Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2009

Ορχιδέα

Κουλουριασμένη στο πάτωμα ζητούσα στήριξη από το επίπεδο για να μην καταρρεύσω! Τα χέρια μου προσπαθούσουν ν' αγκαλιασουν όλο μου το κορμί σε μια προσπάθεια εύρεσης ζεστασιάς. Εκείνης που εσύ ήξερες να μου προσφέρεις μονάχα μ' ένα άγγιγμα... Ακόμα κι μ' ένα βλέμμα σου... η θερμότητα που μου έστελνες αναδυόταν στο κορμί μου! Αν κάποιος καταπιανόταν με το να μετρήσει την απόσταση που μας χώριζε αναμφίβολα θ' απορούσε με το ανεξήγητο κενό που υπήρχε ανάμεσα μας! Ίσως και να τραύλιζε από έκπληξη... Όμως μην απορήσεις που το δέρμα μου είναι καυτό παρόλη την απουσία σου. Είναι που σ' ονειρεύομαι κάθε βράδυ να πλαγιάζεις δίπλα μου και να μου ζητάς να σε κατακτήσω για άλλη μια φορά. Να γευτώ τις μυρωδιές, τα αρώματα, τις μελωδίες και τις γεύσεις του κορμιού σου... της ψυχής σου! Η ηρωίδα μου με μια βαλίτσα στο χέρι χάνεται ανάμεσα στα σοκάκια επιθυμώντας να ξετρυπώσει σ' έναν άλλο κόσμο! Για τον αποχαιρετισμό σου μαζί της θα αρκεστείς σε δέκα μονάχα δροσερές ορχιδέες. Μ

Του Αιόλου το φιλί

Το πλοίο σάλπαρε κι εσύ γυμνή τη σκέψη σου αφήνεις ν' ανγαντεύει τον ορίζοντα! Ψυχή και σώμα μια κραυγή που αντίλαλο στα κύμματα ζητεί... Κρατάς στο χέρι ένα λουλούδι μ' ένα αόρατο αγκάθι... κλάμα στον πόνο και σου τρυπάει το κορμί! Ακροβατείς μες στο σκοτάδι, του Αιόλου νιώθεις το φιλί! Φύγε και έλα γλυκιά μου νιότη... ζήσε μαζί μου... λησμόνα με... Σαν φύγεις... κάτι θα ψιθυρίσω στο χορτάρι, στο ζώμα, στ' άστρα, στο χιόνι, στη βροχή. Φύγε κι έλα μεγάλο μίσος, μη μου αμαυρώνεις την ψυχή... Κοίτα για λίγο μέσα στον ήλιο το φως της αλήθειας, της τυφλής! Κόκκινα ρούχα, μαύρη ψυχή! Κόκκινα μάτια, μαύρα μαλλιά! Πράγματα μάταια, φτηνή γιορτή! Φύγε κι έλα μα μη ξανάρθεις... Σβήσε το φως, καθώς θα φεύγεις... Κάποια στιγμή θα το νιώσεις κι εσύ!...

Ένα αντίο στη νωθρότητα ζητάμε

Μεθυσμένες φωνές αφήνουν τον απόηχο τους στ’αυτιά σου. Πότε η φωνή σου ενωνόνταν με τη δική τους … πότε όχι!! Ήξερες πως υπήρχαν, πως ήταν ζωντανοί. Ένιωθες πως κάποιοι σαν εσένα δεν τις άκουγαν… Τα χρόνια πέρασαν και σε στιγμάτισαν… σε άλλαξαν… σε πρόδωσαν και σε επαλήθευσαν… Όμως πάνω απ’ όλα εσύ άκουγες ακόμα κάποιες μεθυσμένες φωνές που ο δικός τους απόηχος σε παραξένευε… Η καρδιά σου νέκρωνε καθώς πάλευες απ’ το μικρό σου δωμάτιο να συνεχίσεις να ακούς… Και όλο ν’ακούς-ναι!- με μια νεκρή καρδιά, η οποία παρέλυε ανύμπορη λόγω της νωθρότητας του κόσμου που έπρεπε, αλλά δεν ήθελε να ζήσει. Ο κόσμος ξεμάκρυνε και εσύ χαμένος σε μια ρομαντική ελπίδα, σε έναν ρομαντικό στοχασμό για νέες, μεθυσμένες φωνές που με τη σειρά τους θα κληθούν σε δράση και δεν θα πρέπει να κάνουν σφάλματα ίδια με εκείνα των χρόνων που πέρασαν…