Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2010

Μπέρτολτ Μπρεχτ- Ποτέ τοσο πολύ δε σ'είχα αγαπήσει

Ποτέ τοσο πολύ δε σ'είχα αγαπήσει, καρδιά μου όσο τότε που σ' άφησα κείνο το απογεματινό. Το δάσος με κατάπιε, το μπλαβί το δάσος, καρδιά μου Που πάνω του στα δυτικά κρέμονταν κιόλας τα χλωμά αστέρια. Δε γέλασα και λίγο, κάθε άλλο, καρδιά μου Γιατί σε σύγκρουση ήρθα παίζοντας με τη σκοτεινιασμένη μοιρα- Στο μεταξύ αργοσβήναν κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα Μέσα στο δειλινό το μπλε του δάσους. Όλα ήταν όμορφα ετούτο το μοναδικό απογεματινο, καρδιά μου Όσο δεν ήταν ποτέ πριν κι ούτε ποτέ θα γίνουν- Αν κι ό,τι μου μεινε μονάχα είναι πουλιά μεγάλα Που τα απογεματινά μέσα στο σκοτεινό ουρανό πεινάνε. 1920