Στον άγνωστο ήρωα της ένοχης συνείδησης

Ο άνθρωπος που πάντα θαύμαζα είχε αντί για μάτια φωτιές.
Φλόγες που δάκρυζαν σαν από πόνο να γεννιέται η σιωπή του.
Δεν υπήρχε φόβος στην έκφραση της λύπης, ούτε δάκρυ
στα αναφιλητά του ξεσπάσματος!
Η τόλμη στο ανυπέρβλητο της ψυχής του
μας οδηγούσε σε παραισθήσεις του αύριο.
Θυμάμαι περισσότερο από όλα να ακούω το τρίξιμο στις κινήσεις του
πάνω στο ξύλινο δάπεδο.
Κι εκείνος, που βγήκε έξω χωρίς πάθη και τρόμο στο κρυφό χαμόγελο, καθώς
μας συνόδευε, φώναξε κάτι κι έπειτα αυτοκτόνησε, όπως μας φανέρωσαν οι φίλοι του.
Μα η ηρεμία που βρήκε η ψυχή του φάνταζε μ'εκείνη εραστών τη στιγμή
του ύστερου τσιγάρου.
Είχε κερδίσει τη σωτηρία που αναζήτησε στη σύντομη ζωή του.
Κρατώντας τον ιδεαλισμό που ερωτεύτηκα, τραγουδώντας τ'απαγορευμένα.
Κι έπειτα κουρασμένος, αναπαύθηκε!