Του Αιόλου το φιλί

Το πλοίο σάλπαρε κι εσύ
γυμνή τη σκέψη σου αφήνεις
ν' ανγαντεύει τον ορίζοντα!
Ψυχή και σώμα μια κραυγή
που αντίλαλο στα κύμματα ζητεί...
Κρατάς στο χέρι ένα λουλούδι
μ' ένα αόρατο αγκάθι...
κλάμα στον πόνο και σου τρυπάει το κορμί!
Ακροβατείς μες στο σκοτάδι, του Αιόλου νιώθεις το φιλί!

Φύγε και έλα γλυκιά μου νιότη... ζήσε μαζί μου...
λησμόνα με...
Σαν φύγεις... κάτι θα ψιθυρίσω στο χορτάρι, στο ζώμα, στ' άστρα, στο χιόνι, στη βροχή.
Φύγε κι έλα μεγάλο μίσος, μη μου αμαυρώνεις την ψυχή...
Κοίτα για λίγο μέσα στον ήλιο το φως της αλήθειας, της τυφλής!

Κόκκινα ρούχα, μαύρη ψυχή! Κόκκινα μάτια, μαύρα μαλλιά!
Πράγματα μάταια, φτηνή γιορτή!

Φύγε κι έλα μα μη ξανάρθεις...
Σβήσε το φως, καθώς θα φεύγεις...
Κάποια στιγμή θα το νιώσεις κι εσύ!...