Γιάννης Ρίτσος- Ρωμιοσύνη

"Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα
βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνον στον
ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο.

Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τ' αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο."

[...]

"Α, τι μπρισίμι αστέρι ακόμα θα χρειαστεί
για να κεντήσουν οι πευκοβελόνες
απάνω στην καψαλισμένη μάντρα του καλοκαιριού
"κι αυτό θα περάσει"
πόσο θα στρίψει ακόμα η μάνα την καρδιά της πάνου
απ' τα εφτά σφαγμένα παλληκάρια της
ώσπου να βρει το φώς το δρόμο του στην
ανηφόρα της ψυχής.

Τούτο το κόκκαλο που βγαίνει από τη γης
μετράει οργιά- οργιά τη γης και τις κορδές του
λαγούτου
και το λαγούτο αποσπερίς με το βιολί ως το
χάραμα
καημό- καημό το λέν στα δυοσμαρίνια και στους
πεύκους
και ντιντινίζουν στα καράβια τα σκοινιά σα λύρες
κι ο ναύτης πίνει πικροθάλασσα στην κούπα του
Οδυσσέα."

[...]

"Με τόσα φύλλα να σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα,
με τόσα φλάμπουρα να λάμπει ο ουρανός,
και τούτοι μες στα σίδερα και κείνοι μες στο
χώμα.

Σώπα, όπου να' ναι θα σημάνουν τις καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτου απ' το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια
τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί-προσμένουνε την
ώρα, δεν κοιμούνται, δεν πεθαίνουν,
προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση. Τούτο το
χώμα
είναι δικό τους και δικό μας- δε μπορεί κανείς
να μας το πάρει. "

[...]

"Κι ύστερα πια θα κάτσουμε κει χάμου να διαβάσουμε
όλη την καρδιά τους
σα να διαβάζουμε από την αρχή την ιστορία του
κόσμου"