Η μάσκα που δεν ήταν προσωπείο

Αλάριεψες το βήμα σου κι εχάθεις.
Ο καπνός των τσιγάρων στο μπαρ σ' εξαφάνισε.
Και πίσω απ'τα σπασμένα τζάμια τον αγναντεύαμε,
καθώς το βλέμμα προσπερνούσε τις αποτρελαμένες κυλίδες που αφήνει η σκόνη πάνω τους,
καθώς μαζί του ξεμάκραινες.
Κρατιόσουν στην ελευθερία που έχανες, στηρίζοντας τους αγκώνες σου
σε περβάζι κερδισμένου έρωτα.
Χαμένης αγάπης έρωτα και τρομοκρατημένης συνείδησης που στα
ασυμβίβαστα μέθη, αποτίναξε κάθε αλυσίδα, σιδερένια και ανελαστική,
στασιμότητας.
Όλες σχεδόν οι λέξεις ξεριζώθηκαν απ'τη ψυχή σου,
ξεριζώνοντας το στόμα σου, ενώ αυτό γευόταν
ξεχασμένης ηθικής στρατιές ανυπέρβλητων,μα φανταστικών
και οραματικών ταξιδιών.
Πώς ξέχασες τις κυλίδες στα τζάμια, τις σταγόνες ιδρώτα
στις μάσκες θεάτρου που τραυλίζοντας φόραγες;
Ένας αληθινός κόσμος προσωπείων και ένας άλλος, ψεύτικος έλεγαν,
παραισθήσεων και αισθήσεων.
Βάζεις τις αληθινά πολύ εκφραστικές μάσκες τη μία πάνω στην άλλη κι
εξαφανίζεσαι πίσω από τους καπνούς των τσιγάρων στο μπαρ...