Ξέσπασμα!

Έχω πάψει να λυπάμαι!
Τα δάκρυα δεν μπορούν να τρέξουν απ' τα μάτια μου...
Μια γροθιά που σφίγγει και τα ατελείωτα τσιγάρα στα στόματα τους.
Δεν λυπάμαι κανένα σας... κανένα από εσάς που κλαίγεστε εκεί έξω και δήθεν θύμματα εσείς μοιρολογιέστε...
Δεν με νοιάζει καν αν γνωρίζατε. Είστε υπόλογοι, όπως και εκείνοι...
Ανθρωποειδή σκουλήκια, με αηδιάζετε.
Τώρα φωνάζετε για το δίκιο των παιδιών σας..
Τώρα θυμηθήκατε τις διμηγορίες για την παιδεία των σπλάχνων σας, βάρβαροι...
Τώρα που τα υποθηκεύσατε όλα! Μα το δικαίωμα είναι ίδιο για όλους μας...
το δικαίωμα στο φόνο είναι ηθικό πια...
Μια ζωή με φραγμούς δεν μπορεί να ναι ζωή, δεν της αξίζει να ναι ζωή...
Τα βλέπεις τώρα τα δάκρυα, κάθαρμα;
Εφιαλτικά τα αδιέξοδα τους...
Τρομοκρατημένες οι φωνές τους... μα γενναίες οι ενέργειες αυτών που δεν σταμάτησαν...
Που δεν σταμάτησαν να φροντίζουν για να ναι καθαροί στο μυαλό και στη συνείδηση... όχι ανήθικοι και ξεπουλημένοι...
ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΕ!
Που δεν σταμάτησαν να περπατούν σε ένα δρόμο από άλλους χαραγμένο, από άλλους μελετημένο, από άλλους προδομένο...
Που δεν σταμάτησαν να μου ψιθυρίζουν "Κρύψε τα δάκρυα σου! Σήκω!και συνέχισε μαζί μας..."


Αφιερωμένο στους δοσίλογους αυτής της πατρίδας και σ' όλους τους υπόλοιπους που ψάχνουν απεγνωσμένα διεξόδους!