Τίνος απόρια;

Συλλογιέμαι τον φόβο ως απόρια θυμού.
Άλλες πάλι φορές ως άμεση συνέπεια απατηλής φιλοδοξίας.
Έτσι συνιθίζω να κρύβομαι πίσω απ' τις ερμηνείες των λέξεων,
οδηγώντας τον εαυτό μου σε δρόμο παράλληλο
μ' έναν ξεχασμένο και πρωτόλυο ιδεαλισμό.
Η διαλεκτική, όμως, στην προσπάθεια της να καθορίσει
μια διαφορετική λογική με παρασύρει στην πεποίθηση
πως ο φόβος μου είναι η ίδια η επικίνδυνη
ανασφάλεια.
Τρομακτική αν την καλοσκεφτείς και τη ζυγίσεις.
Αποτέλεσμα αμφιβολίας, φόβος από φόβο.
Να σηκώνεις, δηλαδή, το κεφάλι, να περιμένεις
ν' αντικρύσεις έναν συννεφιασμένο ουρανό
και να στασιοποιείσαι εν τέλει από μια παράλογη
καθαρότητα και διαύγεια.
Εξωπραγματική κι αφύσικη.
Σιωπή στη βοή μιας απάνθρωπης ησυχίας,
που μας καθηλώνει, μα γεννάει ταυτόχρονα την
ανάγκη.
Μια ανάγκη δομημένη στην άγραφη συνθήκη της
ενστικτωδούς απόφασης.
Είναι η στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο της
επ' αόριστω μας στασιοποίησης.
Ανακεφαλαιώνοντας, ο φόβος για απόρριψη,
δικαιολογημένη και ένοχη κατά τ' άλλα,
μας εγκλωβίζει στην ανελεύθερη ελευθερία να
φοβόμαστε
κάθε δισταγμό και δέσμευση.