Δηλώνει "ποίημα"

Έτοιμος ή όχι ήθελες να ζήσεις…
Επιθυμούσες να εισπνεύσεις με αισιοδοξία το οξυγόνο, που σου πούλησαν τόσο ακριβά.
Ρουφούσες με την δύναμη της πείνας για ζωή κάθε ίχνος αέρα…
Απεγνωσμένα έψαχνες γι’ αυτό που είχες χάσει
…ή γι αυτό που σου έχουν στερήσει;

Σ’ έμαθαν να ζεις μέσα από τις ζωές των άλλων
Να νιώθεις ολοκληρωμένος- υποτίθεται- απλώς γευόμενος την κάθε ευτυχία και την κάθε δυστυχία μέσα από τις ζωές των άλλων…
Καθώς όμως συνέχιζες να ζεις την επίπεδη ζωή σου,
που με γενναιοδωρία σου χάρισαν αυτοί
ακολουθώντας αδιαμαρτύρητα τις μονότονες στιγμές της
δεν σκέφτηκες ποτέ αυτό…
ότι σ’ έμαθαν να ζεις μέσα απ’ τις στιγμές των άλλων…

Χαμένος στα μονόχνοτα και βαρετά όνειρα σου ,
Που μαρτυρούσαν τη ζωή που έκανες…
Ζητάς μια ευκαιρία για να αδράξεις τη στιγμή…
Να ρουφήξεις κάθε στιγμή…
Να ζήσεις ολόψυχα… Να ζήσεις… Να ζήσεις…

Παλεύεις γι’ αυτό και δίνεις ότι έχεις από την ψυχή σου…
Ένα μικρό πραγματάκι με μορφή σα σκοροφαγωμένο
Γεμάτο τρυπούλες… γεμάτο κενά…

Το παιχνίδι μοιάζει χαμένο, αλλά ακόμα ψάχνεις για διεξόδους…
Διεξόδους που θα κάνουν την οικτρή σου καθημερινότητα περισσότερο υποφερτή…

Ένας χαμένος ιδεαλιστής καταλήγεις τελικά και εσύ
Που παλεύεις για το αυτονόητο, έτσι όπως το έλεγε αναφερόμενη σ’ αυτό η χαμένη σου νεότητα…
Τόσο χαμένη όσο και η ελπίδα, όσο και τα όνειρα που ξεπούλησες για να… επιβιώσεις!