Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Και να αδερφέ μου... Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: "Τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα". Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου, απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

"Και μού 'λεγες γιε πως όλ' αυτά τα ωραία θά 'ναι δικά μας μα τώρα εσβήσθης κι έσβησε το φέγγος κι η φωτιά μας. "

"Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς Άκου,άκου Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς; Είμεγώ πού φωνάζω κι είμεγώ πού κλαίω,μακούς Σ' αγαπώ,σ' αγαπώ,μακούς. "

"...μακρινή μητέρα, ρόδο μου αμάραντο"

Μελίνα Μερκούρη- Η σονάτα του σεληνοφωτος (Γ. Ρίτσος) "Η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει και η καρδιά μου"

Με αφορμή μία εκδήλωση- αφιέρωμα που προετοιμάζουμε στο σχολείο για τον συγκεκριμένο ποιητή σας παραθέτω μερικά από τα αγαπημένα μου ποιήματα... Μέρες του 1903 Δεν τα ηύρα πια ξανά -- τα τόσο γρήγορα χαμένα.... τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο.... στο νύχτωμα του δρόμου.... Δεν τα ηύρα πια -- τ' αποκτηθέντα κατά τύχην όλως, που έτσι εύκολα παραίτησα· και που κατόπι με αγωνίαν ήθελα. Τα ποιητικά τα μάτια, το χλωμό το πρόσωπο, τα χείλη εκείνα δεν τα ηύρα πια. (1917) Τρώες Ειν΄οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε κομμάτι παιρνουμ΄επάνω μας κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά. Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει. Ειν΄οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων. Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη θ΄αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, κι΄εξω στεκόμεθα ν΄αγωνισθούμε. Αλλ΄όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, η τόλμη κ΄η απόφασίς μας χάνονται Ταράττεται η