Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Με κατηγορείς ότι πιστεύω σε μια τρελή ουτοπία... που δεν υπολογίζεται με αριθμούς... ούτε είναι λογικά ορθή... Με κατηγορείς ότι πιστεύω σε μια ουτοπία... που δεν θα την ακολουθήσει κανείς... που δεν θα την πιστέψει κανείς... Με κατηγορείς ότι πιστέυω σε μια ουτοπία... και αυτή είναι σύνθημα τρελών, τρελών, με μακριά μαλλιά και παράνομα όνειρα... Με κατηγορείς ότι πιστεύω σε μια ουτοπία... παιδική, χαζή, αφελής κι ανόητη... Με κατηγορείς... ...ότι πιστεύω ...ότι ζω ...ότι ανασάνω για μια ουτοπία Μια ουτοπία ασυμβίβαστη με όνειρα... με ηθική... με πάθος... χωρίς αριθμούς και προγραμματισμούς... Με αυτή την παιδική αφέλεια... που δεν χωράει στη μετρημένη σου ζωή...

Έτοιμος ή όχι ήθελες να ζήσεις… Επιθυμούσες να εισπνεύσεις με αισιοδοξία το οξυγόνο, που σου πούλησαν τόσο ακριβά. Ρουφούσες με την δύναμη της πείνας για ζωή κάθε ίχνος αέρα… Απεγνωσμένα έψαχνες γι’ αυτό που είχες χάσει …ή γι αυτό που σου έχουν στερήσει; Σ’ έμαθαν να ζεις μέσα από τις ζωές των άλλων Να νιώθεις ολοκληρωμένος- υποτίθεται- απλώς γευόμενος την κάθε ευτυχία και την κάθε δυστυχία μέσα από τις ζωές των άλλων… Καθώς όμως συνέχιζες να ζεις την επίπεδη ζωή σου, που με γενναιοδωρία σου χάρισαν αυτοί ακολουθώντας αδιαμαρτύρητα τις μονότονες στιγμές της δεν σκέφτηκες ποτέ αυτό… ότι σ’ έμαθαν να ζεις μέσα απ’ τις στιγμές των άλλων… Χαμένος στα μονόχνοτα και βαρετά όνειρα σου , Που μαρτυρούσαν τη ζωή που έκανες… Ζητάς μια ευκαιρία για να αδράξεις τη στιγμή… Να ρουφήξεις κάθε στιγμή… Να ζήσεις ολόψυχα… Να ζήσεις… Να ζήσεις… Παλεύεις γι’ αυτό και δίνεις ότι έχεις από την ψυχή σου… Ένα μικρό πραγματάκι με μορφή σα σκοροφαγωμένο Γεμάτο τρυπούλες… γεμάτο κενά… Το παιχνίδι μοιάζει χαμένο,

Χαρίζω τη ψυχή μου... έτσι απλά, ναι... χωρίς να προσδοκώ... χωρίς να ζητάω αντάλαγμα... πριν σου τη δώσω ολοκληρωτικά... κάθομαι και την κοιτάζω για μια στιγμή τη θαυμάζω.... τη ψιλαφίζω αργά- αργά... ακουμπάω κάθε της σημείο με μια γλυκιά προσμονή να μου ζητήσει να την κρατήσω μαζί μου... με μια γλυκειά προσμονή να με ακουμπήσει κι αυτή να με θαυμάσει... να με ψιλαφήσει... Αλλά δεν μου το ζητάει... μένει εκεί άδεια... κενή... και σινάμα τόσο γεμάτη... χωράει κάθε στεναγμό, κάθε πόνο, κάθε τρεμούλιασμα από χαρά κάθε μικρό θάνατο από πόνο... Χωράει τόσα... Διψάει... ολοένα και περισσότερο διψάει... για τη χαρά που της στέρησα, για την αγάπη που της στέρησα, για το χτυποκάρδι που της στέρησα, για το εφηβικό σφήξιμο που της στέρησα ακόμα και για τον πόνο...ναι, που της στέρησα... Γι αυτό τώρα ... στη χαρίζω... για να της δώσεις εσύ αυτά που προσδωκά, ενώ ήταν μαζί μου που δεν προσδοκούσα τίποτα...

Ένα γερμανικό σχολείο, ένας διαφορετικός τρόπος διδασκαλίας με έμφαση στο τρόπο λειτουργίας του μυαλού των μαθητών, χωρίς αποστήθιση και χωρίς καταπίεση... Μια εβδομάδα... που ο καθένας επιλέγει το μάθημα που τον ενδιαφέρει Ένας προοδευτικός καθηγητής που χάνει την αναρχία και παίρνει το μάθημα της αυτοκρατίας... Μια δυνατή παποίθηση των γερμανών μαθητών, ότι ο φασισμός πια δεν αποτελεί κίνδυνο για την Γερμανία... Ένα κίνημα Το κύμα ή αλλιώς στα γερμανικά Die Welle... φασιστικό ή όχι....? και σπουδαιότερα... ποιες είναι οι συνέπειες του φασισμού Καταπάτηση δικαιωμάτων, περιθωριοποίηση ατόμων που διαφωνούν, πεποίθηση ανωτερότητας στο κάθε άτομο ή στην κάθε ομάδα... Συνέπειες ή χαρακτηριστικά που προβάλει η ταινία...

Για τη ζωή σου μου λέγες για το χαμό της νιότης, για την αγάπη μας που κλαίει τον ίδιο θάνατο της, κι ενώ μια ογρή μάτια σου περνούσε αναλαμπή, ήλιος φαιδρός απ'τ'ανοιχτό παράθυρο είχε μπει.

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι -μια ιαχή μακρυσμένη-, τ'αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη ψιθυρίζει και μένει, τ'ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα, η αδειανή κάμαρα μου, ένα τραίνο που θα' ρχέται από μια άγνωστη χώρα, τά χαμένα όνειρα μου, οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει ολοένα στην πόλη, στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη, στη ζωή μου τώρα όλη...