Καπνισμένο μάρμαρο

Τα αγάλματα άρχισαν να μιλάνε
Εμφανίζονται μέσα από αναλαμπές φωτός μιας
λευκής ευτυχίας.
Καίγοντας, ο αεράς οδηγεί τις στάχτες σε περαστικούς
ανυποψίαστους.
Το μάρμαρο έχει ψυχή και μουρμουρίζει τραγούδια
νωχελικά.
Κλέψαν τη καρδιά του στο ηλιοβασίλεμα
τα μάτια που χάραξαν την ελευθερία.
Εγκλωβισμένη ελευθερία στ' αλήθεια μέσα στο σώμα
που χλεύαζε μια ορμή τόσο σαρκική και ανθρώπινη.
Άλλοτε ο καπνός αγγιζοντας το αναζητεί το χάιδεμα
της ψυχρότητας των αισθημάτων και των παρορμήσεων του.
Αχνά τα σημάδια...
Σβήνουν με το πέρασμα της νύχτας, προκαλώντας τον τρόμο
των ερωτευμένων που συλλογιούνται περασμένα
πάθη και τωρινές συμβατικότητες!