Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός

Σοσιαλιστικός ρεαλισμός

Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917 και την αλλαγή του καθεστώτος, υπήρξε η επιθυμία να τεθούν άλλες προτεραιότητες στην τέχνη. Με αυτό το δεδομένο, λοιπόν, υποστηρίχθηκε η ζωγραφική, η οποία ακολούθησε το ρεύμα του ρεαλισμού, δηλαδή της σαφής και εικονικής αναπαράστασης των αντικειμένων.

Ο ρεαλισμός που εμφανίστηκε στην τέχνη πολύ νωρίτερα, στην Σοβιετική Ρωσία κατάφερε να πάρει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα που οφειλόταν στα παρακάτω.

Η τέχνη είχε κύριο θέμα της τον εργάτη και ρίζωσε ιδιαίτερα στη Ρωσία, λόγω των προαναφερομένων πολιτικών μεταβολών. ‘Ένας από τους πρώτους μεγάλους Ρώσους καλλιτέχνες είναι και ο ζωγράφος Ιλία Ρεπίν (1844-1930) που διαμόρφωσε το Ρεαλισμό στη Ρωσία σ’ ένα εθνικό στιλ κι έδωσε τις βάσεις για την εγκαθίδρυση το 1932 του Σοσιαλιστικού Ρεαλισμού ως του επίσημου στιλ στις σοσιαλιστικές χώρες. Αυτό το ιδιάζον σύστημα έκφρασης, που ακόμη μέχρι και σήμερα, παραμένει βασικά αναλλοίωτο και εξακολουθεί να έχει ως πρότυπό του τον πρωτεργάτη του στιλ, τον Ρεπίν.

Πέρα όμως από τα σπουδαία έργα που έδωσε ο Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός την περίοδο της έντονης δραστηριότητας του, το γεγονός ότι ο μοντερνισμός δεν είχε επίσημη αποδοχή στην ΕΣΣΔ προκαλεί προβληματισμούς. Για παράδειγμα, ο Μίλαν Κούντερα μέσα από τις περιγραφές των ηρώων του και του γενικότερου κλίματος της περιόδου μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο δεν παραλείπει να συμπεριλάβει ιστορικά στοιχεία σχετικά με την τέχνη. Αυτά αποδεικνύουν τον συντηρητισμό που έβγαζε το καθεστώς σχετικά με την Μοντέρνα ζωγραφική, μιας και είχε θεωρηθεί δείγμα αντιεπαναστατικής συμπεριφοράς. Τέτοιες ήταν οι απροσδιόριστες αιτίας αποφάσεις που εμπόδισαν με τον τρόπο τους την έκδηλη αποδοχή ρευμάτων που επιζητούσαν την εξερεύνηση μιας άλλης προοπτικής στο ανθρώπινο μυαλό και ψυχή.