Ο κύκλος των χαμένων ποιητών

Συλλογιέμαι τον φόβο ως απόρια θυμού. Άλλες πάλι φορές ως άμεση συνέπεια απατηλής φιλοδοξίας. Έτσι συνιθίζω να κρύβομαι πίσω απ' τις ερμηνείες των λέξεων, οδηγώντας τον εαυτό μου σε δρόμο παράλληλο μ' έναν ξεχασμένο και πρωτόλυο ιδεαλισμό. Η διαλεκτική, όμως, στην προσπάθεια της να καθορίσει μια διαφορετική λογική με παρασύρει στην πεποίθηση πως ο φόβος μου είναι η ίδια η επικίνδυνη ανασφάλεια. Τρομακτική αν την καλοσκεφτείς και τη ζυγίσεις. Αποτέλεσμα αμφιβολίας, φόβος από φόβο. Να σηκώνεις, δηλαδή, το κεφάλι, να περιμένεις ν' αντικρύσεις έναν συννεφιασμένο ουρανό και να στασιοποιείσαι εν τέλει από μια παράλογη καθαρότητα και διαύγεια. Εξωπραγματική κι αφύσικη. Σιωπή στη βοή μιας απάνθρωπης ησυχίας, που μας καθηλώνει, μα γεννάει ταυτόχρονα την ανάγκη. Μια ανάγκη δομημένη στην άγραφη συνθήκη της ενστικτωδούς απόφασης. Είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο της επ' αόριστω μας στασιοποίησης. Ανακεφαλαιώνοντας, ο φόβος για απόρριψη, δικαιο

Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;

Μα το να το ξεχειλώσεις σα παλιό μακό μπλουζάκι, δε βρίσκεται σ' αντιστοιχία με τις δυνάμεις σου. Κι αν πεις πως το κατάφερες, ψέμα θα πεις...

Δεν ξέρουμε πως είναι οι ποιητές. Τους φανταζόμασταν ψηλούς, με αρχαιοελληνικά, μαρμάρινα κορμιά. Με μαύρα μαλλιά και πράσινα μάτια, που αντανακλώντας στον ήλιο, έφτασαν να τον ψηλαφίζουν και να του σβήνουν τα φώτα. Παρασυρόμενοι σε παραλίες καλοκαιρινής ψευδαίσθησης. Λέγαμε ακόμα πως ήταν ελεύθεροι άνθρωποι. Τρέχαν με το ξημέρωμα σε πράσινους λόφους, ενώ τις νύχτες σχεδόν υπνωτισμένοι, άφηναν παράμερα το λογισμό- μόνος του συλλογιέται τώρα- αφού πια σε τίποτα δεν τον είχαν ανάγκη.

...Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία. (από την περίληψη του βιβλίου) "ο πεπειραμένος Τσώρτσιλ ξέρει αυτό που δεν θα καταλάβει κανένας ανθρωπιστής. Ό,τι δηλαδή σ'έναν πόλεμο το δίκιο δε βρίσκεται απ' τη μεριά της ηθικής, αλλά απ' τη μεριά της βίας." "Όλους τους ηλίθιους τους βγάζουμε πράκτορες εδώ, ίσως γιατί δεν πληροφορηθήκαμε ακόμα πως οι πράκτορες είναι εξόχως ευφυείς άνθρωποι." "Η χωριατιά ήρθε να συναντήσει τη βλακεία, να την πάρει απ' το χέρι και να την οδηγήσει εκτός αιθούσης. Πολύ ελληνική ατμόσφαιρα." "Αυτοί που σκοτώνονται για τα ιδανικά τους πίστευαν ειλικρινά στον καλύτερο κόσμο που είναι να ρθει. Δεν ήρθε. Αλλά αυτό δε μειώνει σε τίποτα ούτε την εντιμότητα τους, ούτε τις καλές τους τις προθέσεις, ούτε τον ηρωισμό τους, ούτε την ελληνικότητα τους (...) Γονατίστε με σεβασμό μπροστά σ' αυτούς τους

