Χαρίζω τη ψυχή μου...

Χαρίζω τη ψυχή μου... έτσι απλά, ναι... χωρίς να προσδοκώ...
χωρίς να ζητάω αντάλαγμα...
πριν σου τη δώσω ολοκληρωτικά... κάθομαι και την κοιτάζω για μια στιγμή
τη θαυμάζω.... τη ψιλαφίζω αργά- αργά... ακουμπάω κάθε της σημείο
με μια γλυκιά προσμονή να μου ζητήσει να την κρατήσω μαζί μου...
με μια γλυκειά προσμονή να με ακουμπήσει κι αυτή
να με θαυμάσει...
να με ψιλαφήσει...
Αλλά δεν μου το ζητάει... μένει εκεί άδεια... κενή... και σινάμα τόσο γεμάτη... χωράει κάθε στεναγμό, κάθε πόνο, κάθε τρεμούλιασμα από χαρά κάθε μικρό θάνατο από πόνο...
Χωράει τόσα...
Διψάει... ολοένα και περισσότερο διψάει... για τη χαρά που της στέρησα, για την αγάπη που της στέρησα, για το χτυποκάρδι που της στέρησα, για το εφηβικό σφήξιμο που της στέρησα ακόμα και για τον πόνο...ναι, που της στέρησα...
Γι αυτό τώρα ... στη χαρίζω... για να της δώσεις εσύ αυτά που προσδωκά, ενώ ήταν μαζί μου που δεν προσδοκούσα τίποτα...