνεσαι; Χαρά- για πες- ή πόνο;" ~~ (Κύριος:) "Η ορμή παντοτινά που δρα και ζει με της αγάπης ας ζώσει τους φραγμούς, κι ό,τι ως όραμα εμπρός σας τρεμοσβεί στεριώστε το μ' αιώνιους στοχασμούς!" ~~ (Φάουστ:) "Αχ! εύκολο δεν είναι στο κορμί με τα φτερά του νου να σμίξει τα φτερά του." ~~ (Φάουστ:) "Γέρος πολύ είμαι για να παίξω μόνο, νέος πολύ για να μαι δίχως πόθο." ~~ (Μεφιστοφελής:) "Άκου με: όποιος θεωρίες τον ζαλίζουν,

Οπως και άλλα έργα του Ιψεν, οι «Βρυκόλακες» είχαν προκαλέσει αίσθηση στην εποχή τους. Κανιβαλικές οικογενειακές σχέσεις, υποχθόνια σύνδρομα και αναφορές σε αφροδίσια νοσήματα, σε μια εποχή κατά την οποία και η απλή αναφορά στη σύφιλη εθεωρείτο σκάνδαλο. Ο μεγάλος Νορβηγός συγγραφέας βγάζει στη φόρα τα άπλυτα μιας ολόκληρης εποχής και κοινωνίας με τρόπο επιθετικό, σοκαριστικό για τους συγχρόνους του. Μάλιστα, το 1898, πάνω από δέκα χρόνια μετά την πρεμιέρα του έργου, όταν ο Ιψεν προσκλήθηκε σε δείπνο με τον Οσκαρ Β΄ της Σουηδίας, ο τελευταίος του είπε ότι οι «Βρυκόλακες» είναι ένα κακό έργο. Ο Ιψεν έκανε μια παύση και μετά είπε οργισμένα: «Μεγαλειότατε, έπρεπε να γράψω ένα έργο σαν τους “Βρυκόλακες”»! Το 1891 το έργο ανέβηκε για μία και μοναδική, ιδιωτική παράσταση στο Λονδίνο, σε μια λέσχη, μέλη της οποίας ήταν οι Χάρντι και Χένρι Τζέιμς. Σήμερα θεωρείται έργο κλασικό, από τα πιο αντιπροσωπευτικά του Νορβηγού δραματουργού. Συνδυάζοντας το καυστικό κοινωνικό σχόλιο με την υπαρξιακή - μ

Η ηλικία των φυτών [...] Είναι μέσα στη φύσι των πραγμάτων σαν τα όνειρα Που βλέπουμε με ανοιγμένα ή κλειστά τα μάτια μας Μπροστά στη λίμνη που καθρεφτίζεται στα μάτια σου Μπροστά στα μάτια σου που καθρεφτίζονται μεσ' στα  δικά μου. Σέλας των αντηχήσεων [...] Ο γαλαξίας μετουσιώνεται Τρέφει τις νοσταλγίες του κι έπειται σβήνει Σαν φως που πια κουράστηκε να περιμένει [...] Κι έπειτα φως μέσα στο μέγα πλήθος που κραυγάζει Κάτω απ' το θόλο της ηχούς ενός αιώνος. Η στιλβήδων [...] Οι λογισμοί που αντιπαρέρχονται είναι καράβια [...] Οι πόθοι μας συναγελάζονται Τα μαλλιά τους αναμιγνύονται Τα στόματα τους φιλιούνται Τα χέρια τους μας σφίγγουν Κι η σφιγξ μας συνθλίβει επί του στήθους της Στην στίλβουσα σιωπή του φάρου. Στροφές στροφαλών [...] Χαίρε που αφέθηκες να γοητευθής απ' τις σειρήνες Χαίρε που δεν φοβήθηκες ποτέ τις συμπληγάδες. [...] Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει Όπως δεν στ

Τα αγάλματα άρχισαν να μιλάνε Εμφανίζονται μέσα από αναλαμπές φωτός μιας λευκής ευτυχίας. Καίγοντας, ο αεράς οδηγεί τις στάχτες σε περαστικούς ανυποψίαστους. Το μάρμαρο έχει ψυχή και μουρμουρίζει τραγούδια νωχελικά. Κλέψαν τη καρδιά του στο ηλιοβασίλεμα τα μάτια που χάραξαν την ελευθερία. Εγκλωβισμένη ελευθερία στ' αλήθεια μέσα στο σώμα που χλεύαζε μια ορμή τόσο σαρκική και ανθρώπινη. Άλλοτε ο καπνός αγγιζοντας το αναζητεί το χάιδεμα της ψυχρότητας των αισθημάτων και των παρορμήσεων του. Αχνά τα σημάδια... Σβήνουν με το πέρασμα της νύχτας, προκαλώντας τον τρόμο των ερωτευμένων που συλλογιούνται περασμένα πάθη και τωρινές συμβατικότητες!