17 νοεμβρη 2012, σε εκεινον που εφυγε νωρις...

Ξερεις, φετος, σε θυμηθηκα περισσοτερες φορες... Τραγουδησα οπως εσυ, με τη ψυχη στο στομα... Φανταστηκα τη θερμη των ματιων σου με τα πιο ζωντανα χρωματα, ενιωσα το καυτο αιμα σου στις φλεβες μου, την οργη σου να ξεριζωνει το κεφαλι μου, το χαμογελο σου να κατακτα το προσωπο μου σε καθε μικρη ενδειξη αλληλεγγυης. Ξερεις, καθε χρονο τετοιες μερες ολοι σε ξεχναμε κι ολοι σε θυμομαστε απο την αρχη... Και πιστεψε με τουτη η αντιδραση δεν κουβαλαει τιποτε το πολιτικο. Αλλλωστε η κοινωνια αυτη δεν γουσταρει τους ηρωες. Ποσο μαλλον εκεινους που ισορροπησαν μεταξυ του τρομου και της νεανικης τους μεθης. Γι αυτο σ' αγαπαω.. Μη νομιζεις πως παιρνω ελπιδα απ' τα χναρια των ανθρωπων στην οδο Πατησιων, ουτε κι απ' τα μνημοσυνα των αυτοκτονιων στην Πανεπιστημιου. Ομως, σ' εκεινα τα μνημοσυνα και πανω στα σκονη τουτης της πολης κυλιεται η αξιοπρεπεια κι η αντοχη μας, η αναγκη της μεθης διχως φραγμους. Αυτο ειναι που σου ζηλευουμε. Το μυθο και την ελπιδα που κουβαλαγες στ' αδυνατα μπρατσα σου. Στο τρελαδικο αυτης της πολης, της εκαστοτε πολης, αναζηταμε κατι απο παλμο.. κατι απο ζωη, μα ολα γυρω μυριζουν σαπισμενο κρεας. Αποζηταμε κατι απ' τη στερημενη μας αληθεια. Εκεινη τη φρικιαστικη αληθεια που τσακιζει ομως την εγωπαθεια και την υποκρισια δεκαετιων. Γι αυτο σ' αγαπαω τοσο πολυ. Γιατι και τωρα ακομη περιμενω να κατακτησω τους δρομους που στερησαν απ' τα ματια σου, αγκαλια με χιλιαδες ανθρωπους. Ενα πεταγμα κι ενα ονειρο στο στηθος θα αρκει. Περσι σου εγραψα πως και τωρα ακομη αποζηταμε το ιδιο ονειρο με σενα χωρις να ξερουμε τι ειναι αληθεια. Ξερουμε εκεινο που θα επρεπε να ειναι αληθεια. Τωρα σου λεω πως την ψαχνουμε μαζι με τα αποφαγια στα σκουπιδια, μα εκεινο που μας λειπει στην πραγματικοτητα ειναι η απατη της ουτοπιας, στα χειλη μας, σα γλυκο κρασι....