"Αθήνα η πιο ανοιχτή πόλη του κόσμου" "Ένιωθα την ψυχή μου να μαραζώνει. Λαχτάρησα λιγάκι όνειρο, δυο πρέζες αμαρτία, πόθησα το απρόβλεπτο, διψούσα για λίγη ομορφιά, Σεζάν, Πικάσσο, Λεζέ,..." "Στα τελευταία, έπιασε να μου φαίνεται παράδεισος ο κόσμος που αφήσαμε, εκεί που ο άνθρωπος εκμεταλεύεται τον άνθρωπο, αλλά που με τη δική σου θέληση μπορείς να γίνεις άγγελος ή σατανάς, ό,τι διαλέξεις." "Από την κόλαση κανένας δε γύρισε αλώβητος" "Και τούτα τα κορμιά πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν, έχουν ψυχές. Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν, δε θα μπορέσουν, μόνο να τις ξεκάμουν, αν ξεγίνουνται οι ψυχές. Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει τις πίκρας το προζύμι δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι κι ο άρρωστος νους που αδειάζει δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα, νήσος τις έστι... (Γ.Σεφέρης) [...]Με τη βία μπορούν να μας ξεκάνουν,

"...Διπρόσωπη η αμαρτία: άυλη που από την ύλη εξαρτιέται. Βρίσκεται μέσα στον αγαπημένο μας ήλιο, στα αγαπημένα μας κύμματα, μέσα στο χορό και μέσα στα δάκρυα, βρίσκεται μέσα στις κραυγές, μέσα στις ματιές και μέσα στο μέλι. Βρίσκεται παντού. Αισθησιασμός. Διπροσωπία του αισθησιασμού: να παίζεις μαζί του, αλλά να μην τον αφήνεις να σε βάζει κάτω..." "Τον άκουσα να μιλάει για τη ζωή του, όπου εγώ δε συμμετείχα, μια ζωή τελείως έξω από μένα. Το γεγονός ότι γνωρίζω κάθε του χειρονομία, όλες του τις μανίες,[...] τις ώρες του, πότε κοιμάται, όλα αυτά ωστόσο δε φτάνουν για να μην με με αποκλείσουν απολύτως από τη ζωή του..." "Μα νομίζω πως τα θαύματα είναι σαν τις βόμβες, δεν πέφτουνε δύο φορές πάνω στο ίδιο πρόσωπο."

Μπέκετ: Πριν φτάσει η ώρα του θανάτου, κανένας δεν ξέρει ποιο ακριβώς είναι το κουράγιο του... Μπέκετ: Κι όλα ξεχνιούνται άμα είσαι ζωντανός. Βασιλιάς: Αν ήσουνα φτωχός, ίσως να μην είχες ξεχάσει. Μπέκετ: Για να νιώσεις ζωντανός πρέπει να παίξεις τη ζωή σου. Βασιλιάς: Όσο να ναι απλοποιείται η ζωή άμα ξέρεις πως με την παραμικρή πρωτοβουλία θα κρεμαστείς. Υπόθεση:  Ο Βασιλιάς Χένρι Β’ είναι κάθε άλλο παρά άγιος. Βασιλεύει στην Μεσαιωνική Αγγλία, παλεύοντας καθημερινά με πολιτικές ίντριγκες και διαμάχες, περνώντας τον καιρό του με όμορφες γυναίκες, ποτό και δόλια σχέδια. Σταθερός σύμμαχός του σε όλα αυτά είναι ο στενός του φίλος Τόμας Μπέκετ. Με την ελπίδα να θέσει και την εκκλησία υπό τον έλεγχο του ο Βασιλιάς Χένρι δίνει στον πιστό του συνεργό την θέση του Αρχιεπισκόπου του Κάουντερμπερι. Αν και αρχικά αρνητικός, ο Μπέκετ βιώνει για πρώτη φορά στην ζωή του την εκτίμηση και την λατρεία προς το πρόσωπό του. Η αφοσίωσή του στην εκκλησία τελικά γίνεται η αφορμή για την ρήξη με τον Β

Αυτός είναι ο τίτλος του καινούριου μου ιστότοπου, του οποίου οι περισσοτέρες αναρτήσεις θα είναι φωτογραφίες από διάφορες συνθέσεις που ζωγραφίζω ή γενικοτέρα, αναρτήσεις σχετικές με την τέχνη. Μπορείτε να το δείτε στο παρακάτω λινκ theater-is-life.blogspot.com

Καθώς ξεμακραίνεις ξεχνάς ολότελα τις τελευταίες στιγμές, τα βιαστικά φιλιά στους βιαστικούς δρόμους των τελειωμένων ανθρώπων. Αρώματα ξεθωριάζουν, ενδίδοντας στον αγώνα κατά των αναθυμιάσεων, που περισσότερο από κάθετι άλλο μειώνουν τ' αντανακλαστικά και την ευθύτητα της ματιάς σου. Τα βλέφαρα κλείνουν κουρασμένα, ενώ τα μαλλιά μαστιγώνουν το πρόσωπο, καθώς παρασύρονται κάνοντας έρωτα με τον άνεμο. Οι σκιές εξαφανίζονται, δίνοντας θέση στη λάμψη μιας μορφής που χωρίς να ακουμπήσεις δέχτηκες τη προσφορά χαδιού υπερφυσικού, όπως υπερφυσικό ήταν και το όνειρο που την έμπαζε όλο και συχνότερα στο νου σου. Είναι που συχνά περιμένεις την ολοκλήρωση των παραισθήσεων μέθης και κρασιού.

