Το τραγούδι της ξεχασμένης κιθάρας

Πώς μια λάμψη οδηγείται σε αστραπή...;
Πώς το φως πορεύτηκε μέσα στο σκοτάδι;
Πώς ταξίδεψα δεμένη στο κάθισμα των ονείρων σου;
Πώς μ' έκλεψες μ' ένα χαμόγελο;
Πώς τραγούδησες για πρώτη φορά ένα τραγούδι που ήδη το γνώριζα;

Μα σαν έργο θεάρεστο τούτη η βραδιά... ανάμεσα στο φως και τη σκιά...
το φόβο σου και το θυμό μου...
Μα σαν έργο πρωτόπλαστο τούτη η ευτυχία...
Δάκρυα, δάκρυα!
Αναφιλητά και ιαχές προδίδουν αυτή μου την τωρινή ευτυχία!
Πορευμένη μέσα στο σκοτάδι, δεμένη στο κάθισμα των ονείρων σου,
δωσμένη μέσα από ένα χαμόγελο... το χαμόγελο της Τζοκόντα!

Ήχοι και μελωδίες...
Εικόνες και ήχοι...
Άνθρωποι και λέξεις, χιλιάδες λέξεις...
Λέξεις τρεμάμενες, μα και σίγουρες... λέξεις κρυφές και ολοφάνερες...ειπωμένες λέξεις!
Πόσες θα ναι άραγε..;

Κάπου στο βάθος της ψυχής μας μια ξεχασμένη κιθάρα παίζει ακόμα.
Ειναι εκείνη της συνείδησης του κορμιού, εκείνη της ανευθυνότητας του πνεύματος...
Όταν δυναμώνει προχωράμε κι εμείς με γοργό βήμα...
με βήμα ρυθμικό ο ένας για τον άλλο,
με βήμα προς την αυτοπραγμάτωση!