Αλάριεψες το βήμα σου κι εχάθεις. Ο καπνός των τσιγάρων στο μπαρ σ' εξαφάνισε. Και πίσω απ'τα σπασμένα τζάμια τον αγναντεύαμε, καθώς το βλέμμα προσπερνούσε τις αποτρελαμένες κυλίδες που αφήνει η σκόνη πάνω τους, καθώς μαζί του ξεμάκραινες. Κρατιόσουν στην ελευθερία που έχανες, στηρίζοντας τους αγκώνες σου σε περβάζι κερδισμένου έρωτα. Χαμένης αγάπης έρωτα και τρομοκρατημένης συνείδησης που στα ασυμβίβαστα μέθη, αποτίναξε κάθε αλυσίδα, σιδερένια και ανελαστική, στασιμότητας. Όλες σχεδόν οι λέξεις ξεριζώθηκαν απ'τη ψυχή σου, ξεριζώνοντας το στόμα σου, ενώ αυτό γευόταν ξεχασμένης ηθικής στρατιές ανυπέρβλητων,μα φανταστικών και οραματικών ταξιδιών. Πώς ξέχασες τις κυλίδες στα τζάμια, τις σταγόνες ιδρώτα στις μάσκες θεάτρου που τραυλίζοντας φόραγες; Ένας αληθινός κόσμος προσωπείων και ένας άλλος, ψεύτικος έλεγαν, παραισθήσεων και αισθήσεων. Βάζεις τις αληθινά πολύ εκφραστικές μάσκες τη μία πάνω στην άλλη κι εξαφανίζεσαι πίσω από τους καπνούς των τσιγάρων στο μ

Mέσα στα μάτια των περαστικών αναγνωρίστηκε η φλογερή καρδιά των μουσικών του δρόμου, που δέχτηκαν τις απανωτές απορρίψεις του καιρού τους και μείναν μόνοι στα φευγαλέα όνειρα των τραγουδιών τους. Το υποσυνείδητο τους χαμογέλασε και αυτοί διέκριναν την οδό της λύτρωσης μέσα από νότες, βαλμένες σε σειρά πρωτόπλαστη, πρωτόνιωστη και καθαρή, σχεδόν ειλικρινή σειρά από πόθους. Κλεμμένων ή δανεισμένων από τρεμάμενα χέρια με χτυπημένα δάκτυλα και συμπονετικό άγγιγμα. Σίγουρο άγγιγμα, μα τρεμάμενο

Το φως λιγόστεψε, δύοντας ο ήλιος σου τραγούδησε την αποπνικτική ατμόσφαιρα του έπειτα! Πορτοκαλιές ρυτίδες στο μέτωπο του ηλιοβασιλέματος, μετά σκοτάδι. Φωνάζανε παιδιά στα κάτω τα στενά και χαμογέλαγαν, χορεύοντας το τώρα, κρατώντας στα χέρια τις πυγολαμπίδες της νιότης τους. Σου γέλασε το μικρό κοριτσάκι, προσφέροντας σου ένα μαραμένο λουλούδι, βουτηγμένο στη λάσπη, άδικα προσφερόμενων υποσχέσεων. Και εσύ- που ανταπέδιδες πάντοτε τα χαμόγελα- έμεινες σκεφτικός ν' αναρωτιέσαι τι σου ζήτησαν να χαρίσεις και δεν το χάρισες. Έπειτα φύσηξες πάνω του αγέρα φθινοπωρινό και το φίλησες. Απορημένη σε κοίταγα να χαϊδεύεις τρυφερά τα μαραμένα πέταλα του, γιατρεύοντας τα και μέσα μου αναρίγησε το "είναι", φυλάγοντας μου νωχελικές ερμηνείες. Κι άλλες που μαρτυρούσαν τη δροσιά που μου χάριζες, έτσι απλά φιλώντας κάποιον που ξαναγεννιόταν σ' ένα σκοτάδι που ακτινοβολούσε. Μέσα σε μια χούφτα έρωτα κράταγες το ελιξήριο των αλχημιστών. Όχι στα κρυφά, ούτε για σένα!